Ontworteld en geïsoleerd zaten deze ouderen in hun tijdelijke woning in een weiland bij Ten Boer

Rika Boer (91) zegt het heel rustig, terwijl ze naar het rode tafelkleed op haar eettafel kijkt. “Het was een heel verdrietig moment.” In de gang staan ​​verhuisdozen. Een deel ervan is nog nooit uitgepakt. Sinds april vorig jaar woont Boer in een tijdelijke woning, een tijdelijke woning waar Groningers kunnen verblijven terwijl hun huis aardbevingsbestendig is. Overal in het aardbevingsgebied zijn wijken met tijdelijke huisvesting. Maar aan de rand van Ten Boer is er eentje die net even anders is. Hier aan de Verlaatweg woont een groep ouderen.

Normaal gesproken wonen zij in een verpleeghuis in het centrum van Ten Boer. Dicht bij de supermarkt, apotheek, bibliotheek. Maar het appartementencomplex is niet veilig in het geval van een aardbeving veroorzaakt door gasboringen. De gevel en het dak moeten verstevigd worden en de eigenaar zal het pand direct verduurzamen en renoveren. Daarom wonen de ouderen sinds april vorig jaar in een tijdelijke opvangruimte in een weiland aan de rand van het dorp. Ze zouden voor Kerstmis terugkeren, maar de versterking liep vertraging op. Vanaf half februari keren de eerste senioren terug. De laatste begin maart.

De omvang van de timmer-, sloop- en nieuwbouwwerkzaamheden in het aardbevingsgebied van Groningen is enorm. Het is noodzakelijk om 27.455 adressen te versterken. Bijna de helft daarvan voldoet inmiddels aan de veiligheidsnorm. De rest moet nog geëvalueerd of vernieuwd worden. Als bewoners tijdelijk niet thuis kunnen wonen, biedt de Nationaal Coördinator Groningen (NCG), verantwoordelijk voor het uitvoeren van de versterking, tijdelijke huisvesting aan. De NCG beschikt over 1.010 tijdelijke woningen, veelal in wijken gelegen in een weiland aan de rand van de stad.

Vanuit haar huis in het dorp kon Rika Boer met haar rollator zelf boodschappen doen of een vriendin bezoeken. Vanaf het tijdelijke verblijfsgebied is het een half uur lopen naar de stad. Ze kan niet. Maar het grootste probleem is de telefoon. Vaak werkt de verbinding niet en is het telefoonnummer in dit huis anders dan dat van u. Veel kleiner en het apparaat en de knoppen zijn zwart. De boer heeft zichtproblemen en kan het nieuwe apparaat niet gebruiken. “De helft van de tijd lukt het niet en kunnen ze mij niet bereiken”, zegt Boer.

Lees ook
De gezondheid van de Groningers, met en zonder schade aan hun woning, gaat achteruit

“Ik ben dit beu”

Over de eerste maanden in zijn pleeggezin kan hij nog niet veel zeggen. “Ik word ziek. “Het is alsof ik er niet ben.” De boer is niet de enige die moeite heeft met tijdelijke huisvesting. Vier bewoners konden zich niet in de nieuwe wijk vestigen en wonen nu in het verpleeghuis van de stad. Voordat ze er kwamen wonen, woonden ze nog zelfstandig.

Rika Boer (91) Ik haatte het dat je mij niet kon bereiken. Maar zelfs daar raak je aan gewend.

Tijdens de eerste nacht in het tijdelijke onderkomen in april overleed één van de bewoners, een 97-jarige vrouw. Nog twee bewoners stierven later. Boer kende twee van de drie goed. “Het heeft mij echt geraakt. Ik weet zeker dat ze stierven omdat ze de verhuizing niet aankonden. Wil ik dit ook lijden, vroeg ik mezelf af. Ik wil dat niet. Er zijn nog veel leuke dingen.”

Aan alles went, het werd het Boerenmotto om de tijd te doden. “Eerst vond ik het verschrikkelijk dat je mij niet meer kon bereiken. Maar zelfs daar raak je aan gewend. Het is niet dat het leuk is.” Breng de tijd door met het lezen van audioboeken of het kijken naar televisie. Zet de stoel vervolgens zo dicht mogelijk bij de tv om het beeld te zien. Hij kijkt vaak naar het nieuws of debatten in de Tweede Kamer. “Ik probeer op de hoogte te blijven van wat er in de wereld gebeurt.”

Lees ook
Daan (11) uit Woltersum ziet scheuren in de muren van zijn huis en school

Bingo of een quiz

Om het voor ouderen aangenamer te maken, organiseert dorpscoöperatie Ten Boer elke woensdagochtend een activiteit in de Koffiekamer, een tijdelijke woning midden in de wijk omgebouwd tot gemeenschapsruimte. Vrijwilligers spelen bingo of een quiz met senioren of lezen ze voor in Groningen.

De verhuizing is het gesprek van de dag. “Wanneer ga je weg?” vraagt ​​Elly Vast (86), (“veilig en zeker”) aan Gré Rodermond (76). “Morgen”, reageert Rodermond. Verbeterd: “Morgen? Dan wens ik je veel succes.”

Twee weken lang komen er elke dag twee ouderen terug. Om 8.00 uur staan ​​de transporteurs voor de deur van de tijdelijke woning. Ze pakken alles in en dezelfde dag brengen ze alles naar het versterkte huis en pakken daar uit.

Rodermond heeft niet lekker geslapen vanwege de aanstaande verhuizing. Om 3 uur in de ochtend was ik nog wakker. Overdag was ze bij haar buurvrouw geweest, die als een van de eersten terugkwam. Ze was geschokt door wat ze zag. “Het was een grote ramp. Hij sliep met zijn dochter omdat hij nog niet alles had uitgepakt. Daar denk ik ‘s nachts aan, ja. Wat als het voor mij ook zo’n ramp is?

Elektrische rolstoel

Rodermond neemt dagelijks de taxi van en naar de stad om haar man te bezoeken, die daar in een verpleeghuis woont. Acht jaar geleden kreeg hij een hersenbloeding en is sindsdien aan één kant verlamd. “Hij is ook geschokt dat ik hier woon. Hij kwam altijd elke ochtend en middag. Nu leven we meer uit elkaar.” Haar man wilde met zijn elektrische rolstoel naar het tijdelijke onderkomen komen, maar Rodermond verbood het hem. “Te gevaarlijk”.

van de stadscoöperatieMarit Hoekstra Hier zijn ze afhankelijk. Deze mensen zijn dat niet gewend.

De Nationaal Coördinator Groningen, verantwoordelijk voor het versterken van de woningbouw in Groningen, heeft Rodermond toegezegd taxiritten te vergoeden. Vervoer is een van de grootste pijnpunten voor bewoners. De buurt heeft een bushalte, waar deze acht keer per dag stopt. Maar de bus rijdt niet regelmatig, zeggen bewoners.

Ook Marit Hoekstra, van de dorpscoöperatie, is niet blij met de situatie. “Je laat ze ergens achter en dan moet je zorgen dat alles in orde is. Dat is nu niet het geval. Ze voelen zich echt gescheiden. In het centrum kunnen ze alles zelf te voet doen. Ga naar de dokter, doe boodschappen, bezoek vrienden. Hier worden ze plotseling volledig afhankelijk. Deze mensen zijn dat niet gewend. “Ze waren er ook trots op dat ze alles zelf konden repareren.”

Hoekstra denkt dat bewoners last hebben van de verhuizingen. “Er is veel gebeurd in één jaar. Op die leeftijd heeft dat veel invloed. “Veel mensen voelen zich meer eenzaam.” Coby van der Laan, die op woensdag in Groningen voorleest aan ouderen, is het daarmee eens. “Ze voelden zich erg verlaten op de Verlaatweg.” Ze schudt haar hoofd. “Als je geen vervoer hebt, of een partner, of kinderen.”

Terwijl de een tijdens de woensdagochtendkoffie niet over de verhuizing praat, wil de ander er niet meer over praten. Tijdens de laatste bijeenkomst vóór de verhuizing speelt de groep bingo. De bewoners moeten eerst aan een tafel hun verhaal vertellen. De groep aan de andere tafel wil meteen met het spel beginnen en vooral niet over de situatie praten. “Ga en ga. Al dat gepraat. “Ik ben dit helemaal beu”, zegt een vrouw die niet wil dat haar naam in de krant verschijnt.

Rika Boer is de voorlaatste van de bewoners die op 29 februari terugkeert naar het centrum. Ze ziet dat haar straat in het overgangswoongebied steeds leger wordt. De oude bewoners vertrekken, de nieuwe zijn nog niet gearriveerd. Maar juist die laatste paar dagen: “Ik kan ze nog steeds aan.”

Ze hoopt weer een normaal leven te kunnen leiden. “Dat ik met de rollator naar mijn kennissen en vrienden kan gaan en niet meer afhankelijk ben van de telefoon. Ik ben veel alleen geweest. Niet iedereen kan hier komen. Ik ben je zeker niet vergeten, vertelden ze me toen ze me belden. ‘Ik kan gewoon niet tot je doordringen.’

Delen





E-mail de redacteur