Vijf weken in het ‘leeuwenhol’: Emilie Meijer verstopte zich in de Hollandsche Schouwburg

Omdat Emilie zonder volwassenen naar het theater komt, is ze een speciaal geval. Süskind en medisch assistent Maurice Hirschel zijn vastbesloten haar buiten het bereik van de Duitsers te houden. En zo dwaalt Emilie wekenlang door de schouwburg en ziet hoe de schouwburg elke dag voller wordt, totdat er na drie à vier dagen weer een transport vertrekt.

“Het gebeurde allemaal ‘s nachts. Ik kon dus niet echt slapen. Toen zag je al die doodsbange mensen met hun rugzakken, doodgeslagen en huilend de theaterzaal binnenlopen. Dat was zo verschrikkelijk. Al die mensen die zo humeurig waren en verwoest. de angst.”

“Als er een transport naar Vught zou zijn, zat ik bij de mensen die dan met het transport naar Westerbork zouden gaan en andersom.”

Zo slaagde ze erin onopgemerkt te blijven en te voorkomen dat ze werd vervoerd:

Ook Emilie herinnert zich de slechte hygiëne in de schouwburg: “Het was een echte schouwburg, dus er waren geen voorzieningen om te overnachten. Er waren nauwelijks sanitaire voorzieningen.”

“In een theater staan ​​tegenwoordig prachtige toiletten, tien op een rij. Maar toen waren er nog twee fonteinen. Je moet je voorstellen hoe vies ze waren en hoe gevaarlijk ze waren. Er konden allerlei ziektes ontstaan.”

Op een dag komt Emilie plotseling haar grootouders tegen in het theater. Ze waren gearresteerd en zouden worden gedeporteerd. Zijn grootvader vertelde hem dat zijn andere grootmoeder was overleden. Toen de Duitsers haar probeerden mee te nemen, had ze een fles cyanide gedronken.

Emilie’s vader was als huisarts in het bezit van cyanide. Voordat hij zich verstopte, had hij elk gezinslid een fles gegeven, zodat ze het heft in eigen handen konden nemen. “Mijn grootouders werden ‘s nachts in de bus gezet. Ik kon ze niet meer begroeten. Ik zie ze nog steeds weglopen. Dat beeld houd ik bij me.”

Dit roept weer een herinnering op: ‘Mijn moeder had ook een fles cyanide. Toen de Duitsers ons in de schuilplaats ontdekten, wilde ze die opdrinken. ‘Ik smeek je, laat me hem meenemen’, zei ze. Stel je voor: dan “Je bent 14 jaar oud en je staat voor dat dilemma. Maar ik verbood het haar. Ik zei tegen haar: ‘Dat kun je niet doen, want dan wordt onze gastheer gearresteerd.’ Dus deed ze het niet. Dus moest ze gaan. naar Sobibor.”

Als Emilie vijf weken in de schouwburg is, krijgen de Duitsers op een dag bericht dat de hele schouwburg leeggemaakt moet worden voor een grondige schoonmaakbeurt. Die dag spoort Maurice Hirschel haar aan zich tussen de balken van het gebouw te verstoppen om niet ontdekt te worden.

Ze moet heel stil blijven liggen totdat het transport is vertrokken. En hij belooft haar ‘s nachts te komen zoeken. Emilie doet wat Hirschel haar zegt en hij komt haar ‘s avonds laat ophalen.

‘Het was helemaal donker. De schouwburg was helemaal leeg. Hetzelfde geldt voor het wachthuis, waar normaal gesproken een bewaker stond. En op een teken van Maurice verliet ik de schouwburg. De voordeur uit, de nacht in.’