De volbloed journalist Bert Bommels (1939-2024) hield zijn hele leven de groten in de gaten

Misschien wel de mooiste anekdote uit zijn rijke journalistieke carrière is het verhaal van de Heineken-ontvoerder Frans Meijer. Toen hij bijna twee maanden na de ontvoering in het reine kwam met de Heer en berouw had over zijn misdaad, besloot hij eind 1983 zichzelf aan te geven bij de politie. Maar eerst wilde hij Bert Bommels spreken. Pas nadat de Parooljournalist hem anderhalf uur had geïnterviewd in een kamer op het centraal station, liet hij zich arresteren.

Het is tekenend voor de status die Bommels als misdaadverslaggever heeft opgebouwd. “Hij was heteroseksueel”, zegt Gert van Beek, een van de leiders van het onderzoek naar de omstreden ontvoeringszaak. “Je wist wat je erin had en je kon er zaken mee doen.”

Luizen op de huid

Dat was opmerkelijk, want Bommels was een doorn in het oog van Amsterdam; In een serie met de titel ‘Amsterdam’s Zieke Politie’ legde hij de welig tierende corruptie van die tijd bloot. “De troepenmacht behoort niet toe aan de hoofdcommissaris of zijn naaste medewerkers, nee, de troepenmacht behoort aan het volk”, zei hij in 1982 in een interview met politiewoordvoerder Klaas Wilting. “Als politieagenten moeite hebben met mijn artikelen, moeten ze niet komen klagen, maar moeten ze ervoor zorgen dat dergelijke artikelen niet in een krant hoeven te verschijnen.”

Bommels groeide op in een CPN-nest in de Jordaan; zijn vader was een alcoholische haringvisser. Op zevenjarige leeftijd verhuisde hij naar de Dapperbuurt. Sjaak Swart zat bij hem in de klas. “Sjakie was al een echte dribbelaar, ik was de doelman”, zei hij tegen Wilting. “En dat ben ik mijn hele leven gebleven. Dat heb ik geleerd door naar de grote jongens te kijken.”

Vriendelijke, hardwerkende jongen

Nadat hij kennis had gemaakt met de schoolkrant en allerlei voetbalbladen, solliciteerde hij na de middelbare school naar een baan. Het woord. Hij werd afgewezen en besloot zijn geluk te beproeven. Amsterdam Noord – Bommels woonde ruim vijftig jaar in Noord. Door Nieuw Dagblad uit Utrecht trad in 1963 toe Het woord Terecht, waar hij na een korte periode als lay-outredacteur doorgroeide tot politie- en defensiespecialist. “Huiswerk met een hoofdletter T? Nee, ik zie het niet als een roeping. “Het is gewoon een baan waarvoor ik ben aangenomen.”

En de journalist, die altijd een pijp rookte, deed dat met enthousiasme, vertelt toenmalig hoofdredacteur Gert Jan Ludding. “Bert was een vriendelijke en hardwerkende jongen. Bij hem hoefde je nooit de feiten te checken, want hij werkte altijd heel nauwgezet.” “Ik houd met alles rekening”, zei Bommels zelf. “Ik durf te zeggen dat ik tot het soort fatsoenlijke journalisten behoor en dat ik ook nog eens een goede reputatie heb.”

Bommels reisde vooruit Het woord over de hele wereld. Na de vliegramp in 1977 op de luchthaven van Tenerife, waarbij 583 slachtoffers vielen, wist Bommels de zwarte doos van het KLM-vliegtuig in handen te krijgen. Hij deed verslag van de treinkaping op de Molukken in 1975 en was erbij toen in 1967 de oorlog tussen Israël en Jordanië uitbrak. Ludding: “Bert was daar op vakantie en zei: ‘Ga ik even kijken?’

Desi Bouterse

In 1985 stapte Bommels over naar Elseviers Weekblad, waarvoor hij verhalen schreef over vredesmissies in Libanon, Bosnië en Cambodja en Desi Bouterse interviewde in Suriname. “Een volbloed verslaggever”, zegt toenmalig redacteur en huidig Volkskrantjournalist Remco Meijer. “Maar bovenal was hij heel vriendelijk en altijd bereid zijn jonge collega’s bij de hand te nemen. “Hij was een vaderfiguur voor ons.”

Na zijn pensionering in 2000 schreef Bommels, overleden in 1981 Het blauwe leger In 2003 publiceerde hij het boek over de Amsterdamse politie. Politie in Nederland. Bovendien was hij volgens zijn dochter Remke ‘de liefste opa ter wereld’. Bommels had drie kinderen en vijf kleinkinderen.

Bommels, die twee jaar geleden moeite had met het verlies van zijn vrouw Coby, kampte de afgelopen jaren met zijn gezondheid. Hij overleed afgelopen woensdag aan hartfalen. Bommels werd 85 jaar oud.

Over de auteur: Frenk der Nederlanden werkt sinds 1990 bij Het Parool. Hij was verslaggever bij de redacties Amsterdam, Buitenlandse Zaken en Sport, maar ook hoofdredacteur en hoofdredacteur. Tussen 2004 en 2011 had hij een dagelijkse column als chroniqueur van de stad. Nu schrijft hij vooral achtergrondreportages en interviews.

Leave a Reply Cancel reply