‘Ik wil aan de goede kant van de geschiedenis staan’

Dagelijks zijn er protesten in Amsterdam op de Dam of op Amsterdam Centraal Station tegen de bezetting van Palestina en het geweld in Gaza. Wat motiveert de activisten die daar zijn? “Vooral de dubbele standaard raakt mij.”

Madelief van Dongen En Anna Herter27 februari 202413:36

‘Mijn grootouders werden in 1948 vanuit Palestina gedeporteerd en kwamen in Libanon terecht, hun kinderen zochten elders hun toevlucht. Als gevolg van die deportatie woont mijn hele familie nu verspreid over de hele wereld. Je zoekt een plek waar je iets met je leven kunt doen, maar waar je je ook vestigt, je voelt je nooit helemaal thuis.”

“Ik denk dat één-op-één gesprekken de krachtigste manier zijn om dichter bij elkaar te komen. Wanneer ik maar kan, praat ik met collega’s, vrienden of zelfs willekeurige mensen in de trein. Dan vertel ik mijn persoonlijke verhaal, maar probeer ik ze ook meer te leren over de context en de huidige situatie in Gaza. Dat leidt soms tot mooie gesprekken.”

“Sinds oktober van dit jaar ben ik actiever geworden binnen de pro-Palestijnse beweging. De eerste maanden bezocht ik vijf tot zes keer per week acties of protesten. Vaak in Amsterdam, waar ik werk, of in Utrecht, waar ik woon. Ik voelde me minder hulpeloos en had gelijkgestemde mensen om me heen. Als ik zo’n actie verliet, voelde ik me altijd veel beter dan toen ik aankwam.”

“Op een gegeven moment veranderde dat gevoel. Ondanks alle energie die ik erin stopte, werd de situatie in Gaza alleen maar erger. Tijdens de protesten leken voorbijgangers mij onverschillig. Heeft het zin wat we doen? Het zorgde ervoor dat ik mijn aanpak heroverwoog, ik ging minder vaak en concentreerde me meer op de dialogen.”

“Ik geloof echter dat de protesten, die zo voortdurend over de hele wereld plaatsvinden, ergens aan bijdragen. Ze stralen uit dat er iets belangrijks gebeurt dat voor veel mensen heel belangrijk is. Dus ik zal er af en toe naartoe blijven gaan en ik zal nooit stoppen met praten met iemand die daartoe bereid is.”

“Een van mijn eerste herinneringen heeft te maken met Palestina. Mijn ouders sponsorden een Palestijns kind en wij kregen brieven terug. “Ik weet nog dat ik er op school een spreekbeurt over gaf.”

“Dus de Palestijnse zaak ligt mij na aan het hart, maar ik heb er niet veel aan gedaan. Afgelopen oktober besefte ik: zwijgen is geen optie meer. Ik zie stilte als een vorm van medeplichtigheid. Gaza is de slechtste plek ter wereld om als kind te zijn; Sinds oktober zijn 12.000 kinderen vermoord.”

“De dubbele standaard raakt mij vooral. Toen in Oekraïne de oorlog uitbrak, was er direct sprake van schendingen van het internationaal recht en oorlogsmisdaden. Mensen hingen vlaggen op of namen vluchtelingen op. Natuurlijk verdienden die mensen het. Maar waarom geldt hetzelfde niet voor de Palestijnen? Zelfs als iemand een andere kleur, religie of traditie heeft, zijn we allemaal mensen.”

“Ik ben nu fulltime activist naast mijn werk als manager in de zorg. Het is veel, maar ik wil aan de goede kant van de geschiedenis staan. Toen de rechtbank in Den Haag oordeelde dat de overheid geen F-35-onderdelen naar Israël mocht exporteren, waren wij heel blij. We klapten en dansten dabkeh, een traditionele Palestijnse dans. De regering gaat nu in beroep. Het is walgelijk dat mijn belastinggeld daar naartoe gaat. “Ik begrijp niet hoe mensenlevens zo weinig waard zijn voor onze regering.”

“Toch blijf ik hoopvol. In Nederland zijn we vrij dankzij de mensen die zich verzetten tegen het Duitse regime. De Palestijnse verzetsbeweging is ook belangrijk bij het beëindigen van de bezetting. Ik hoop dat beetje bij beetje de publieke opinie zal veranderen en dat de regering onder druk zal worden gezet om actie te ondernemen.”

“Ik ben geboren in Marokko, waar ik al op zeer jonge leeftijd over de Palestijnse zaak hoorde. Vooral tijdens mijn jeugd in de jaren negentig en begin jaren 2000, tijdens de Intifada’s, leek het lot van de Palestijnen dichtbij. De laatste tijd ben ik steeds actiever geworden in de pro-Palestijnse beweging.”

“In de afgelopen jaren Ik heb mij vooral beziggehouden met queer-activisme. Mensen begrijpen niet altijd hoe dat hand in hand gaat met de pro-Palestijnse beweging. Maar kent u die uitspraak? Niemand is vrij totdat we allemaal vrij zijn. Zo zie ik het. Palestijnen en Arabieren kunnen queer zijn. En degenen die tegen de bezetting strijden, kunnen ook homoseksueel zijn.”

“Ik organiseer demonstraties en bijeenkomsten waar mensen met allerlei achtergronden samenkomen. Het lijkt erop dat we in collectieve rouw verkeren. Dat is heel bijzonder: normaal huilen mensen thuis en is het een privéaangelegenheid, nu doen we het samen in de openbare ruimte. Er worden leuzen gezongen, gedichten voorgedragen en kunstwerken gemaakt. “Het voelt heel verbonden en biedt comfort.”

“Ik heb goede hoop dat we een verandering kunnen bewerkstelligen. De uitspraak van het Internationale Gerechtshof in de genocidezaak tegen Israël was historisch. Stuur een signaal. Tegelijkertijd is het goed om te beseffen dat verandering niet onmiddellijk zal plaatsvinden. “Het Palestijnse verzet bestaat al tientallen jaren en staat voor uitdagingen.”

“Toen ik nog studeerde, begon ik talen te onderwijzen aan immigranten. Al snel wilde hij niets liever dan werken voor mensen die hem nodig hadden. Na mijn studie ben ik als vrijwilliger naar onder meer Griekenland en Bosnië gegaan om migranten aan de grenzen te helpen. Uiteindelijk heb ik in Nederland de stichting Migreat opgericht, die zich inzet voor vrije migratie en het afschaffen van grenzen.”

“Vanuit dezelfde waarden raakt de behandeling van de Palestijnen mij enorm. “Ik zal me altijd verzetten tegen systemen waarbij grote groepen mensen geen rechten meer hebben.”

“Ik heb eerder pro-Palestijnse protesten bijgewoond, maar sinds oktober ben ik actiever geworden in de beweging. Samen met andere actievoerders organiseer ik nu eens per twee weken een sit-in op het Centraal Station en woon ik af en toe ook dagelijkse protesten bij.”

“Het is een manier om pijn en woede te uiten, en het voelt goed om samen te zijn. Met onze acties dwingen we onszelf te beseffen dat er iets gebeurt en dat we niet zomaar kunnen doen alsof dit niet zo is. “Israël probeert Gaza van de kaart te vegen, en ondertussen moeten de Palestijnen in de kranten lezen dat wij onderdelen leveren aan Israëlische gevechtsvliegtuigen.”

“Ik denk dat het logisch is en dat iets doen altijd beter is dan niets. Tijdens acties delen we folders uit en spreek ik regelmatig kijkers die meer willen weten of zelfs mee willen doen. “Elke demonstratie kan een klein onderdeel zijn van een grote verandering.”

“Bij de eerste pro-Palestijnse demonstratie in Amsterdam die ik sinds oktober bijwoonde, was ik verrast dat er zo weinig mensen deelnamen die geen Midden-Oosterse achtergrond hadden. Nu heb ik het gevoel dat de beweging diverser wordt en dat mensen met verschillende achtergronden samenkomen. Natuurlijk stapelen de beelden zich op van wat er in Gaza gebeurt, dus ik denk dat het steeds normaler wordt om het verschrikkelijk te vinden.”