Taams – Het Domplein, dat schietgat | Nieuws030

Raymond Taams – De tweede zaterdagochtend in juli is het buiten grijs en vochtig, weer een gekke zomer, ik heb zin om te vloeken, het liefst in een kerk. Gelukkig geeft een artikel van pagina vijf van de DUIC-krant dat ik zojuist uit de prullenbak in de fietsenstalling van Vredenburg heb gehaald mij daar een reden voor, en ik roep het:

Het Domplein was nooit bedoeld als plein!

Het Domplein is dus geen plein!

Ook al werd het Domplein ooit gezien als een plein, het is verdomd een plein!

“Dilemma’s op het Domplein, wat wil Utrecht met het bekendste plein van de stad?”, zegt hij boven het artikel. Hieronder worden in minimaal duizend woorden allerlei visies van gemeente en omwonenden op de toekomstige inrichting van het plein besproken. De algemene strekking is dat het Domplein een prachtig plein is waar alle Utrechters erg van houden en waar we allemaal het beste voor willen in de toekomst. Naar mijn smaak ontbreken er twee woorden: ‘dat’ en ‘schietgat’.

Het was in december 2018 toen een goede vriendin mij vroeg of ik haar wilde helpen met haar kraampje op de kerstmarkt op het Domplein. Hoewel de organisatie kosten noch moeite spaarde om het gezellig te maken – er was een draaimolen en de rest van de versiering deed onmiskenbaar een winterwonderland denken – herinner ik me die kerstmarkt als een vreselijke zondagmiddag.

‘Waar kom je vandaan?’ vroeg mijn ondersteunende moeder me toen ik rond zes uur ‘s middags een restaurant binnenkwam, meer dood dan levend, waar we met een aantal vrienden naartoe gingen om de verjaardag van de dood van mijn echte moeder te herdenken. . “Oh, ik heb vier uur lang in de motregen en kou op het Domplein achter een kraam met kerstspullen gestaan”, huiverde ik. “Wie organiseert er nou een kerstmarkt in dat schietgat?” fronste mijn reserve moeder, geboren en getogen in Utrecht.

“Inderdaad, het is gewoon tocht, veroorzaakt door de wind uit een stuk kerk”, dacht ik op dat moment. Wat mij betreft, ze veranderen er een fietsenstalling van.