Kolom | We hebben het nodig van de burgemeesters.

Op het Kreekplein wisten ze het zeker: van Den Haag valt niets te verwachten. Het ‘anti-voedselverspillingscentrum’ op het Rotterdamse Zuidplein, waar minderbedeelde inwoners goedkope groenten en gratis brood kunnen krijgen, was vol teleurstelling en verontwaardiging toen ik er twee jaar geleden op bezoek kwam om verslag uit te brengen voor de krant.

Maar met die Rotterdamse mix van strijdlust en berusting: ‘er wordt niets aan gedaan’ versus ‘er komt ooit wel een opstand’. Hoe de twee met elkaar verbonden zijn, is het Rotterdamse mysterie, een barometer van onbehagen.

Kan Carola Schouten die barometer lezen? Haar benoeming tot burgemeester werd in Maasstad goed ontvangen, maar zeer begrijpelijk. Schouten, een principiële arbeider, een alleenstaande moeder die in de arbeiderswijk Spangen woont, staat ver verwijderd van de heersende elite die sinds het ‘Pimmetje’-drama in Rotterdam diep gewantrouwd wordt. En ze rookt ook: het is een slechte gewoonte, maar toch.

Kortom, no-nonsense, gewoon inspelen op: een vraag naar Rotterdam, ondanks het elegante ontwerp. stadsmarketing strijd tegen armoede en drugshandel. ‘Aanval’ heeft in de haven een nieuwe en sinistere betekenis gekregen.

Schoutens voorgenomen benoeming laat ook in het huidige Nederland een paradox zien. Je zou kunnen zeggen dat zij de ‘gekozen’ burgemeester is waar hervormers al tientallen jaren om roepen: haar partij speelt geen rol in Rotterdam, haar kandidatuur kreeg brede steun in het stadhuis. Tegelijkertijd zitten we in Den Haag met een premier die door niemand is gekozen, maar die het blijkbaar een grote uitdaging vindt om dit werk ‘als mens’ te doen.

Nu het walgelijke amateurisme in Den Haag heerst, aangewakkerd door het diepgewortelde verlangen om coalitiezetels te slopen, moeten we misschien onze hoop op de burgemeesters vestigen. Niet in tijden van oorlog, maar in een tijd waarin een parlementair debat lijkt op een dronken avond in een jeugdclub. Waarin het racistische begrip ‘bevolking’ terecht taboe wordt verklaard, maar ook de enthousiaste vreugde over de verbroedering van het Turks-Nederlandse voetbal te opgelucht klinkt: alles komt goed.

Beter dan burgemeester Halsema van Amsterdam, die brutale activisten en weifelende universiteitsbestuurders scherp houdt; of Dijksma in Utrecht, die al aan de bel luidt bij het kabinet over de Spreadwet, die haastig in de parlementaire vuilnisbak is gegooid. Of later Schouten.

Het amateurtheater in Den Haag wil, zoals het modewoord luidt, allerlei zaken ‘controleren’. Maar voor een goede controle zijn niet alleen ‘het volk’ nodig, maar ook de burgemeesters: dat weten ze ook op het Kreekplein.

Sjoerd de Jong schrijft hier elke donderdag een column.

Delen





E-mail de redacteur