Taams – Een hardwerkende clown | Nieuws030

Raymond Taams – Op een koude dinsdagochtend loop ik op weg naar een ontmoeting met elegante mensen uit de culturele sector langs de Oudegracht. Als ik drie lege bierblikjes zie op een veranda naast bioscoop Rembrandt, is mijn eerste impuls om ze in mijn tas te stoppen en ze te overhandigen aan de Albert Heijn, die verderop zit, om de statiegeld te innen.

‘Maar wat als iemand op de bijeenkomst mij ziet?’ denk ik ineens. ‘Dan verkoop ik straks aan de eettafel dure praatjes over inclusiviteit, participatie en verbinding, terwijl de man met de afbeelding van een dakloze man van een veranda naast bioscoop Rembrandt oude blikjes van een halve liter in zijn tas propt centen.’

“Jongens, het geld ligt op straat”, komt de clown Bassie naar voren in mijn interne dialoog. Lang geleden, toen ik nog een eenvoudige verslaggever was voor een plaatselijke krant, lang voordat ik bij goedbetaalde cultuurmensen aan tafel mocht zitten, interviewde ik de clown in zijn kleedkamer na een optreden in een partycentrum in IJsselstein .

Bassie praatte tijdens dat interview veel over geld, ik denk dat dit mij en mijn collega-journalist zou helpen. Hoe dan ook, bij binnenkomst keek hij ons bezorgd aan, waarna hij vroeg – waarschijnlijk vanwege onze armoedige kleding – “of er tegenwoordig nog geld te verdienen is in de krantenwereld.”

“Het geld ligt op straat, je hoeft alleen maar te bukken om het op te rapen”, herinnerde onze in rood en wit geschilderde jeugdvriend ons toen we afscheid namen. Nu, vele jaren later, terwijl ik aan een gracht in Utrecht sta en me afvraag of het sociaal wenselijk is om een ​​borgsom van vijfenveertig cent te betalen, galmen die woorden door mijn hoofd.

“Uiteindelijk ben ik meer een werkende clown dan een spraakzame cultuurambtenaar”, besluit ik nadat ik voorzichtig de blikjes van een halve liter tussen mijn laptop en een stapel papieren in mijn tas schuif. Degenen die de tijgers ontmoeten, kunnen iets met mij doen.