CHIO Rotterdam | Alexander Henneke: De rode draad door al die jaren was…

Hij is 63 jaar oud en geboren in Schiedam. Na enkele avonturen belandde hij op 13-jarige leeftijd in Rotterdam.^Mijn tot 16^Mijn Hij bracht jaren door op een kostschool in Zeist. De tweede vrouw van zijn vader was paardenliefhebber en lid van de Rotterdamse vereniging Manège ‘De Jockey Club’. Alexander: “Ze nam mij mee en dus begon ik te rijden. Talent had ik zeker niet, volgens mijn instructeur was ik de enige die licht kon galopperen. Ik begon al vrij vroeg met springen, wat mij beter beviel. Dit doe ik al twintig jaar, waarvan vijftien jaar les heb gegeven aan kinderen vanaf vijf jaar tot volwassenen van 45 jaar en ouder. Momenteel woon ik vlakbij Stavoren in Fryslân. Naast paarden zijn mijn hobby’s skiën, hardlopen, voetbal kijken, tennissen, mijn gezin, mijn huis, de tuin en mijn omgeving, lezen en uit eten gaan.”

Neem deel aan de bouw als lid van Rotterdamsche Manège

“In 1977, toen ik zestien jaar oud was, heb ik als lid van de Rotterdamsche Manège meegewerkt aan de bouw van het CHIO. Hindernissen schilderen, helpen op stalgebied, zoals velen zijn begonnen. “Ik heb toen geholpen met het vervoeren van strobalen tijdens het CHIO en in 1978 werd ik officieel stalteamvrijwilliger.”

“Wij ontvangen de vrachtwagens met de paarden, helpen de staljongens met uitladen en brengen alles naar de bijbehorende winkel. In eerste instantie hebben we ook voer uitgedeeld, daar gingen tonnen voer doorheen. Tegenwoordig is dit niet meer het geval, iedere stalknecht heeft zijn eigen voer voor de paarden. Tijdens de wedstrijd hebben we een relatief rustige tijd gehad. Wij zorgden ervoor dat de site in orde was en hielpen waar nodig. Wij waren erg servicegericht en dat werd gewaardeerd door de bruidegommen en ruiters. Toen het evenement voorbij was, hielpen we het bruidspaar weer met het inpakken van hun koffers.”

27 jaar vrijwilliger

“Ik ben 27 jaar betrokken bij CHIO, waarvan achttien jaar als stabiel leider. Voordat ik stalmanager werd, was ik betrokken bij de bouw en werkte ik als “gewone” medewerker bij het stalteam. Tijdens en na mijn tijd als stalleider heb ik samen met Arnold de Vries Robbé de facilitaire afdeling van het CHIO opgericht, wat later de voorloper van de professionalisering bleek te zijn. Na 27 jaar heb ik het verlaten. Ik was nu zoveel dingen aan het doen, ik was klaar en trok bewust een grens. Ik wilde iets horen, maar ik wist niet wat. Toen ben ik echter naar Fryslân verhuisd en die combinatie was verre van praktisch. “Als ik in Rotterdam was gebleven, was ik zeker betrokken gebleven.”

“Ik mis het vrijwilligerswerk niet. Ieder jaar kom ik tijdens CHIO naar een soort tweedaagse bijeenkomst en dan merk ik dat er veel veranderd is. Vroeger was alles beter, zeggen ze, maar het is echt waar. Zo mochten we in het verleden zelf de parkeerinrichting ontwerpen en hebben we de gehele aanleg begeleid.”

Milton’s favoriet

“Springen was mijn favoriete discipline en de ruiters die ik verwachtte waren Franke Slothaak, Jos Lansink en de gebroeders Whitaker. Mijn favoriete paard was natuurlijk de grote grijze Milton, maar ik keek met grote bewondering naar alle paarden. Prachtig, wat een dieren! Uit interesse ging ik destijds ook naar andere wedstrijden. Antwerpen, Amsterdam, Den Bosch en ik hebben ook twee jaar Indoor Leiden gedaan.”

Kippevel

“In de 27 jaar dat ik actief was heb ik veel van de ontwikkeling van CHIO meegemaakt en vond het bijzonder. Het is interessant om te zien hoe een organisatie in elkaar zit. De rode draad van al die jaren was echter plezier. Naast het harde werken, hadden we altijd veel plezier in alles wat we deden. Niet alleen CHIO was tijdens het evenement, ook daarbuiten beleefde je alles. Zo hadden we bijvoorbeeld de show ‘King’s Troop Royal Horse Artillery’, een ceremoniële eenheid van het Britse leger. Ik heb ze leren kennen tijdens CHIO, omdat ze bij ons op stal stonden. Bij vertrek nodigde de instructeur-kapitein Ceremoniemeester Peter van Kooij en mij uit om naar Engeland te komen. Uiteraard gingen we op de uitnodiging in en hij nodigde mij uit voor een wandeling. Ik zal nooit het moment vergeten waarop we galoppeerden en een laan met bomen in draaiden. “Windsor Castle doemde in de verte op en ik kreeg kippenvel.”

Plezier was de rode draad

“Wij werken met veel plezier voor CHIO en hebben veel plezier samen. Er werd veel bier gedronken. Wij hebben de gekste en meest bijzondere dingen meegemaakt. Zo arriveerde het Russische team ‘s morgens vroeg met paarden, eten en wodka. Voedsel met veel knoflook. Toen de paarden om 11.30 uur op stal stonden, begonnen we met eten en drinken. Ik ga de naam niet noemen, maar een van mijn klasgenoten vond het zo lekker dat het de donderdag erna nog steeds naar rook.”

“Zoals al gezegd was er altijd een bijzondere show. Zo kwam hij ooit midden in de nacht aan bij een Hongaarse club in een vrachtwagen zonder achterklep. Omdat we servicegericht waren, zijn we direct tot actie overgegaan. We hebben een constructie gebouwd met strobalen en stalstukken zodat we de paarden konden lossen. Het was toen erg warm, ‘s nachts nog steeds 30 graden. Toen we klaar waren, werden we bedankt en werd er een fles zonder etiket met een helder drankje rondgedeeld. Het bleek Slivovich te zijn. Erik, die als laatste klaar was, liep erheen en had duidelijk dorst. ‘Hier is water,’ zei René Philippe en overhandigde hem de fles, die Erik snel naar zijn mond bracht. Het explodeerde bijna. Tranen lopen over ieders wangen. Dat soort dingen, ik kan je er honderden vertellen.”

“Gelukkig niet veel, maar we hebben ook slechte tijden meegemaakt. In 1986 was er bijvoorbeeld een zware storm en werden er tenten opgezet. We hingen allemaal aan de touwen. Inclusief Daan Dura en het Korps Mariniers.”

Animatie van de laatste avond

“Het laatste wat ik wil zeggen is dat een van de mooiste momenten altijd zondagavond was. Na het CHIO zijn we met alle vrijwilligers van The Jockey Club gaan eten. Wij op stal waren echter altijd als laatste klaar omdat we de laatste staljongens en de laatste paarden op weg naar huis hielpen. Toen we binnenkwamen werd er geapplaudisseerd, daarna zaten we vol en was het echt klaar.”

Aftellen naar 6 april

“Dit jaar bestaat het 75-jarig jubileum, een bijzonder jaar. Met de grote CHIO bijeenkomst op 6 april. Ik heb er zin in en ik ben niet de enige. Met ‘de oude lakens’, een club veteranen uit eind jaren 70/begin jaren 80, hebben we al een WhatsApp-groep opgezet en zijn we aan het aftellen.”

Wij hopen ook jou weer te zien Alejandro. Jij en alle andere vrijwilligers die zich al die jaren hebben ingezet voor ons evenement. We gaan een feestje bouwen. Ik zie je graag dan en uiteraard tot het 75-jarig jubileum van CHIO in juni dit jaar.