Pieters vertaalt warmte naar krachtige beelden op ‘Heat’

De spanning hangt zwaar en benauwend in de lucht, als een naderende storm op een hete zomerdag. Aan een houten eettafel zitten drie mensen van verschillende generaties: een man van middelbare leeftijd met een terneergeslagen gezicht, een nerveus uitziende dame met wit haar en een jonge vrouw die nors vooruitkijkt.

Zwijgend probeert de oudere vrouw de vrede te bewaren, maar bij elke mislukte poging tot toenadering neemt de spanning toe. Totdat er een onvermijdelijke explosie plaatsvindt: het meisje stoot met een plof de tafel om en begint wild rondjes te rennen. Als de man haar niet tegenhoudt, komt er een kreet van hulpeloosheid uit haar keel: het enige geluid dat ze tijdens de voorstelling zal maken.

Warmte is het derde deel uit de vierdelige serie van theatermaker Davy Pieters over opgroeien in een toekomstige wereld. Dit keer richt Pieters zich op de opwarmende planeet en hoe mensen omgaan met de opkomende hitte. Net als in de voorgaande delen gebeurt de communicatie niet met woorden, maar met beelden: met een groot esthetisch gevoel laat Pieters zijn stille acteurs afwisselend de rusteloosheid, wrijving, melancholie en lethargie uitbeelden die gepaard kunnen gaan met de onontkoombare hitte in het roodoranje licht . landschap.

Sommige van die beelden slagen erin om onder je huid te kruipen. De tafelscène is succesvol, evenals de scènes waarin een jonge vrouw steeds krachtiger beweegt op het ritme van een volumineuze, ritmische soundtrack die diep in het lichaam resoneert. Hun energie en toewijding worden versterkt door een koor dat het podium vult en de warmte uitdrukt met liedjes die soms dromerig en soms beklemmend zijn.

Wat werkt minder goed Warmte is dat vrijwel alle beelden veelvuldig herhaald worden. Dat betekent ook dat je niet anders kunt dan meerdere keren scènes zien waarin heel weinig gebeurt: een meisje dat aan tafel zit en iets schrijft. Een groep vrouwen aan het zonnebaden. Deze scènes worden gescheiden door een zwart scherm omhoog en omlaag te bewegen, alsof je naar een bewegende diavoorstelling kijkt. Wanneer de nieuwigheid van deze strenge stijlkeuze eraf is, ben je je vooral bewust van het repetitieve karakter van het stuk.

Tegelijkertijd helpt het om de scènes ervan te waarderen Warmte. Net als bij een lange diavoorstelling zijn niet alle beelden even sterk, maar kan er plotseling een scène verschijnen die diepe indruk maakt.

Delen





E-mail de redacteur