Hilarische, ironische en scherpe solo over de angst voor het onbekende

Bmaar ik probeer. Die drie woorden, uit ‘Modern Love’ van David Bowie, staan ​​in vette letters geschreven op een bord dat theaterregisseur Kim Karssen in de lucht heeft gehouden. Het publiek op De Parade in Den Haag zingt luid. Na het fantastische We staan ​​hier allemaal alleen voor Over de dubbele genderstandaard maakte Karssen eerder dit jaar nu een soort comedyshow: OC/CC. Over angst.

De inmiddels bekende signatuur van Karssen is wederom volop aanwezig: zijn timing is spot on, krachtig, slim, wrang, hilarisch en confronterend. Allemaal tegelijk.

Karssen vertelt over haar bezoek aan het Mediapark in Hilversum, waar ze werd uitgenodigd voor een interview met de NPO. Die simpele anekdote is alles wat je nodig hebt om in een razend tempo een half uur lang niet alleen je eigen angsten en schaamte te onderzoeken, maar ook voelbaar te maken hoe gemakkelijk die angst te manipuleren is.

Iets nieuws proberen is altijd spannend, dat maakt hij duidelijk. Er is een beperkt vermogen om op het onbekende te anticiperen. Maar om tegen de kudde in te blijven gaan en niet op te geven: dat vergt moed. Maar als we uiteindelijk in deze Paradetent meezingen, begeleid door de new wave-klanken van David Bowie: kunnen we het vast wel proberen.

Oprechte hiphop over het vaderschap

Over moed gesproken: acteur Nick Livramento Silva rapt in een kleine tent Ik dans het liefst alleen over het moment dat hij (of zijn gelijknamige personage) vader werd. Hij was “op slag verliefd” toen hij voor het eerst in de ogen van zijn pasgeboren dochter keek. Eén ding was zeker: hij zou het anders aanpakken dan zijn eigen vader. (Hij rende weg.)

Al snel, bekent hij, voelt ook hij de drang om te vluchten. Vroegtijdige verlating lijkt in zekere zin overdraagbaar: het veroorzaakt een bindingsangst die ervoor zorgt dat de geschiedenis zich herhaalt. “Het is niet dat ik vrij wil zijn”, analyseert de acteur zichzelf, “het is dat ik vrij wil zijn van het gevoel van ontevredenheid.”

Angst, aanstekelijk ongemak en het gezang van een bultrug

Angst om niet te bevredigen: het is een probleem dat ook de fictieve hoofdpersoon treft, iets vreemds Het bestaan ​​dat Eveliens droom veroorzaakt lijkt er moeite mee te hebben. In een zachtgele setting kijkt actrice Patsy Kroonenberg ons aan met ogen waarin angst, enthousiasme en ongemak strijden om voorrang. Zonder veel zelfcensuur geeft de jonge vrouw stem aan haar springerige gedachten.

Een kind krijgen lijkt hem geweldig, zegt hij. Goudvissen worden van nature minstens twee keer zo groot; het aquarium zou ze klein houden. Het kan de dood niet oplossen, maar het kan wel banden repareren. Ze houdt van eieren. Wisten we dat het DNA van een goudvis voor 60 procent identiek is aan dat van een mens? Oh ja, het kan het lied van een bultrug imiteren.

Hoewel de opmerkingen van Evelien langzaamaan op elkaar beginnen te lijken, lijkt het er nog steeds op dat Kroonenberg enige vooruitgang heeft geboekt. De voorstelling bereikt haar sterkste punt wanneer Kroonenberg de taal laat zoals die is en zonder voorbehoud voor het absurde gaat. Het is moeilijk uit te leggen, maar het meest ontroerende moment in deze solo is het moment waarop de bultrug begint te zingen.

Eenmanscircusshow over… nou ja, alles.

Ook Emma van den Elshout en Just van Bommel zijn niet vies van een vleugje absurditeit. Na De show (2022) en De show (2023) nu richting De Parade Het circus, een slimme, vreemde en verrassend rijke “eenmanscircusshow”.

In glimmend circusdirecteurspak verwelkomt Van Bommel (die alle rollen speelt, vandaar de “één persoon”) ons in de circustent in Den Haag. De acteur zegt dat hij altijd moeite heeft met starten, omdat dit impliceert dat alles weer eindigt. Sterker nog, zo blijft Van Bommel filosoferen, het hele concept van begin en einde kan problematisch zijn, of op zijn minst misleidend. Want is eigenlijk niet alles altijd hetzelfde als altijd, zij het op een iets andere manier?

De vermakelijke monoloog neemt je mee door de onwerkelijke belofte van eeuwige liefde, aldus het duo (‘Ik hou even van je’), door een spoedcursus evolutietheorie (van het dode gesteente, de berg van bacteriën, vissen en dinosaurussen, tot de ‘geëvolueerde aap’). Net als Karssen benadrukt Van Bommel de angst van conservatieven voor verandering.

Bovenal is het misschien wel het meest precieze antwoord op de vraag waar de voorstelling over wil gaan. Het is ook Het circus een pleidooi voor mobiliteit; voor een vooruitstrevende levenshouding. “Het houdt nooit op”, zegt Van Bommel, ondertussen gekleed in een saterpak. Alles is in beweging, niets blijft voor altijd hetzelfde. En wij passen ons aan, in een voortdurend proces van transitie.

Dat is eng? Ja, dat is eng, zou David Bowie zeggen. „Maar ik probeer.”

Delen





E-mail de redacteur