Margriet Schneider neemt afscheid van het UMCU

29 juli 2024 om 13:10 uur

Ander

DOOR BILT Margriet Schneider woont al 30 jaar in De Bilt. Hij werkte 35 jaar bij het UMC Utrecht. De laatste 9 jaar als voorzitter van de Raad van Bestuur. In juli nam hij afscheid van deze dynamische functie waarin hij veel heeft bereikt.

Door Julie Houben

CI-VOORBEELD

Margriet Schneider (65) begon haar carrière 35 jaar geleden als internist-infectoloog. Beetje bij beetje raakte hij steeds meer geïnteresseerd, niet alleen in het verbeteren van patiënten, maar ook in de zorg die in ‘zijn ziekenhuis’ werd geboden. Haar eerste prestatie was de oprichting van een bekroonde IC-eenheid tijdens haar tijd als medisch directeur van de IC-divisie. ‘Er moest een nieuw geïntegreerd circuit gebouwd worden en ik zag het als een kans om dat te doen op een manier waar iedereen blij van zou worden. We hebben dus patiënten, artsen, technici en eigenlijk allerlei deskundigen bij het proces betrokken. Dit lijkt voor de hand liggend, maar blijkbaar was dat niet onze focus. Want er ontstond een ontwerp dat inmiddels als voorbeeld heeft gediend voor andere ziekenhuizen.’

Hoe zal de gezondheidszorg er in 2040 uitzien?

ZORG IN 2040

‘Hoe ziet de gezondheidszorg er in 2040 uit?’ De belangrijkste vraag tijdens uw voorzitterschap van de raad van bestuur. Schneider: ‘Het antwoord lijkt een abstract en onzeker perspectief te zijn. Maar we moesten het concreet maken. Bijvoorbeeld om ons gebouw aan te passen aan de zorg van de toekomst. Het UMC dateert uit de jaren ’80 met veel grote kamers en ruim 1000 bedden. Dat is achterhaald. Mensen kunnen dankzij minder ingrijpende ingrepen sneller naar huis en er wordt steeds meer zorg verleend via (video)gesprekken en digitaal. En de patiënten die langer blijven, zijn mensen die veel zorg nodig hebben. Je zet ze niet meer in een kamer zoals vroeger. Een complexe puzzel, maar dat past bij mij. Ik zie altijd overal mogelijkheden.’

MENSELIJKE GROOTTE

De rode draad van haar visie en aanpak is de nadruk op de menselijke maat. ‘Als arts ontdekte ik al snel dat mijn patiënten meer van mij nodig hadden dan alleen mijn medische kennis en oplossingen. Ze wilden door mij gezien worden. ‘Wat heeft de patiënt van ons nodig?’ Ik denk dat dit een belangrijker vraag is dan of we internationaal concurreren met overtuigend onderzoek. En als je het goed doet, gaat alles goed, want dan geeft je onderzoek ook antwoord op die vraag.’

Ik zie altijd overal mogelijkheden

Ook zijn eigen volk vergat hij niet. ‘Er werken hier 16.000 toegewijde zorgprofessionals, vaak onder hoge druk en met relatief veel ‘natuurlijke hiërarchie’ omdat we mensen opleiden. Dit leidt onvermijdelijk soms tot onderlinge spanningen, die niet iedereen even gemakkelijk uitdrukt. Met ons programma ‘Dit zijn wij’ moedigen wij onze mensen aan om met elkaar in gesprek te gaan. Zodat iedereen zich op zijn plek voelt.’

ALICE IN WONDERLAND

Het was een prachtige en substantiële uitdaging, waarin hij op veel fronten het verschil kon maken. Hij weet nog steeds niet precies wat de toekomst brengt. ‘Ik voel me een beetje Alice in Wonderland. Wie weet vinden lezers mij ergens als vrijwilliger. Het kan van alles zijn, als het maar iets nuttigs is.’