Dinand (11) zal altijd gekoppeld worden aan een eventuele hoofdprijs van FC Groningen. ‘Ik krijg er nog steeds kippenvel van’

Het is echt te gek, zegt Miriam Haak (49). Met warme gevoelens herinnert ze zich de eerste maanden na de dood van Dinand, het ergste dat een moeder kan overkomen. “Dinand overleed op 5 december 2014. Daarna nodigde FC Groningen mij uit voor alle wedstrijden. Het was alsof ik werd meegesleept, één verdriet tegelijk. Ik voelde dat alles wat Dinand was er was. “Ik krijg er nog steeds kippenvel van.”

In december 2013 weet hij nog steeds niet dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Die maand doet Dinand mee aan een kerstuitje op zijn school in Loppersum. Hij vertelt zijn moeder dat hij een beetje last heeft van zijn hoofd. Een paracetamol helpt voorlopig, maar de volgende ochtend komt de hoofdpijn terug.

Een toupetje zoals dat van Richairo Zivkovic

Na een bezoek aan de huisartsenpraktijk in Delfzijl wordt Dinand doorverwezen naar het UMCG. Uit de scan blijkt dat hij een hersentumor heeft. Dinand ondergaat een operatie, bestraling en chemotherapie. Als zijn haar uitvalt, zal hij huilen. Voor zijn pompadour liet hij zich inspireren door het kapsel van Richairo Zivkovic, de toen nog jonge aanvaller van FC Groningen.

Omdat Dinand een aanhanger is van de Trots van het Noorden. En ook niet maar een klein beetje. In september 2014 glimlachte hij van oor tot oor toen hij dankzij Make-A-Wish en FC Groningen mee mocht trainen met de nationale ploeg. Dinand werd van school gehaald en samen met zijn moeder, broer Nathan en beste vriend Mats in een witte limousine naar de Euroborg gebracht. Maikel Kieftenbeld en Rasmus Lindgren zitten naast Dinand in de limousine. Je gaat op de foto met de professionals en hebt de dag van je leven.

Een maand later ontdekt Dinand dat hij nooit beter zal worden.

‘Dinand was altijd een sociaal kind’

“Hij heeft zijn lot met zoveel moed doorstaan”, zegt moeder Miriam nu, bijna tien jaar later. ‘Zo wijs, zo bezorgd over zijn omgeving. Dinand was altijd een sociaal kind, met een antenne voor de gevoelens van anderen. Hij bleef zo ​​lang mogelijk naar school gaan. Hij deed ook mee aan een voorleeswedstrijd. Hij zat daar met zijn kruk. Omdat hij het absoluut wilde.”

Terug naar die witte limousine. Dinand deed een belofte aan Kieftenbeld en Lindgren op de achterbank. Ik zou ze foto’s sturen van hen samen. Een belofte is een belofte. Zijn moeder stuurt de foto’s naar FC Groningen met een brief waarin ze Kieftenbeld en Lindgren laten weten dat haar zoon hen hartelijk bedankt. Maar hij schrijft ook dat Dinand niet lang meer zal leven.

Een paar dagen later krijg je een telefoontje. Teammanager Bas Roorda zegt dat het hele team luistert. En dat de spelers graag iets voor Dinand willen doen. Wat dan ook.

De achtste finale van de KNVB Beker staat voor de deur. Flevo Boys-out. Als FC Groningen in de polder wint, kan Dinand met de teambus naar huis, aldus Roorda. Miriam: “Dat is nog nooit eerder gebeurd. Maar de spelers wilden hem. “Ik heb nog nooit zoveel hoop gehad dat FC Groningen zou winnen.”

‘Zijn deelname was oprecht’

Dinand mag mee in de bus omdat Groningen met 8-1 wint van Flevo Boys. Michael de Leeuw draagt ​​hem over het veld, terwijl enkele supporters hem met rolstoel en al optillen. Miriam: “Ze lieten hem ook in de kleedkamer zitten. De spelers moesten natuurlijk douchen, maar Dinand zei dat ze om beurten bij hem op bezoek kwamen. Dat vond ik heel bijzonder. Zijn deelname was oprecht. Vanaf het begin.”

In de bus geeft hij iedere speler een gelukspoppetje. Ik heb hem gekocht bij Wereldwinkel in Loppersum en ingepakt. Moeder Miriam: “Kan je als moeder nog trotser zijn op je prachtige zoon?”

Bij terugkomst in Groningen zegt Bas Roorda dat Dinand er bij de volgende bekerwedstrijd, tegen FC Volendam, weer moet zijn.

Maar Dinand haalt die wedstrijd niet. Hij stierf op 5 december 2014.

Is het toeval dat Maikel Kieftenbeld, de favoriete speler van Dinand die amper doelpunten maakt, in de kwartfinale met 4-0 scoorde tegen Vitesse? Natuurlijk niet, zegt Mirjam. Met Dinand als talisman won FC Groningen op 3 mei 2015 in De Kuip de eerste en enige grote prijs in de clubgeschiedenis.

‘Genoten van alle bijzondere momenten’

Na dat seizoen van duizenden stort Miriam in. Ze is uitgeput en weet niet wat ze met haar pijn moet doen. Zoek na een tijdje professionele hulp. Haar managementfunctie in de zorg laat ze voor wat het is. Ze wordt buschauffeur en sluit zich aan bij de vrijwillige brandweer van Loppersum. De mensen die er in alle opzichten voor haar waren toen Dinand ziek was.

Later verhuisde hij naar Uithuizen. Creëer een herdenkingsplek in de woonkamer. Een Dinand-schilderij. Daar is zijn FC Groningen-sjaal. Zijn hoed. De aanvoerdersband van Maikel Kieftenbeld. En natuurlijk de kaartjes voor de bekerwedstrijden van dat bijzondere seizoen.

Elk jaar op 5 december, de sterfdag van Dinand, staat Miriam zichzelf toe de tranen te laten stromen. “Dan wil ik alleen zijn. Eén keer per jaar geef ik me over aan mijn verdriet. Ik wil dus niet doen alsof ik geweldig ben voor anderen. Toen Dinand erg ziek was, bleef ik ‘s nachts wakker, denkend dat mijn zoon wist dat hij op het punt stond te sterven. Maar hij bleef sterk. “Hij genoot van alle bijzondere momenten die nog gingen komen.”

“Ik volg het voetbal niet zoveel, maar zag Tjaronn Chery onlangs weer op tv. Nu speelt hij voor NEC. Toen zat ik weer bijna te huilen op de bank. Of neem Bas Roorda, die nu bij PSV werkt.” Wat een ongelooflijke lieverd Als ik hem op tv zie, denk ik altijd aan Dinand.’

“Dat ik voor altijd verbonden ben aan de bekerzege van FC Groningen ontroert mij. En het betekent veel voor mij als anderen erover beginnen te praten. Gelukkig gebeurt dat nog steeds. Natuurlijk was ik gek op hem. Maar ik had nooit gedacht dat Dinand zo’n indruk op al die mensen zou maken. Wauw, ze zijn het niet vergeten, denk ik. “Mijn bijzondere zoon.”