het luchtig houden, zonder de ernst te verliezen / Villamedia

Het is niet de bedoeling, maar mensen kunnen boos worden tijdens zittingen van de Raad voor de Journalistiek. Soms is de spanning al voelbaar als de partijen bij de mondelinge behandeling arriveren. Een simpele vraag of opmerking kan al genoeg zijn om u de controle te laten verliezen. Dit geldt niet alleen voor klokkenluiders die zich geschaad voelen door een publicatie, maar ook voor journalisten die menen te goeder trouw te hebben gehandeld.

De rol van de president is altijd belangrijk, maar des te meer als de emoties hoog oplopen. Het moet de partijen de ruimte geven om hun hart te luchten, maar het moet ook het evenwicht bewaren tussen de eiser en de gedaagde. Het moet menselijk zijn, maar ook strikt, navigeren tussen het formele en het informele. Het moet luchtig zijn, zonder de ernst van de zaak uit het oog te verliezen. Je moet empathie tonen, zelfs als je je afvraagt ​​of mensen overdrijven.

Het gaat erom dat klagers en respondenten zich achteraf serieus genomen voelen. Ze hebben misschien geen gelijk, maar ze zijn tenminste gehoord. En in ieder geval wordt zijn versie van het probleem uitgebreid gepresenteerd in de conclusie, zodat iedereen het kan lezen.

De Raad heeft vier voorzitters die hierin deskundig zijn. Hoewel wij minder legaal willen zijn, is jouw lange werkervaring in de advocatuur een grote pré; Zij weten hoe ze een hoorzitting moeten houden. Ze worden overigens formeel ‘vice-presidenten’ genoemd: ik ben de president, maar ik zit de zittingen niet voor.

Eén van de vier was Willem van Schendel. Tot ons grote verdriet is hij op 8 februari op 73-jarige leeftijd plotseling overleden. Hij kwam in 2021 bij ons werken, kort na zijn pensionering als rechter en vice-president van de Hoge Raad. Hij was een aardig persoon, met humor en een grote belangstelling voor cultuur. Hij werkte graag als vrijwilliger bij de Raad, waar hij zich kon blijven verbazen over de eigenaardigheden van mensen in het algemeen en journalisten in het bijzonder.

Bij het analyseren van de zaken die Willem heeft voorgezeten valt de grote diversiteit op: de dirigent, die niet wil dat mensen denken dat hij ooit een optreden heeft verpest; een zakenman die meent het slachtoffer te zijn van een lastercampagne; een voetbalfan die niet bekend wil staan ​​als ‘informele bendeleider’; een failliete zakenman die anoniem wil blijven; de directeur van een online reisbureau, die ontkent dat het ontoegankelijk blijft voor getroffen klanten; de dochters van een dementerende moeder, die vinden dat haar ‘zogenaamde vriend’ de feiten volledig heeft verdraaid; de onderzoekers van ‘Het verraad van Anne Frank’, die zich willen verdedigen tegen alle beschuldigingen tegen hen; de man die niet de indruk wil wekken dat hij toestaat dat hij onder valse voorwendselen moskeeën bespioneert; de hoge ambtenaar die niet begrijpt waarom zijn particuliere investering in een vakantiepark in de krant zou moeten staan; de arbeidsbemiddelaar, die zegt goed voor Poolse werknemers te zorgen; de vrouw, die zich onaangenaam aangedaan voelt door passages in de biografie over haar ex-man; de plaatselijke politicus, die zegt dat hij belachelijk is gemaakt; de antisemiet, die ontkent er één te zijn; de burgemeester, die verklaart niets verborgen te hebben; een boze buurman die nog bozer is op een journalist; de stadsdichter, die vindt dat niemand anders erkenning verdient voor het initiatief om goed afscheid te nemen van mensen die in eenzaamheid zijn gestorven.

Deze onvolledige lijst maakt duidelijk hoeveel empathie er van een president wordt verlangd. Hoe verschillend de zaken en de klagers ook zijn (de volgende keer zal ik het hebben over de bijzondere kenmerken van journalisten), ze hebben allemaal één ding gemeen: naar de Raad gaan. Zij streven naar een onafhankelijk advies. Zij hebben hun klachten schriftelijk ingediend en verschijnen ter terechtzitting om hun klacht toe te lichten en vragen te beantwoorden. Zij zitten tegenover vijf leden van de Raad, geflankeerd door de secretaris en de secretaris. Rechts van hen staan ​​de journalisten met wie ze zoveel problemen hebben. En er staan ​​vaak toeschouwers op de publieke tribune.

Het is spannend, vooral als het je eerste keer is. Gelukkig neemt de president het heft in handen: hij geeft je de tijd, luistert goed, knikt soms om je aan te moedigen, stelt de juiste vragen, zet je weer op het goede spoor als je de weg kwijt bent, maakt op het juiste moment een grapje zodat iedereen weer kan ademen . . Hij is een eerlijke man, iemand die je kunt vertrouwen met je zaken.

Willem was een van die mensen. Wij zullen hem heel erg missen.

Frits van Exter is voorzitter van de Raad voor de Journalistiek. U heeft geen inspraak in de beoordeling van klachten. Je geeft gewoon je eigen mening weer.