Taams – Grommen op de roltrap, een middagje vrijheidsconferentie | Nieuws030

Raymond Taams – Op de roltrappen die naar de top van de Neudebibliotheek gaan, worden een journalist-collega en ik boos over zaken uit het lokale journaal in Utrecht. ‘Hé, we zijn op zoek naar ruzie,’ knipoogde hij naar een bibliotheekmedewerker toen we de tweede verdieping bereikten. “Wij staan ​​op de gastenlijst van het Israel-Palestine Freedom College”, legt de collega uit, waarna de medewerker ons de weg wijst.

“Iedereen is boos op elkaar, overal, op elk niveau”, zucht ik terwijl we onze jassen ophangen. Eenmaal op onze plaats in de kamer, wachtend op het begin van de avond over Israël en Palestina, doe ik nog een laatste poging om een ​​felle ruzie in een appgroep in mijn voordeel op te lossen. Dit werkt en geeft mij even het gevoel dat de oorlog de moeite waard is.

Zachter is de inleidende fotopresentatie van Femke Rotteveel, directeur van FOTODOK Utrecht. Rotteveel toont beelden van olijfbomen die vierduizend jaar lang vredig op fel omstreden locaties in Israël hebben gestaan.

Door het hele land worden lezingen over vrijheid gegeven, met als doel mensen aan te moedigen na te denken over vrede en vrijheid. Aanstaande woensdag 6 maart 2024 bespreken journalist Natascha van Weezel, cabaretier Raoul Heertje, advocaat Lydia de Leeuw en journalist Radi Suudi onder leiding van presentator Oscar Kocken de situatie in Gaza.

“Hier zitten lijkt goedkoop”, zegt Raoul Heertje. “Mensen sterven daar, we praten erover zonder onszelf in gevaar te brengen, tenzij er natuurlijk een gek in de kamer is.” De sprekers besluiten persoonlijke en menselijke verhalen te vertellen en weg te blijven van het politiek abstracte. Dit blijkt lastiger dan verwacht: veel dialogen eindigen uiteindelijk in een discussie over een één- of tweestatenoplossing.

“Heb je nog hoop?” vraagt ​​presentator Kocken aan het einde van de avond. Van Weezel en Heertje reageren opgewonden. “Pfff, huilende joden, dat heeft nut”, veegt Van Weezel de tranen weg. Hoewel we dankzij dit menselijke moment vol goede moed de zaal verlieten, kan ik met recht zeggen dat ik op de roltrap wederom erg enthousiast was over de zaken in Utrecht.

“Laten we ons kandidaat stellen voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2026 en dan halen we ze allemaal neer”, grom ik tegen mijn collega-journalist terwijl ik afscheid neem.

‘Mensen zijn onverbeterlijk,’ denk ik onderweg naar huis.