In Den Haag bestond vroeger een groot verschil van mening, maar geen vijandschap. Dat is nu anders

Bij het overlijden van oud-premier Dries van Agt in februari dit jaar werd er nagedacht over zijn leven en carrière. Daar moet ik tegenwoordig regelmatig aan denken. Ze vervulden mij met een diep gevoel van melancholie, vanwege het contrast tussen de politieke cultuur toen en nu.

Het was dus iets. Ik herinner me nog levendig dat we op de fiets naar de middelbare school reden en hoe onze groep zich dreigde te splitsen in een pro-CDA-groep en een pro-PvdA-groep. En hij kon mijn eigen vader er nauwelijks van weerhouden een asbak naar het tv-scherm te gooien toen Den Uyl opnieuw een ‘tweepunts’-argument begon.

Maar toch was er nog steeds een soort elementaire beschaving die ervoor zorgde dat alle controverses via kanalen van fatsoen werden gevoerd. Er was een diepgaand meningsverschil, maar geen vijandschap.

Er was ook sprake van polarisatie, maar geen fundamenteel wantrouwen over de uiteindelijke bedoelingen van de andere partij. De tegenstellingen waren professioneel en niet persoonlijk. Den Uyls hand op de arm van een man.