In Neeltje wast iedereen kleding

Nabil Rahouani (29) had vroeger weinig zelfvertrouwen. Hij hield altijd zijn hoofd gebogen en had een afwachtende houding. Zo van: ik weet het niet, dat kan ik niet. Neem nu het initiatief. Hij ziet een mand met vuile kleren en weet: dit kan ik opruimen. Zelfs als hij een gerecht ziet dat afgewassen moet worden, doet hij het zelf. Omdat hij maar met één oog kan zien, werkt hij tijdens het strijken met de strijkmachine. Zo hoeft u zich geen zorgen te maken dat u de rimpels niet kunt zien. Met een blij gezicht legt hij voorzichtig de theedoeken tussen de borden en wacht op de piep.

Naast hem, in de vers geschilderde turquoise winkel ‘Neeltje maakt de kleding’ aan de Tasmanstraat, zit Lize Weerdenburg (36) overhemden te strijken. “Dit is voor mij een hele geruststelling”, zegt hij. “Het veroorzaakt geen stress.”

Rahouani en Weerdenburg hebben een verstandelijke beperking. Hoewel er bij de pas geopende was- en strijkwinkel altijd toezicht aanwezig is, wordt er volgens oprichtster Miranda Broers ‘echt gewerkt’. In tegenstelling tot wat er vaak wordt gedacht, is zij van mening dat mensen met een verstandelijke beperking veel meer kunnen dan van hen wordt verwacht en dat het ook belangrijk is dat ze worden uitgedaagd om te groeien. Broers: “Mijn zoon Hidde heeft het syndroom van Down. Dat is ook de reden dat ik hiermee begonnen ben. Zijn grootste beperking is niet dat hij het syndroom van Down heeft, maar hoe de maatschappij naar hem kijkt.”

Aanvaarding

Broers richtte bijna tien jaar geleden The Upside Café op aan de Thomsonlaan. Werknemers met een beperking (40 procent) leren bestellingen opnemen, de kassa bedienen, de afwas doen, gastvrouw zijn, afwassen, schoonmaken en ‘gewoon meedoen’. Broers: “Er is een grote acceptatie in de buurt, die al als maatschappelijk betrokken bekend staat. Nu is het heel duidelijk dat we er zijn. De gember is vanochtend niet bezorgd. Het is heel normaal dat iemand met een verstandelijke beperking gaat winkelen. Dan merken wij dat het wel kan. We lezen in de reviews dat de sfeer prettig is en dat onze medewerkers altijd met plezier en werklust werken.”

Hij geeft een voorbeeld van hoe mensen zouden kunnen reageren: “Wat je vaak ziet is dat wij helpen als bijvoorbeeld een oudere hulp nodig heeft in de supermarkt, terwijl de eerste reactie als iemand met het syndroom van Down diezelfde vraag stelt meestal is: waar? Wie is uw begeleider?