Taams – Zwerfhonden (15) | Nieuws030

Onder de naam Stray Dog schrijft de Utrechtse Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in groepjes van vier (een hond heeft immers vier poten) publiceert in Nieuws030.

Kaas (02-11-2024)

Nederlanders houden van gratis producten en diensten, dat zit in ons VOC-DNA. We toerden met een zeilboot door de uithoeken van de aarde, lieten ons culinair en seksueel verwennen door de lokale bevolking en sloegen vervolgens onbetaald specerijen in.

Tegenwoordig nemen Nederlanders genoegen met veel minder: kaartjes voor musicals die Joop van den Ende niet verkocht met twintig euro aan boodschappen, of een gratis vibrator na een abonnement op een tijdschrift.

Ik weet dat het nog bescheidener kan, aangezien supermarkt Jumbo aan de Merelstraat dagelijks een statafel in het middenpad plaatst met gratis dingen om te proeven (kaasblokjes, plakjes worst, Fries suikerbrood etc.). Sinds ik dit heb ontdekt, loop ik nooit meer langs de winkel zonder naar binnen te gaan.

Met mijn blokje kaas kreupel en vrij sta ik op de schouders van Jan Pieterszoon Coen, of ik dat nu wil of niet.

Pestkop (21-02-2024)

In X beschrijft een mij onbekende dame hoe zij werd lastiggevallen tijdens het uitgaan in Utrecht. Een jongeman probeerde haar op de dansvloer over te nemen met machtsmiddelen als ongewenste aanrakingen en intimiderende opmerkingen. Omdat macht tegenkracht vereist, sloeg ze hem en hij bleef haar vanaf een paar meter afstand aankijken. Hij belde de beveiliging, die de man verwijderde ‘na naar beide kanten te hebben geluisterd’, schrijft hij.

Over het beginsel van hoor en wederhoor is de dame niet zo enthousiast, volgens haar weten slechte flirts er vaak gemakkelijk uit te komen en mogen ze blijven. Dat geloof ik wel, maar de omgekeerde situatie, waarbij portiers automatisch een andere gast wegsturen na een klacht van een bezoeker, lijkt mij ook onwenselijk.

Het komt erop neer dat we in onze overmatig gestresste samenleving allemaal macht willen, en dat er te weinig macht is in verhouding tot het aantal mensen.

Seizoen (24-02-2024)

Vroeger zocht ik soms bevestiging bij mensen, maar sinds de wereld een verwarrende mengelmoes van meningen is geworden, waarschijnlijk door de introductie van sociale media, is dat voorbij. Tegenwoordig vertrouw ik voor validatie op treinstations en een groot aantal andere levenloze objecten.

Vanmiddag zorgde het treinstation van Baarn voor een moment van grote innerlijke voldoening. Ik kom sporadisch, hooguit één keer per jaar, naar station Baarn. Ik heb geen verbinding met Baarn en dus ook niet met het station. Juist om deze reden is station Baarn geschikt om mij te bevestigen.

“Ha, daar ben je weer, na anderhalf jaar”, sprak de zender tot mijn verbeelding. “Ik heb sindsdien zeker veel meegemaakt, ik voel me net zo gezond als de vorige keer, dus ik hoop nog anderhalf jaar te leven”, formuleerde ik een zo objectief mogelijk antwoord.

Eenzelfde heldere interactie tussen Utrecht Centraal en mij is onmogelijk, daarvoor zie ik het te vaak.

Plaats (26-02-2024)

Het heeft de hele dag geregend, maar nu is het droog en wint de zon aan kracht achter het dikke wolkendek. Als ik door de Potterstraat loop, waar de lucht koud aanvoelt als water, op de laatste maandagmiddag van februari, ervaar ik een begin van mentale helderheid. ‘Wat kan ik meer doen met mijn leven, met de kennis die ik heb, dan een prachtig schilderij?’, schrijf ik joviaal op mijn telefoon.

Even later, op de Voorstraat, draait mijn hoofd vol zelfvertrouwen om. ‘Weet je wat het is?’, denk ik bij mezelf, ‘Vandaag doet hij voor het eerst iets leuks buiten, en op dat moment loop ik door de prachtige binnenstad van Utrecht, een teken van uitzonderlijke levensvaardigheden. , want laten we eerlijk zijn: eigenlijk gaat dit bestaan ​​simpelweg over altijd op het juiste moment op de juiste plaats zijn.

De eerste lentekriebels van het jaar zijn een feit.