Johan (62) rijdt al 40 jaar taxi in Groningen. ‘Van pastoor tot prostituee, ik rijd alles’

Hij is net wakker en rookt zijn eerste sigaret. Het is vier uur ‘s middags en Johan Balsters (62) kijkt naar het nieuws op televisie in het appartement in Lewenborg waar hij samen met zijn vrouw Monique (53) woont. Deze week vierde hij dat hij 40 jaar taxichauffeur was in Groningen.

Hij werkt vijf dagen per week van zes uur ‘s avonds tot zes uur ‘s ochtends. Overdag neemt Monique de auto, een auberginekleurige Volkswagen Touran, mee en fungeert als taxichauffeur. Samen runnen zij hun bedrijf Taxi Bally, dat samenwerkt met Easy Taxi.

“Kijk eerst hoe ze lopen, anders neem je ze niet mee”, zegt Monique. “Ik heb van Johan geleerd.”

Johan: “Weigeren alleen als ze te dronken zijn. Ik heb er wat beproevingen over gehad. Ik ben de kapitein van dat schip. Ik heb drie regels. “Je mag niet eten, drinken of roken in mijn auto.”

Wat doe je als dat gebeurt?

“Wat is er aan de hand? Gewoon nee. Is er een kerel met een broodje shoarma in zijn handen en knoflooksaus op zijn gezicht die bij mij in de auto wil stappen? Gewoon nee. Het is beter om een ​​andere taxi te nemen, zeg ik.”

Monica knikt. “Soms heb ik op vrijdag- of zaterdagochtend studenten in de auto. Dan moet je de ramen openzetten en een Rituals-geur inspuiten, anders kan ik daarna geen andere klanten meer ophalen.”

Johan: “Bepaalde studenten wil je liever niet besturen. Ze stinken, zitten onder het braaksel en zijn gedrenkt in bier. Als ik er een neem, zeg ik het. Je stinkt als een bunzing, zeg ik.”

Johan Balsters werd geboren achter café Koning in Groningen. Op 12-jarige leeftijd had ik al vier papierroutes. “Ik kende Vinkhuizen, de Oosterparkbuurt en de omliggende Nieuweweg dus uit mijn hoofd.”

Toen zijn vader bloemenbezorger werd voor een twintigtal bloemisten in de stad, vergezelde hij hem regelmatig. En zaterdag hebben hij en zijn broer de klus geklaard. “Zo leerde ik ook de nieuwe wijken kennen. Een bloemetje voor de nieuwe woning, weet je? Ik heb geen navigatie nodig, het zit allemaal in mijn hoofd.”

Monique: “Ik rijd met navigatie, Johan niet. Hij kent iedere straat in Groningen. Vertel eens over die opdrachtgever, Johan.”

Johan: “Ik heb een klant die er een spel van maakt. Denk aan een straat waarvan je hoopt dat ik die niet ken. ‘Als je hem kent, betaal ik het drievoudige van de prijs’, zegt hij, en ‘als je hem niet kent, neem ik je gratis mee.’ De laatste keer dat je een straat in Eelderwolde had, waren het allemaal libellen. “Ik gebruik de navigatie in Beijing alleen af ​​en toe om een ​​huisnummer te vinden.”

De schoolcarrière van Johan verliep niet zonder problemen. Naar eigen zeggen volgde hij eerst de spinazieacademie en daarna de chef-kokopleiding. “Ik had elke week huishoudelijke taken en daarom had ik ruzie met de leraren.” Hij werd fietsenmaker bij Wim Buiter en toen hier een einde aan kwam, na ongeveer vijf jaar, werd hij taxichauffeur bij Groninger Taxi Centrale. Vele jaren later startte hij zijn eigen bedrijf.

“Mijn oom was al taxichauffeur. Soms kwam hij ons ophalen, wat altijd leuk was. En ik hou van autorijden, behalve als ik vrij ben. Dan kom ik van rechts binnen. Monique knikt.

Hij reed zowel dag als nacht en merkte dat hij het leuker vond wat er ‘s nachts gebeurde. “Overdag doet iedereen hetzelfde. ‘s Avonds drinkt iedereen wat, dat is toch wat gezelliger.”

Hij herinnert zich dat Groningen, toen hij in 1984 begon, 18 taxistandplaatsen had. Nu zijn er nog maar twee: bij het centraal station en naast de Grote Markt. Hoewel dat nu onmogelijk is. “We mogen niet meer op de Grote Markt omdat alles is afgebroken. Nu kunnen we niet meer in de Sint Jansstraat, we moeten naar het Kwinkenplein.”

Daar zijn ze onzichtbaar en onvindbaar voor klanten, zegt Johan. “De gemeente en de overheid begrijpen ons weinig. Weet jij hoeveel een busbaanvrijstelling kost? 380 euro per jaar.”

De grootste verandering die hij in 40 jaar als taxichauffeur heeft gezien, is de mentaliteit van de mensen. “Mensen hebben geen geduld meer. Als ze twintig minuten op mij moeten wachten, vinden ze dat te lang. En jongeren hebben geen fatsoen meer.”

Heb je nu niet teveel vertrouwen?

“Er is te veel tegen de jeugd gezegd, maar de Vindicat-studenten spreken mij aan met ‘Hallo gast’. Niemand hoeft voor mij te knielen, maar een beetje fatsoen kan toch wel? Ze onderhandelen ook gewoon. ‘Hé, breng mij maar naar Kraneweg voor tien euro”, zeggen ze. Nou nee, ik rijd volgens de taxameter. Hoe komt het dat een avondje uit 300 euro kan kosten, maar vinden ze de taxi die hen veilig naar huis brengt te duur?

Wie zet jij in je taxi?

,,Wie niet? Van pastoor tot prostituee, van doodgraver tot bouwvakker. “Jij bestuurt alles.”

Praat jij altijd met je klanten?

“Ik maak altijd een praatje. De truc is om de chagrijnige mensen blij naar buiten te krijgen.”

Hoe doe je dat?

“Ontspan gewoon. En ik ben altijd heel nieuwsgierig.”

Heb je in al die jaren een beetje mensenkennis verworven?

“Eigenlijk weet ik het niet”. Ik heb zakenmensen en toeristen. Dan willen ze naar restaurant Noor. Dan rijden we en begin ik een gesprek. ‘Dus, zullen we naar Sukkerbaitencity gaan?’ Gevraagd. “Wat zei u meneer?” vragen ze in keurig Nederlands. Hahaha.”

Eet jij wel eens bij Noor?

“Nee, ik ben geen vliegenliefhebber. Ik geef de voorkeur aan boerenkoolpuree of Klavers wegrestaurant In.”

Wat zijn leven veranderde, vertelt Johan, is een gebeurtenis die zich in 2013 heeft afgespeeld. “Ik kwam ’s ochtends thuis na een nacht in de taxi te hebben doorgebracht, dronk drie biertjes en ging slapen. Met Monique had ik afgesproken dat ik een uurtje later opstond. iets eerder omdat we naar de Pinkstervieringen in Delfzijl gingen.

‘s Middags stond hij bij zijn bed en voelde zich niet lekker. “Alsof ik een olifantenpoot op mijn linkerborst had”, belde Monique de ambulance. “Veertig minuten later voerden ze een angioplastiek bij mij uit. “Het bleek dat hij een hartaanval had gehad terwijl hij sliep.”

Sindsdien, vertelt Johan, is hij anders gaan leven. “Nu doen we dingen die we leuk vinden. We gaan op vakantie naar Gran Canaria en Türkiye. En ik at vroeger vaak gehaktballetjes bij het Amsterdamse Broodjeshuis, ik lette niet op wat ik at. Sinds mijn hartaanval eet ik elke avond rond negen of half elf bij Monique thuis.”

Geen dag is hetzelfde in de taxi, vertelt Johan. “Taxi is mijn passie en mijn leven. Mensen vragen mij wel eens hoeveel tijd ik nog heb en ik zeg altijd dat ik over een jaar of dertig in de taxi zal sterven. “Ik heb lol en als ik een tijdje geen klant heb, kijk ik wat tv op mijn tablet.”

Welke klant is bij jou gebleven?

Stilte.

“Ferdi E., de man die Gerrit Jan Heijn heeft ontvoerd en vermoord. Ik heb hem opgehaald bij het toenmalige restaurant van de Sixtijnse Kapel bij Brug A en herkende hem aan zijn vreemde kapsel. Hij moest naar de Van Mesdagkliniek en zich onder een andere naam inschrijven “.

Weet je nog waar jullie het over hadden?

,,Koetjes en kalfjes. Ik heb ook veel bekende Nederlanders in de taxi gehad. Seth Gaaikema wilde altijd dat ik langskwam in zijn oude huis aan de Van Royenlaan, Pierre Bokma, Liz Snoijink, Willeke Alberti, Corry Konings. En Jack Spijkerman voelde iets. “Maar hij had ook advocaten in de auto die later werden vermoord.”

Ben je ooit bang geweest?

“Nee, in de auto moet je niet bang zijn. De criminaliteit is veel meer deze kant op gegaan, nu we steeds meer horen over schiet- en steekpartijen. Maar bang? Nee. Ik doe alleen de deuren op slot als ik tv kijk op mijn auto. Tablet”.

Wat als je nu 18 was?

“Toen ben ik twee keer taxichauffeur geworden, al moet je daar wel hard voor werken.”