We blijven de dood voor ogen houden

HHet is het onverwachte telefoontje waar je stiekem op zat te wachten.

Mijn vader reist door Zuid-Afrika en toert samen met zijn man door de wijngaarden. Ze stuurden foto’s terwijl ze verse vis aten. Ik glimlachte naar de zon op zijn glimmende kale hoofd. Het enthousiasme voor het leven dat uit zijn ogen kwam. Een paar uur later galmde zijn gebrul door de nacht: ‘Ik wil dood.’

Haar liefde lijkt kalm als ze belt, maar ik hoor een onderdrukte trilling. Hij was na de lunch opgestaan en voelde iets vreemds. Zijn benen. Heel zwaar. Ach, het was goed, besloot hij. Hij ging achter het stuur zitten. En opeens zag hij niets meer. Er was pijn. Je rug. Zijn benen. Ze wisselden snel van plaats. De pijn werd erger. Een uitzaaiing in zijn rug die hij al jaren niet meer voelde. Nu schreeuwde het in hem.

De ziekenhuisarts was duidelijk: “Je rug is een ramp.” Zijn aantal witte bloedcellen bleek gevaarlijk laag te zijn. “Het gaat niet zo goed”, zei zijn verloofde met gevoel voor understatement.

Van levensvreugde tot het verlangen om te sterven: iedereen die met kanker leeft weet dat plotseling alles anders kan zijn. De afgelopen weken voelde mijn vader zich geweldig. Hij spande de dagen als vlaggen aan een feestelijke slinger. Hij heeft onlangs een scan gehad die er niet slecht uitzag. “Heb je iets te vieren?” vroeg de ober wanneer we die avond uit eten gingen. ‘Elke dag,’ zeiden hij en ik tegelijk.

Nu klinkt zijn morfinestem gedempt aan de telefoon. ‘Zo wil ik het niet, lieverd.’ “Moet ik komen?” Gevraagd. ‘Ik dacht dat je dat ging vragen. Wacht even. Ze gaven me afval. Misschien helpt het.”

Ik denk aan mijn grote papa beer in een ziekenhuisbed. Jaren geleden schreef ik over hem en zijn fietsvrienden. Oudere mannen die op spichtige benen rondjes reden en de dood voor zich uit probeerden te duwen. Als het hem lukt, blijft mijn vader fietsen. Maar hoe lang zal het duren? Ik wil het niet zo, lieverd. Ik wil het niet zo, lieverd.

En dan komt het. Het onverwachte telefoontje waar hij stiekem op had gehoopt. Uw witte bloedcellen zijn op een normaal niveau. En hoewel zijn rug veel pijn leek, heeft hij geen enkel bot gebroken. Je kan naar huis gaan.

Zijn lach galmt door de luidspreker. “Ik ben net als Jezus! Ik blijf opstaan!”

Wij maken grapjes. We praten over Ajax. Alles is zo normaal. Maar vlak voordat hij ophangt, zegt hij: ‘Het is heel vreemd. Als het goed met me gaat, zit ik vol plannen. “Als ik pijn heb, wil ik dood.” De polariteit van ernstig zieke mensen samengevat in kleine zinnen.

‘Ik ben geschokt, papa,’ zeg ik zachtjes. “Hé, ik heb zojuist mezelf genoemd.” We lachen.

Beëindig het gesprek met je favoriete zin: “Je moet elke dag iets doen. Dat weet je toch, meisje? Gelukkig zijn wij er goed in.”

‘Ja. Daar zijn wij goed in.’

“Wij blijven het doen. De dood voor ons uitschuiven.”

Ik ontvang een foto via sms en kijk in zijn ogen. Hebzucht naar het leven.

Roos Schlikker (1975) is journalist en schrijver van boeken en toneelstukken. Elke zaterdag schrijft hij een column voor Het Parool.

Opmerking? [email protected].

Leave a Reply Cancel reply