Jule (24) en Janneke (26) werken in hospice: ‘Meer dan verdriet’

In een bosrijke omgeving van landgoed Eikenburg in Eindhoven werken Jule en Janneke al vier jaar als verpleegkundigen palliatieve zorg.

“Tijdens mijn stage op de afdeling neurologie van het ziekenhuis stierven er wel eens mensen. Ik was benieuwd waar de zorg zou doorgaan als mensen niet meer beter zouden worden”, vertelt Jule.

Zo kwam hij, net als Janneke, op twintigjarige leeftijd in De Regenboog terecht. “Mensen worden stil als je zegt dat je in een hospice werkt”, zegt Janneke. “Ze vinden dat ons werk niet veel te lachen heeft”, zegt Jule. “Maar de dood is meer dan alleen verdriet.”

Zo loodsen de meisjes de patiënt en diens familie door een laatste fase, waarbij er vaak ruimte ontstaat om terug te blikken op iemands leven. “Het is heel bijzonder hoe snel je een band opbouwt met de mensen hier”, zegt Janneke.

Die band maakt het werk ook lastig. “Soms kunnen patiënten of naasten het nog steeds niet accepteren dat iemand doodgaat. Dan moet je met bijzondere aandacht naar iemand luisteren, want zijn angsten kunnen niet weggenomen of opgelost worden”, zegt Jule.

“Ik vind het nog steeds lastig als er jonge patiënten binnenkomen of als een gezin heel veel op dat van jou lijkt”, zegt Janneke. “Veel praten met collega’s, vrienden en familie helpt.”

“En dan neem je af en toe je werk mee naar huis, maar dat is oké”, zegt Jule. Dat is ook met meisjes gebeurd. “Ik had een festival, maar ik maakte me toch grote zorgen over een patiënt wiens pijn we ‘s middags niet goed onder controle konden krijgen”, zegt Janneke.

“Dus, dronken op een picknicktafel, heb ik mijn telefoon aangesloten om het systeem te controleren en te zien of de man gekalmeerd was. Gelukkig was dat zo”, lacht ze. Het zijn oudere collega’s die vaak aan meisjes vragen of ze het leven willen vieren in plaats van in een hospice te werken.

“Maar dankzij deze baan geniet ik meer van het leven”, zegt Jule. “We zien hier elke dag dat dit kan eindigen.” Hospiceverpleegkundigen krijgen veel erkenning voor hun werk. Op tafel ligt een boek met allerlei bedankkaartjes van gezinnen.

“Wij doen het voor die bedankjes en leuke reacties”, zegt Janneke. Het liefst zouden de meisjes tot hun pensioen in het hospice willen werken, maar ze hebben ook zorgen.

“Door de druk op de ziekenhuizen komen hier soms mensen die pas drie maanden overlijden. Dan moeten we ze naar huis sturen”, zegt Jule. “Dat zijn de moeilijkste gesprekken.”

Bovendien moeten ze door bezuinigingen meer doen met minder mensen. “Dus soms kun je iemand niet de aandacht geven die hij of zij verdient”, zegt Jule.

Janneke en Jule kunnen zich echter geen ander werk voorstellen. “Je werkt toe naar een moment dat je maar één keer kunt bereiken”, zegt Janneke. ‘Doe dan je best.’

DEZE VACATURES ZIJN OOK SPECIAAL:

Kapotte treinen of ongelukken op het spoor: Dirk is de eerste die reageert

Arnoud draagt ​​zijn zware koffer het vliegtuig in: ‘Soms wel 32 kilo’