Veel verrassingen bij de overzichtstentoonstelling Wim Plessius honderdjarig bestaan

Shirley Brandeis

De beste jaren, vóór de ontmoeting met Immetje, waren in de wereld van ontdekkingsreizigers. Als kind, voor de oorlog en later als jeugdadviseur. De oorlog onderbrak zijn overgang van adolescentie naar volwassenheid. Hij bleef twee jaar opgesloten in de Lutmastraat in Zuid. Klaar om zich te verstoppen voor het geval hij gezocht zou worden voor werk in Duitsland. En toen ging op een dag onverwachts de bel. “Mijn moeder hielp me snel door een luik te verstoppen. Maar gelukkig was hij iemand die van deur tot deur verkocht.” Tijdens de hongerwinter kocht hij aardappelen van de boeren, verborg alles wat van koper (en dus van waarde) was in een gat onder het balkon en wachtte tot het nazi-gevaar geweken was. De volgende dag werd hij 21 en kon het leven opnieuw beginnen. En dat betekende vooral veel zeilen. Door de Oranjesluizen (“toen hebben we de sluiswachters geholpen de deuren te openen”), via Pampus, Muiden en Harderwijk, richting de Friese meren. Het was een paar jaar.

Immetje

Als timmerman onderhield Wim Plessius de Jordaanwoningen in Keijzer & Muntjewerf. Verhalen over laddertouwen en loden raamgewichten, vaak gestolen en op elkaar geplaatst, geven een beeld van werk uit een ver verleden. Hetzelfde geldt voor de vermelding van de KNSM (“Koninklijke Nederlandse Stoomboot Maatschappij”). In 1956 mocht hij iemand als gast meenemen naar het feest ter ere van het honderdjarig bestaan ​​van de rederij. En Wim wist wie het moest zijn: die leuke jonge vrouw. Immetje werkte bij bakkerij Noord, waar hij langskwam op weg naar een lid van de padvinders die vlakbij het Spreeuwenpark woonde. “Er was dansen te doen en ik wilde haar meenemen.”

Fjorden

Hoe en wat er daarna gebeurde wil hij niet verklappen, maar Immetje was een blijvertje en ze trouwden. “Een traditioneel gezin, met een moeder die er thuis voor ons was en een vader die hard werkte voor de kost en ons stimuleerde in de sport.” Zo omschrijven zijn zoons Frank en Robert hun jeugd in Slotervaart. Met Immetje reisde hij naar vrijwel alle Europese landen. Na zijn dood zestien jaar geleden bleef hij reizen. Van de Grand Canyon in Arizona en Checkpoint Charlie in Berlijn tot Canadese watervallen en Noorse fjorden. ‘Als ik kan, kom ik morgen terug. Er zijn nog veel dingen in de wereld die ik wil zien.” Dichtbij huis genieten van iedere dag met een wandeling, van het contact met charmante buren die ook attent zijn en van nuttig en gezellig bezoek van kinderen en kleinkinderen.

Osdorperhof

Op zijn verjaardag wordt hij verrast met het nieuws dat er een achterkleinzoon onderweg is. Het geeft je een goed gevoel. Twee keer per week gaat hij naar de ‘club’, zoals de familie de dagactiviteiten op de Osdorperhof noemt. Ze halen hem op en brengen hem naar huis, serveren hem koffie en lunch, doen aan gymnastiek (“met die speciale tuimeloefeningen”) en spelen sjoelbak. De maandag na zijn verjaardag was er taart op de club. Op dezelfde dag als zijn verjaardag bracht hij een verrassingsbezoek aan het huis van zijn ouders in het Zuiden. De volgende dag voer hij met familie en vrienden door de grachten van de stad waar hij werd geboren, opgroeide en 100 jaar werd. Wij willen weten wat u hiervoor moet doen.

De familie houdt de adem in bij de onthulling van dit geheim… “Je hoeft niets te doen, blijf gewoon ademen”, lacht Wim Plessius. “Probeer het!”