Kolom | Slavernij komt nog steeds op straat voor, zelfs in Rotterdam. Een rondje Delfshaven

Annie Zinhagel houdt een stuk suikerriet vast. Dik als de arm van een baby. Het gaat van hand tot hand. Er wordt verteld hoe slaven op de plantages van Suriname de stengels afsneden, persten, het sap opvingen en in theepotten verwarmden. Onophoudelijk snijden, persen, roeren, het was heel zwaar werk. De rietsuiker werd naar Nederland gestuurd.

Naar Delfshaven, in Rotterdam bijvoorbeeld. Daar staan ​​we dan, in de oude haven. Tussen de passerende scooters en de dikke fietsen. Ondanks het Duitse bombardement op Rotterdam en vele vernielingen ligt hier nog steeds de geschiedenis van de slavernij uit de 18e en 19e eeuw op straat.

Je moet weten waar je moet kijken. Annie Zinhagel loopt voorop. Ze vertelt hoe suiker uit de plantages van Suriname in rijke handen terechtkwam, die er veel aan verdienden. Ze werd gevolgd door een kleurrijke stoet van gemeenteambtenaren, buurtbewoners en andere belangstellenden.

We lopen, wijzen en tellen. Een oud pakhuis, een jeneverstokerij, de geboorteplaats van Piet Hein. “Voor sommigen een held, voor anderen een dief.” We gingen een antiekwinkel binnen om naar oude prenten van het plantageleven te kijken. We stopten voor een oude suikerfabriek.

Dikke fietsen, scooters en bakfietsen zien we niet meer. We zien het Delfshaven van twee eeuwen geleden. We stopten bij Schoonderloo, een plek waar in de 18e eeuw mensen werden tentoongesteld. Een misvormde man, een vrouw met een baard. Ook een zwarte persoon. Bezoekers mochten deze mensen aanraken en knijpen.

We sloten de rondleiding af in de eetkamer van de St. Mary’s English Church aan de rand van Delfshaven. Daar serveren Filia Uiterloo en Mildred Cairo Surinaamse gekruide rijst met kip. In die kerk pleitte een groep vooruitstrevende vrouwen voor de afschaffing van de slavernij. Lang vóór 1863, toen het eindelijk werkelijkheid werd in Suriname en de Caribische eilanden.

Het maakt Annie Zinhagel niet uit dat we dit allemaal niet wisten. Hij wil dat we het nu weten. Om deze reden loopt hij, naast het werken met groepen, rond in Delfshaven, mede dankzij de door hem opgerichte stichting SurinameOso (Casa Surinamesa). Geboren en getogen in Rotterdam-West leerde ze het verhaal van haar voorouders pas kennen toen ze een aantal jaren in Suriname werkte. Het kennen van dat verhaal was volgens hem verhelderend en helend. En als andere Rotterdammers ze voortaan ook kennen, dan is dat een soort herkenning.

Het is triest dat het nieuwe kabinet de beëdiging heeft gepland op de dag waarop de afschaffing van de slavernij wordt gevierd. Gelukkig gebeurde het een dag later, op 2 juli.

Iemand is woedend aan het browsen op zijn telefoon. Die dag herdenken we ook iets, zegt hij. Dat Madurodam 72 jaar geleden werd opgericht. Holland, maar dan alles in miniatuur.

Sheila Kamerman vervangt Gemma Venhuizen.

Delen





E-mail de redacteur