Toen Faresh Abdulrahman jong was, werd leuk werk als een luxe beschouwd – Advertising Rotterdam | De Havenloods

15 minuten geleden

Algemeen
87 keer gelezen

Rotterdam – Faresh Abdulrahman (32) voelde zich niet op zijn gemak op school. Alles om hem heen gaf aan dat hij als hij groot was, niet iets zou doen wat hij leuk vond. “Werk waar je geniet werd als een luxe beschouwd.” Nu helpt Fariesh jongeren op weg naar een goed leven met zijn bedrijf Quardin. En hij is onze speler van de week in Rotterdam.

Door Emile van de Velde

Hoe was jouw jeugd?

“Ik heb een heel liefdevolle opvoeding gehad. Mijn ouders werkten hard in de fabriek. Zodat mijn zus en ik niets tekort zouden komen. Ze werkten ook ‘s nachts, dus we werden al snel zelfstandig. Maar het ging ons goed, we konden altijd op vakantie, naar de Efteling enzovoort.”

Dat was in Ridderkerk. Je hebt daar ook op school gezeten.

“Ja. Ik had moeite met het onthouden van informatie en ik kon ook niet goed met mijn handen werken. Ik was een grote jongen en ik was blij als ik dichtbij kwam. Ik werd niet gepest of zo, maar ik voelde me niet helemaal op mijn gemak op school, ik was erg onzeker”.

Wanneer veranderde dat?

“Op feestjes voelde ik me op mijn gemak. De eerste keer was in Hollywood, precies waar we nu zijn met Quardin. “Ik was te verlegen om meisjes op te pikken, maar harde muziek, in het donker, in de menigte, zorgde ervoor dat ik me minder onzeker voelde.”

En uiteindelijk heb je iets gedaan wat je nooit had kunnen bedenken: een leuke baan.

‘Dat kwam gewoon niet bij mijn ouders op. Een goede baan werd gezien als een luxe. En dat vertelden ze mij ook op school. Eigenlijk ging ik ervan uit dat ik gewoon in een fabriek zou werken. Maar hij ging vaak naar een jeugdclub en op een gegeven moment was daar een vacature als begeleider. “Waarom solliciteer je niet naar een baan?” ze zeiden. JOU? Daar had ik helemaal niet over nagedacht. ‘Ja, dat doe je allemaal al.’ En zo werd ik jongerenwerker, zonder diploma.”

Later opende Quardin, koningin Máxima, het pand aan de Delftsestraat.

“Wij willen dat jongeren hun capaciteiten ontdekken, laten zien dat ze kwaliteiten hebben en hun creativiteit stimuleren, ervaren dat ze iets leuks kunnen doen. En daar hoef je je niet onzeker over te voelen. Quardin heeft studio’s, ruimtes voor workshops, hier kunnen ze hun materiaal schrijven. We hebben een online publiek van miljoenen mensen en bereiken jaarlijks duizenden stadsjongeren. Bij ons zijn mensen begonnen die bij Mocro Mafia speelden, bij Tatta, er hangen gouden platen aan de muur. Maar het gaat ons niet om die gouden platen, het gaat om het bieden van kansen aan jongeren. Wij laten ze bloeien en geven ze perspectief. Ze hoeven zich dus niet meer zo onzeker over zichzelf te voelen als ik vroeger.”

Quardin is inmiddels zelfs een nationaal bedrijf. Maar hoe lijk jij op Rotterdam?

“O, 100 procent. Als kind ging ik met mijn ouders naar de Afrikaandermarkt om halal vlees en kruiden uit Suriname te kopen. En De Kuip natuurlijk. Ik kwam daar voor het eerst met mijn vader. Ik was pas 7 jaar oud, het was een nachtspel, dus mijn ouders lieten me ‘s middags slapen. Nu heb ik drie abonnementen op naam van Quardin. Ik heb nooit begrepen hoe kinderen een boete konden betalen. ‘Voor het werk van mijn vader,’ zeiden ze. Daarom. Ik woon samen met mijn vriendin in Klein Zomerland en ik kan lopend naar De Kuip. Ik word er gek van als ik het risico loop een wedstrijd te missen.”

Wat vind jij het leukst aan Rotterdam?

“Wat ik niet leuk vind, is dat allemaal domeinenOrganisaties werken aan tegenovergestelde kanten als het om jongeren gaat. Als ik iets te zeggen had, zou er meer samenwerking zijn. Maar verder is Rotterdam echt mijn thuis. Ik hou van het eiland Brienenoord. Ik denk dat Rotterdam de meeste culturen van Europa heeft. Dat vind ik leuk. Dat de meerderheid van de Rotterdammers een minderheid is.”