LauLau + Silke Fenna: van rustig luisteren naar dansen en knallen – Groningen

Dan is het de beurt aan LauLau. Hij betreedt het podium in een extravagante outfit en legt snel contact met het publiek. De Friese kunstenaar is begripvol: hij weet met humor op het publiek te reageren en dat werkt goed. LauLau voert een deel van zijn elektronische muziek live uit, waarbij hij soms zelf synthesizers toevoegt en drums speelt met een samplingpad.. De gehele opstelling van de verschillende apparatuur op het podium ziet er indrukwekkend uit.

De show begint meteen in een hoog tempo. De vergelijking met Goldband, die al eerder is gemaakt en waar hij zelf niet zo blij mee is, is zeker begrijpelijk. De muziek van LauLau is echter iets rauwer. Dat komt vooral door de productie van hun muziek: de klanken zijn wat zwaarder en luider. De duidelijk hoorbare invloeden zijn vooral de synthesizers en dansgeluiden die we kennen uit de jaren 80 en 90. Ook in dit geval kan een vergelijking worden gemaakt met de hierboven genoemde muziekgroep.

LauLau zingt over verschillende onderwerpen: giftige relaties, de druk van het moderne leven en psychedelische drugs. Met dit laatste onderwerp zoekt hij nog steeds de interactie met het publiek. “Houdt iemand hier van psychedelische drugs?” Er komt een “Ja” uit het publiek waarop de artiest reageert met: “Dan is deze iets voor jou!” De interactie met het publiek maakt het evenement compleet en zorgt voor veel persoonlijkheid. De productie van het nummer past goed bij het thema, want het klinkt inderdaad psychedelisch. We horen een dromerige track met veel verschillende geluiden die dit gevoel versterken.

moderne tijd, het enige nummer dat al is uitgebracht werkt en is goed gecomponeerd. Zodra je je oren opent, ontdek je elke keer een nieuwe laag aan instrumenten. Bovenstaande invloeden zijn hier zeker terug te horen en het is bovendien zeer dansbaar. Er is maar een kleine groep mensen in de zaal, maar toch weet LauLau met haar charme en muziek het publiek naar voren te trekken. Er wordt gedanst, er is interactie en er wordt gelachen.

Het voorlaatste nummer is het nummer waarmee LauLau denkt vooruit te kunnen komen, zoals hij zelf zegt. We horen de tekst: “Ik wil vrienden zijn, maar je belt me ​​nooit terug.” Het nummer heeft veel; een stevig autotune-stuk, een meezingtekst, een mooie synth-solo. Het beweegt iets meer richting pop dan haar voorgaande nummers en is toegankelijk en dansbaar. We begrijpen dus waarom hij zegt dat dit het nummer zou kunnen zijn dat hem het verst brengt.

De muziek van LauLau is niet per definitie vernieuwend. Het is anders, in positieve zin. De kunstenaar heeft duidelijk zijn eigen ‘sausje’. Kortom een ​​geslaagde avond. Het publiek genoot en danste, maar bleef zeker niet te laat op.