Olya herdenkt twee jaar oorlog met gedicht: ‘Mijn lichaam beeft voor de bom die nog niet is gevallen’

Een muziekband trekt door de stad. Er is een bakstenen huis achter een groen metalen hek. Er woont een gezin en een ander gezin dat hun huis is kwijtgeraakt.

Er komt een fanfare voorbij en het geluid bereikt de korenvelden achter de stad. Of de twee families in het huis elkaar kennen, is moeilijk te zeggen.

Op het platteland heerst rust, mensen slapen vredig. De nacht is mijn tijd om na te denken: ‘Wat is mijn doel? Omdat ik leef? Dat moet ik doen?’ De oorlog, de oorlog…

Ik drink ‘s ochtends geen Aroma Kava-koffie meer in het park, de VDNG is gesloten en verlaten. Ik ben terug in de stad, dicht bij mijn familie. Ik kook, maak schoon en doe de was.

Is wat ik wil waar? Wat zal er zijn? Zal ik ooit de informele woorden ‘load 200 en’load 300’ over Sasha horen? Mijn lichaam beeft van de bom die nog niet gevallen is.

Olyha Prokhvatilova
24.02.24