Hans (54) is de nagel van Utrecht: ‘Het is nooit stil aan mijn tafel’

Toen Hans (54) op 17-jarige leeftijd een kunstnagel op zijn gitaarspelende vinger liet zetten, dacht hij al snel: ‘Ik kan het beter.’ Een jaar later opent ze haar eigen nagelsalon in hartje Utrecht: Nail Artist. “Na 37 jaar weten klanten precies wat ze van mij krijgen: goede service, natuurlijke nagels en heel veel plezier.”

De nagelsalon van Hans is klein, maar heeft alles wat je nodig hebt: een fijne stoel om anderhalf uur in te ontspannen, twee kamerhoge ramen met uitzicht op de volksbuurt en natuurlijk koffie. Hans drinkt die koffie aan de voorkant van het pand, bij kapsalon Beau Rivage, waaraan Hans zijn ruimte verhuurt.

bijzondere verhalen

“Ik ken Theo en Patrick (het kapperspaar, red.) al 13 jaar”, vertelt Hans. “Wist je dat Patrick eerst voor Theo werkte voordat hij verliefd werd? “Wat leuk.” Dit is Hans in hart en nieren: vol bijzondere verhalen over buurtbewoners, familie of kennissen. “De gesprekken die ik elke dag voer, zijn de reden dat ik nog steeds elke dag met plezier naar mijn werk ga. Het is hier nooit stil aan tafel.”

De oorsprong van Nail Artist

Hans kwam 37 jaar geleden voor het eerst in aanraking met kunstnagels, toen hij als jonge gitarist op zoek was naar een alternatief voor de plectrum. Hans: “Mijn gitaarleraar vertelde mij dat er iets nieuws op de markt was: acrylnagels. Daarna ging ik naar een studio in Amsterdam, waar vier Afro-Amerikaanse mannen acrylnagels konden laten zetten. Maar na een uur kwam de nagel los. Eigenwijs als ik ben, zei ik: ‘Geef mij die dingen en ik doe het zelf.’ Zo gezegd zo gedaan. Ik mocht van hen oefenen met mijn toenmalige vriendin, mijn zus en haar vriendinnen en een jaar later opende ik Nail Artist, toen nog in het oude winkelcentrum La Vie.”

Lees verder onder de foto. >

Van nagelbijters tot muzikanten

De geboren Amsterdammer koos bewust voor Utrecht, omdat hier niet veel nagelsalons waren. Ze verhuisde van Amsterdam naar Wijk C, de volkswijk van Utrecht waar Nail Artist nu gevestigd is. “Ik heb mezelf geleerd hoe ik spijkers moet plaatsen”, zegt Hans. “Daarna heb ik nog een cursus gevolgd en een tijdje les gegeven.” Oudere mannen en vrouwen, nagelbijters, studenten en muzikanten komen naar de salon van Hans. “Mensen weten dat ze niet bij mij hoeven te komen voor het nieuwste en beste. Ik doe gewoon waar ik goed in ben: acrylnagels en natuurlijk ogende gelnagels zetten.”

Eigenwijs als ik ben, zei ik: ‘Geef mij die dingen en ik doe het zelf.’

Superieure service en kwaliteit

Eén van de studenten die al een tijdje bij Hans komt is Judith (20). ‘Ik heb Hans gevonden in Treatwell,’ zegt ze terwijl Hans haar lichtbruine nagels vijlt. “Ik ben een keer naar een andere salon geweest om gelnagels te laten zetten, maar die gingen snel kapot. Toen heb ik acrylnagels geprobeerd, hier bij Hans. Sindsdien ben ik helemaal verkocht.” Wat zij vooral waardeert aan Hans is de goede service. “Als je van je fiets valt en een paar nagels breekt, kun je met niets terugkomen. Ook als je ineens besluit dat je een andere kleur wilt. “Dat vind ik echt gaaf.”

Lees verder onder de foto.‘s >

Goed geplaatst in de kist.

Hans is teruggekeerd naar Amsterdam en reist dagelijks met de trein naar Utrecht. ‘Zolang het duurt, hoop ik dit werk nog lang te kunnen blijven doen. Maar als ik zeventig ben en mijn handen beginnen te trillen, wordt het lastig om mijn nagels te lakken.” Terwijl hij zijn spullen opbergt, vertelt hij nog een anekdote over ouder worden. “Een cliënte van een verpleeghuis vroeg mij eens of ik, als ze zou overlijden, haar nagels zou doen zodat ze goed in de kist zou passen. Ik zei ja, maar uiteindelijk hield de begrafenisondernemer me tegen. Ik ben stiekem blij dat dat nooit is gebeurd. Dat vond ik te spannend. Maar het zou een bijzonder verhaal zijn geweest, vind je niet?

Wie is de volgende Utrecht van de week?

Heeft u ook een bijzonder verhaal? Of ken jij Utrechters die we echt moeten interviewen? Laat het ons weten via (e-mail beveiligd). Veel Utrechters gingen hem voor. Deze Utrechters gingen hem voor.

Meer verhalen uit Utrecht: