Worstelen terwijl je wacht op het blauwe meisje op het zelfscannenplein – Adverteren Rotterdam | De Havenloods

Wendy Verhoeven Kolom

Zaterdag 2 maart, 08:40

Algemeen
279 keer gelezen

Rotterdam – Onze columniste Wendy Verhoeven schrijft deze week over het zelfscanplein in de supermarkt. ‘Je hebt monstercontrole. Kan ik sommige producten scannen?

‘Ik nader het plein dat zichzelf verkent, een treurige groep mensen die de betaaleilanden mijden. De belofte van snelheid wint vandaag mijn ziel. Ik begin mijn vrijwilligerswerk gedwee: boodschap, piep. Het gaat goed. Piep. Shit, toch niet. Rekening. Ach, dat zijn de regels. Geef mij maar gedichtenregels. In de buurt van? Ja graag.

Vertragen.
Ondertussen probeer ik te zien wat mijn eilandbuurman koopt, wat hij verwacht. Maar haar tas, betasten, grijpen, grijpen: fout! In slow motion valt de hele bende op de grond. Oh.

Nog meer wachten. Wacht wasverzachter. Ik trek mijn trui omhoog en houd mijn buik voor de scanner. Laten we eens kijken wat het lange wachten kost. Wortels? vraagt ​​het systeem.

Er gebeurt hier verdomme niets.

Na een eeuw wast een blauw meisje zichzelf. Gewapend met een professionele glimlach die past bij het roestvrij staal van mijn eiland, verklaart ze: “Je hebt monstercontrole. Kan ik sommige producten scannen?

De tijd begint weer te bewegen. Ik trek discreet mijn trui recht en maak een gastvrij gebaar naar mijn tas. Ik ben een berekend risico, maar beleefd.

Het meisje dat zichzelf verkent, neemt de gameboy van haar bedrijf mee en gaat aan de slag. Alles is nu verdacht. Frambozen. Piep. Uitademen. Piep. Wauw, die avocado zou nu klaar moeten zijn om te eten. Maak piepjes. Ze versnelt: banaan, piep piepwalnoten, piep. Dan het bier. Oh nee… Hertog Jan, high en overmoedig door zijn plastic buikspieren, ziet zijn kans schoon en flirt: jij hebt al mijn kwaliteiten, schat. Je wilt ze zien, nietwaar? Vriend, stop! Jij had zijn vader kunnen zijn. Maak piepjes.
Beschaamd mompel ik iets dat op een verontschuldiging lijkt en stop dan snel de oude adel terug in mijn tas. Het blauwe meisje gaat onbewogen door. ‘Je kunt net zo goed die sperziebonen inpakken.’ Ik moest bijna lachen: jij bent ook een sperzieboon! Maar we moeten doorgaan, doorgaan, doorgaan.

“Alles is in orde, bedankt.” Ze loopt stilletjes weer bij mij weg. Ik betaal en bereid me voor op de laatste hindernis: de bon. Oui, très bon! Verdwaal niet tussen hier en de deuren, Wen. Pas op. Ik kijk om me heen. De wortels die ik tijdens het wachten heb geschoten, stop ik in mijn tas zonder te betalen.

De deur gaat open. Met een zucht van verlichting kom ik op het continent aan.’

Wendy Verhoeven vraagt ​​zich af over zichzelf en haar leven in Rotterdam.