Burgemeester Halsema officieel herkozen voor zes jaar

Een burgemeester wordt benoemd door de koning en de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Samen worden ze de Kroon genoemd. Dit gebeurt op advies van de gemeenteraad. Deze bijeenkomsten kunnen soms uren duren. Bij benoemingen in gemeenten met 50.000 of meer inwoners en provinciehoofdsteden wordt de benoeming of herverkiezing eveneens besproken in de Ministerraad. Vervolgens beëdigt de commissaris van de Koning de burgemeester tijdens een openbare vergadering van de gemeenteraad. Een burgemeester kan elke zes jaar worden herkozen.

Hieronder vindt u de toespraak van burgemeester Halsema bij de herverkiezingseedaflegging:

“Beste leden van de raad, leden van het college van burgemeester en wethouders, gedeputeerde, beste familie en vrienden, inwoners van Amsterdam:

Toen ik 6 jaar geleden in deze functie begon, dacht ik – uiteraard – dat ik alles wist…
Maar ik had geen idee welke geweldige mensen ik zou ontmoeten.

Ik wil de raadsleden bedanken voor hun vertrouwen. Ik wil het Registry-team en iedereen die ons werk hier ondersteunt, bedanken.
Ik dank de bestuursleden voor hun medewerking.

Ik wil alle gemeentelijke medewerkers bedanken voor hun professionaliteit en integriteit. Ik wil hem graag feliciteren, want na goed advies was hij nooit bang om het met mij eens te zijn.

In het bijzonder wil ik alle medewerkers van de Directie Veiligheid en Openbare Orde bedanken voor hun wijsheid, voortdurende inzet en liefde voor onze stad. Alle Amsterdammers moeten veilig zijn en zich veilig voelen. Er is niets belangrijker dan dat en er is niets moeilijker dan dat. Daarom maak ik ook een diepe buiging voor de leiders van de eenheid, voor de lokale politieagenten, voor de rechercheurs en voor alle politieagenten en medewerkers. Je bent barmhartig, heldhaftig en vastberaden. Dat geldt ook voor het Openbaar Ministerie, de fantastische brandweerlieden en alle wetshandhavers die, tegen alle verwachtingen in, onze stad leefbaar houden.

En ik dank mijn kabinet van harte: secretarissen, adviseurs, woordvoerders, chauffeurs: het is elke dag een plezier om met jullie samen te werken.
Beste familie: Suzy, Bruno, Robert, mijn lieve moeder en mijn broer: jullie hebben het niet altijd gemakkelijk met mij gehad.

En toen was ik ook burgemeester. Op feestjes vertellen ze over het helmgebruik, het erotische centrum en het slechte weer, en niet altijd op een prettige manier. Het is erg leuk om je hier te hebben.

De afgelopen jaren heb ik duizenden Amsterdammers ontmoet. Luide, stille, brutale, verlegen, gemotiveerde, creatieve, ondernemende, ondersteunende en eigenzinnige Amsterdammers. Onze stad is vol met mensen met een grote mond en een hart van goud. Zoals de dame die mij tijdens een buurtbijeenkomst mevrouw Hoer noemde en mij vervolgens de leukste briefjes stuurde. Ik hoop de komende jaren nog veel meer van dit soort aantekeningen te ontvangen.
En veel medeburgers lieten mij toe in hun intieme momenten, soms verdrietig en soms heel blij. Dat is het grootste voorrecht van burgemeester zijn.

Twee mensen wil ik in het bijzonder noemen omdat zij het beste van Amsterdam vertegenwoordigen.

Allereerst Ineke en haar man Richard, moeder en stiefvader van Famke Koeman, die in 2020 op 14-jarige leeftijd door haar vader werd doodgeschoten, na jarenlang toekijken, wegkijken en fouten van de autoriteiten die er voor Famke hadden moeten zijn . en Ineke zijn.
Ineke leeft met een pijn die nooit weggaat. Maar door met die pijn te leven, is ze er voor de mensen van wie ze houdt en die van haar houden. Met hen kun je soms lachen en weer gelukkig zijn.
Ineke, je hebt mijn diepste respect.

En Jason Bugwandass. Als minderjarige transpersoon met een zeer onveilige thuissituatie behoorde zij tot de meest kwetsbare mensen in onze stad. Maar in plaats van liefdevolle aandacht en zorg kreeg ze te maken met repressie en vernedering in de gesloten jeugdzorg. Jason kan niet altijd van zichzelf houden, maar hij houdt van onze stad en haar inwoners. Hij strijdt al jaren voor meer humane aandacht voor jongeren. Hij is een boegbeeld voor de queergemeenschap en voor al diegenen die ondanks alles blijven geloven in de mogelijkheid van vooruitgang. Tegen Jason en zoveel anderen wil ik zeggen: jij hoort hier.

Ik zou ook veel mensen kunnen noemen: Jacques, Virgil, Chantal, Lale, Fatima, Lesley, Emile, Eva, Jaïr, Frank, Qichell, Sarah, Derk, Abdelhamid, Eus, Saundra, Mohammedou, Dennis. Jij weet wie je bent en jij maakt Amsterdam tot wat het is.

Een stad waar wij, inwoners van Amsterdam, van houden. Soms tot op het irritante of zelfs arrogante af. Maar de echte reden waarom we zo trots kunnen zijn, ligt niet alleen in de schoonheid van de gebouwen, de rijkdom van onze kunst en cultuur of de Ajax-kampioenschappen. Onze trots zit in de tegenslagen die we hebben overwonnen, in de veerkracht die de stad elke keer toont.

Johan Huizinga schreef: ‘Het is waar dat elk tijdperk in de traditie meer sporen nalaat van zijn lijden dan van zijn geluk. Het zijn rampen die de geschiedenis ingaan.’ Einde citaat.
De coronapandemie was een ramp die diepe sporen heeft nagelaten.

Sommige mensen zijn nog niet hersteld van het virus en anderen, vooral jongeren, zijn getroffen door de lockdowns die nog steeds voortduren.

Het zou echter niet juist zijn als alleen ‘lijden’ geschiedenis zou schrijven. De gezondheidswerkers die onvermoeibaar duizenden levens hebben gered, schreven ook geschiedenis. Zoals iedereen die buren hielp, het gezin van eenzaamheid redde en vreemden aanmoedigde.

Samen hebben we gedaan wat we konden.

Op deze manier herdenken wij ook de advocaten en al diegenen die, met gevaar voor eigen leven, de rechtsstaat bleven verdedigen na de verschrikkelijke moord op Derk Wiersum. Aan de talloze mensen die bij Carré afscheid hebben genomen van Peter R. de Vries.
Aan de duizenden vrijwilligers die de Oekraïners verwelkomden.
Brandweerlieden huilen om de baby die ze uit een container hebben gered. Karsu’s lied na de aardbeving in Türkiye.
De tranen van vreugde toen het Marokkaanse team de halve finales van het WK bereikte.
Een stille reis voor Bas, die bij de Nieuwe Meer om het leven kwam terwijl hij een vriend verdedigde.
De buren die een pad aanlegden voor de 14-jarige Pepijn, die dood werd aangetroffen in de winkel waar hij de verveling van het coronavirus probeerde te verdrijven. De verontschuldiging van de koning voor het slavernijverleden.
Amsterdamse joden en Palestijnen zoeken toenadering.
Duizend mensen dansen voor het homomonument, de laatste wens van Erwin Olaf.
En twee minuten stilte op de Dam.

Bij al deze momenten horen ook opdrachten voor onze stad.

De eerste orde van zaken is veiligheid.
Daarom zal de ondermijnende aanpak onverminderd doorgaan. We moeten drugshandelaren de instrumenten ontnemen die zij gebruiken om de levens van de Amsterdamse jeugd te vernietigen en de samenleving te ondermijnen. Het liefst met veel meer politiecapaciteit en meer mogelijkheden om het witwassen aan te pakken, zoals het ernstig beperken van contant geld.
Als de regering gehoor geeft aan deze wensen, beloof ik dat ik niet meer, of in ieder geval minder vaak, over drugsregulering zal praten.

Deze maatregelen hebben alleen zin als we de nieuwe generatie jongeren die opgroeien in kwetsbare wijken buiten het bereik van de georganiseerde misdaad kunnen houden.
De valse belofte van rijkdom en status moet worden bestreden met een geloofwaardig alternatief: een vreedzaam bestaan ​​in een leefbare buurt om trots op te zijn.
De enorme veerkracht van buurten is te lang op de proef gesteld. Bewoners verlangen naar zichtbare resultaten van het harde werk dat in de masterplangebieden is gestoken. Ik blijf mij hiervoor hard inzetten, samen met de wethouders, onze partners en de buren.

De tweede taak is het beschermen van onze rechtsstaat en onze grondrechten.

Dit betekent niet alleen het naleven van de wet, maar ook het naleven van de geest van de rechtsstaat. Bescherm de rechten van minderheden. En bescherm de rijkdom van onze verschillen en onze traditie als liberale en emancipatorische stad tegen groeiend antisemitisme, moslimhaat, racisme en vreemdelingenhaat. Tegen de groeiende vrouwenhaat en schijnheiligheid. Tegen de mindere acceptatie van LHBTI’s.

Het beschermt ook het recht van iedereen die zich vreedzaam wil uiten. Dit betekent dat we in Amsterdam het recht op protest en de vrijheid van meningsuiting krachtig verdedigen, en dat we journalisten en wetenschappers beschermen tegen intimidatie en bedreigingen.

De derde taak, beste advies,
Het gaat om onze eigen regering. Het vertrouwen in de overheid staat onder druk. Te vaak heb ik juist de mensen gezien die kwetsbaar zijn en hulp nodig hebben, verpletterd door het bureaucratische en juridische systeem dat in de afgelopen decennia is opgebouwd.
Te vaak komt de gemeente haar beloften niet na. Daarom ga ik hier geen grote beloftes doen. Alleen ga ik hier de komende jaren met prioriteit aan werken.
Zodat het stadsbestuur minder als hinderlijke macht wordt gezien en vaker als bondgenoot. Dat in plaats van legaliteit, vaak de beslissende factor rechtvaardigheid is. En dat er minder controle en meer vertrouwen is vanuit het gemeentebestuur.

Wij zijn er nog lang niet. Veel Amsterdammers zijn terecht boos: beschimmelde huizen, voedselbanken, jongeren die tot hun dertigste bij hun ouders moeten blijven wonen, onnodige barrières voor start-ups – vooruitgang komt van mensen die handelen, die spreken. die met hun eigen initiatieven een aanstekelijk voorbeeld geven. Brievenschrijvers en sprekers. De bewoners van Rood Amsterdam Noord, De Bol, Hart voor de K-buurt, Studiezalen, buurtmoeders en buurtvaders. De vele grote en kleine zakenlieden.
We hebben uw ideeën nodig over nieuwe manieren waarop we gelijkwaardig kunnen samenwerken in een Nieuwe Amsterdamse Alliantie.

inwoners van Amsterdam,

De mondiale verhoudingen nemen een wending. De wereld wordt onherbergzamer.
Dit betekent meer onzekerheid voor ons internationaal georiënteerde kapitaal. De idealen van vrijheid, rechtvaardigheid en democratie staan ​​onder druk, ook in Nederland.
Dat vraagt ​​wat van onze stad.

Op 27 oktober zal het 749 jaar geleden zijn dat de graaf van Holland het voorrecht tolde aan, ik citeer uit het document:
“Mensen die vlakbij de dam aan de Amstel verblijven.”
Het was toen dat een kleine nederzetting van vissers, smeden, wevers, pottenbakkers en kooplieden hun gemeenschap zag ontstaan.
Misschien dachten ze ook dat ze alles wisten….
Maar ze hadden niet kunnen voorzien dat eeuwen van wonderen en rampen, van crisis en welvaart, van oorlog en vrede deze moerassige plek in een kleine, veerkrachtige metropool zouden veranderen.

Het is voor mij een grote eer om uw burgemeester in die stad te zijn.

Bedankt.”