Festival Footprints staat vol met onbeperkte groovebands om op te letten

Wanneer een Oostenrijkse band pontificaal een soort drie meter lange steigerbuis op het podium plaatst, verwacht je als bezoeker dat het gevaarte wordt meegesleurd om een ​​hoofdrol te spelen. Niet bij Takeshi’s Cashew. Slechts één keer pakt fluitist Flo de stok van de standaard en blaast. Het blijkt een door hemzelf gemaakte fujara, een Slowaakse herdersfluit. De fujara klinkt als een buitenaardse didgeridoo.

Het duurt geen minuut. Dan gaat het ding terug naar de standaard en wordt niet meer aangeraakt. Maar het was het waard, de sound past perfect bij de vroege funky folk van het sextet. Met zijn pretentieloze maar zeer avontuurlijke insteek is Takeshi’s Cashew een sprekend voorbeeld van de populaire ‘global beat’ die zaterdagavond centraal stond tijdens de uitverkochte Footprints in TivoliVredenburg in Utrecht.

Het draait om voornamelijk instrumentale muziek waarin bas en percussie de basis leggen voor funk, hiphop en jazz, en waarin culturele en muzikale grenzen vervagen.

bassisten

Het is dan ook een festival waar bassisten ineens op de voorgrond kunnen treden. Tijdens Takeshi’s Cashew springt de bassist over het podium, met hoofdband en joggingbroek alsof hij rechtstreeks uit de sportschool komt. Bassist Chris Walthaus stuurt de Nederlander Cavolo Nero aan. Op hun nieuwe EP staan ​​vooral instrumentale beats, al schreeuwt Walthaus graag soulvolle teksten door zijn vintage microfoon.

Dit langharige sextet heeft geen exotische instrumenten, maar een enorm arsenaal aan effectpedalen om de klank van gitaar en keyboards om te toveren in oosterse psychedelica. In de vanaf het begin bomvolle bovenzaal serveren ze ook Afrobeat, discomuziek en zelfs wat Touareg-rock.

Het Israëlische Sababa 5 laat zien hoe mondiale ritmes kunnen voortkomen uit Arabische funk en psychedelische rock. Brintex uit Rotterdam laat zijn klasse zien met scherpe jazzcomposities en gebroken ritmes. Footprints staat vol met bands om de komende tijd in de gaten te houden.

Liefdeslied

Maar het festival beperkt zich niet tot multiband-groovebands. De Angolees-Portugese pongo brengt het publiek in vervoering met haar kuduro (een moderne Angolese dansstijl) en haar dancehall. Ondertussen maakt ze heftig ruzie met de technici omdat er iets mis is met het geluid. Ook de Zuid-Afrikaanse zangeres Bongeziwe Mabandla krijgt hiermee te maken. Het liefst verpakt hij zijn verweerde, gelaagde Xhosa gospelstem in bombastische synthpop, met dikke drumbeats. Maar vooral in een liefdeslied faalt het team en kiest voor gitaarbegeleiding, waardoor de volledige capaciteit van zijn stem naar voren komt.

Het hoogtepunt van de avond komt echter van één persoon die kan klinken als een hele band en twee werelden in één. Roufaida uit Rotterdam is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een soulvolle zangeres en songwriter. Hij speelt gitaar en Marokkaanse guembri, zingt in het Engels en Arabisch terwijl hij samples en ritmes bedient zonder dat dit afleidt van zijn intense liedjes. Het zijn niet zijn technische vaardigheden die indruk maken, maar de diepte van zijn stem en zijn aantrekkelijke podiumpresentatie. De klassieke Hertz-zaal is tot tranen toe geroerd, waar sommige bezoekers nog steeds toeteren uit de buis van Takeshi’s steiger.

Lees ook
het interview van juli 2023 met Roufaida: ‘Je werd opeens een probleem. Terwijl je alleen bent…

Delen





E-mail de redacteur