Kleermaker Mohammad brengt Lombok samen: ‘Nederlandse wielrenners bezorgen veel gescheurde spijkerbroeken’

Van merkkleding tot rompertjes: kleermaker Mohammad krijgt alles in zijn winkel aan de Laan van Nieuw-Guinea. “Hoe mooi of gek een kledingstuk ook is, het moet gerepareerd worden.”

Mohammad (46) kwam in 2000 als vluchteling uit Afghanistan naar Nederland. Nu woont hij met zijn vrouw en 14-jarige dochter in de Vleuterweide. Mohammad begon zijn carrière als kleermaker bij kledingreparatiebedrijf EVA in Lombok. Toen de eigenaar met pensioen ging, nam hij de zaak over.

Nederland: de parel van de wereld

Mohammed heeft er niet bewust voor gekozen om kleermaker te worden. “In landen in het Midden-Oosten moet je als kind je gezin helpen”, legt hij uit. Daarom is Mohammad sinds zijn tiende kleermaker. Toen hij in Nederland aankwam, werkte hij eerst als productiemedewerker bij verschillende bedrijven. Door de stijgende werkloosheid verloor Mohammad zijn baan en keerde daarna terug naar zijn beroep als kleermaker.

Mohammad woont al bijna 25 jaar in Nederland. “Ik denk dat de mensen hier mooier zijn dan het land. Zeer vriendelijk en vol energie.” Hij houdt van zijn leven in Nederland. “Als je uit een ander land komt, besef je hoe modern en vooruitstrevend Nederland is. Voor mij is het de parel van de wereld.”

Lees verder onder de foto’s >

gescheurde spijkerbroeken

Jeans zijn het kledingstuk dat Mohammed het vaakst ontvangt. “Nederland is een fietsland en fietsen maakt jeans snel kapot.” Soms brengen klanten hem ook speciale kleding. “Soms denk ik: wat geeft iemand op? Voor mij is het misschien lelijk, maar voor die persoon is het heel bijzonder.” Vandaag ontving Mohammad een tas vol merkkleding. “Er is zelfs een Louis-Vuitton-shirt voor 600 euro.” Voor Mohammed maakt het type of merk kleding niet uit. “Merk of niet, ik behandel alles met dezelfde liefde.”

Lees verder onder de foto >

Van winkel tot wijkcentrum

Mohammad heeft een goede relatie met de lokale bewoners en heeft veel vaste klanten. Zijn winkel is een soort buurthuis geworden. Droom van een grotere ruimte. “Ik stel me een ruimere winkel voor, met een koffiecorner waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en hun kleding kunnen repareren.” Hoewel deze droom nog niet is uitgekomen, blijft Mohammed zoeken. En hij wil zeker in dit gebied blijven. “Zolang ik dit werk doe, blijf ik op Lombok.”