Activisme boven de academische wereld – NIW NIW

Sinds 7 oktober is in Nederland pijnlijk duidelijk geworden dat universiteiten het toneel zijn van radicaal activisme. Het bekendste voorbeeld is de pro-Palestijnse groep Students for Palestine, die op 9 oktober buiten de Universiteit Leiden pamfletten uitdeelde waarin de Hamas-aanval ‘heroïsch’ werd genoemd. Dit verbaast mij echter niet. Ik studeer internationaal recht aan de VU en ben net als veel andere studenten al jaren op de hoogte van het soms repressieve klimaat op universiteiten. ‘Slecht’ spreken over bepaalde onderwerpen, zoals het Israëlisch-Palestijnse conflict, kan heftige reacties uitlokken. Joodse studenten voelen zich niet op hun gemak bij het openlijk uiten van hun identiteit en al helemaal niet bij het bieden van een andere kijk op het conflict. 7 oktober confronteert ons met de gevaarlijke gevolgen die dit universitaire activisme kan hebben voor de veiligheid van medestudenten en de opening van het academische debat.

We zien radicale groeperingen als paddenstoelen uit de grond schieten in onderwijsinstellingen door het hele land. De Students for Palestine oftewel de New Neighbours Group, bekend van de Holocaustconferentie aan de Hogeschool Utrecht, geniet grote steun onder studenten. Antiwesterse en anti-Israëlische gevoelens zijn niet ongewoon, en terroristische groeperingen als Hamas en de Houthi’s worden geprezen om hun verzet tegen ‘koloniale onderdrukkers’. Samen met docenten die deze filosofie uitdragen, organiseren activisten ‘teachings’. Een eufemisme voor een publiek protest in de zaal waar ze door megafoons slogans scanderen als: ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’ en ‘Er is maar één oplossing, de Intifada-revolutie.’

Strenge eisen

Iedereen die oppervlakkige kennis van het conflict heeft, weet dat dit geen roep om een ​​vreedzame oplossing is. Dit soort manifestaties worden door universiteiten genegeerd. Strenge maatregelen en duidelijke richtlijnen blijven vaak uit, terwijl woordvoerders verheven beloften doen over een inclusief klimaat en een veilige leeromgeving.

Op mijn eigen universiteit ben ik minder kritisch. Vanaf het eerste moment heeft de Vrije Universiteit Amsterdam een ​​duidelijke lijn getrokken: extremistische groeperingen zullen geen voet aan de grond krijgen op de campus. Clubs met een radicale agenda wordt per direct de toegang ontzegd. En terwijl op andere plaatsen sit-ins en protesten de orde verstoren, zijn dergelijke activiteiten op de VU verboden en snel ontmanteld. De gebeurtenissen rond het Israëlisch-Palestijnse conflict moeten aan strenge eisen voldoen. Alle activiteiten moeten verband houden met het leerplan en een evenwichtig perspectief bieden, dat zowel Israëlische als Palestijnse standpunten omvat. Uitingen van haat en polarisatie worden niet getolereerd.

Radicaal activisme en censuur beginnen in de klaslokalen

Bovendien heeft de universiteit rondetafelgesprekken georganiseerd. Bovendien hebben studenten die zich persoonlijk aangevallen voelen, zoals studenten met een joodse of moslimachtergrond, ruimte achter gesloten deuren om hun grieven op een respectvolle manier te uiten. Op deze manier wordt het emotionele dispuut gescheiden gehouden van het academische debat en worden intimiderende publieke demonstraties die tot onveiligheid leiden vermeden.

Ik waardeer het VU-beleid, maar het is een typische top-down benadering van het bestuur. Het probleem zit dieper en kwalificeert meer als bottom-up. Radicaal activisme en censuur van andere meningen beginnen bij docenten en leerlingen in de klaslokalen. Een mooi voorbeeld hiervan is de hoogleraar die in de digitale leeromgeving terloops beweert dat Israël een apartheidsstaat is en dat het Westen ‘gebouwd is op genocidaal kolonialisme’. Als je het er niet mee eens bent, hoef je niet op deze les te verschijnen. Let op: een verplicht vak.

Kweekvijvers

Zo veel voor Het academische debat. Hoewel de VU ingreep en de hoogleraar een reprimande kreeg, illustreert het incident het klimaat. Veel leraren zijn de afgelopen maanden in diskrediet gebracht door uitspraken die terrorisme legitimeren. Let op: de focus ligt nu op het Israëlisch-Palestijnse conflict. Andere radicale dogma’s die de vergaderzalen domineren bereiken de nationale media niet.

Onze universiteiten lopen het gevaar broedplaatsen te worden voor activisten waar tegenspraak niet wordt getolereerd, tegen de academische vrijheid. Voor zover ik weet gaat het bij de zoektocht naar academische waarheid niet om wie het hardst schreeuwt en waar de meeste stemmen worden uitgebracht. De wetenschappelijke discussie moet open, kritisch en onderzoekend zijn. Het Palestijnse perspectief geniet legitimiteit en verdient aandacht, evenals het Israëlische perspectief. Conflicten moeten echter samen vanuit een academisch perspectief worden onderzocht, ongeacht de emoties die ze oproepen. Degenen die daartoe niet bereid zijn, kunnen beter de straat op gaan.

Alexander Arts is masterstudent Europees en Internationaal Recht aan de Vrije Universiteit Amsterdam.