Milo (14) kwam om bij een treinongeluk, zijn foto’s zijn nu een film over zijn leven

De film ‘Touch Life’ komt aanstaande maandag 26 februari uit. De film, die zowel het leven van Milo als het rouwproces van zijn moeder Eline laat zien, is door zijn moeder gemaakt aan de hand van foto’s en video’s die hij na zijn dood op Milo’s telefoons vond. “Ik hoop dat de film het taboe over de dood een beetje doorbreekt”, zegt Eline Dekker.

empathische jongen

“Milo was een hele lieve en empathische jongen”, vertelt Eline. Ze is filmmaker, videokunstenaar en docent aan de Fotoacademie in Amsterdam. “Hij kon zich heel goed inleven in de gevoelens van anderen.” Natuurlijk wilde hij, net als de meeste tieners, ook een beetje stoer doen. Soms was hij ‘een schurk’, zegt Eline. Maar bovenal herinnert hij zich hem als een echte verbinder.

Hij had een hechte band met zijn buren, met wie hij in een kunstenaarsgemeenschap in Amsterdam woonde. De kinderen kenden elkaar al vanaf hun geboorte. “Zelf dacht hij dat hij niet veel vrienden had”, vertelt Eline. Het coronavirus-tijdperk hielp ook niet bij dat gevoel, omdat het betekende dat Milo online onderwijs kreeg.

mooie laatste dag

Op zijn laatste dag, 9 februari 2021, was dit ook het geval. Na de online lessen ging Milo met enkele buren een iglo bouwen omdat er veel sneeuw was gevallen. “Het was een hele fijne dag”, zegt Eline. Na het eten ging hij spelen bij een van zijn buren, met wie hij ‘s avonds een wandeling in de sneeuw maakte.

Alles wijst erop dat Milo het slachtoffer is geworden van een dodelijk ongeval. Uit zijn laatste woorden tegen zijn vriend bleek dat hij gelukkig was. “Hij bloeide echt op. Het ging goed met hem.”

De twee kinderen kwamen uiteindelijk terecht op de spoorlijn tussen Amsterdam Centraal Station en Schiphol, vlakbij hun woonplaats. Eline vermoedt dat de kinderen dachten dat de treinen niet zouden rijden vanwege de sneeuw.

Zwaailichten en sirenes.

Tijdens het inruimen van de vaatwasser hoorde Eline allerlei ambulances. Toen hij uit het raam keek, zag hij steeds meer zwaailichten voorbijkomen. In de buurtaanvraag werd gesproken over een ongeval. Het was onduidelijk wat er precies was gebeurd. Maar Eline werd onrustig.

“Ik schreeuwde tegen mijn andere zoon om te zien of Milo bij zijn vader was”, zegt hij. Milo’s vader leeft ook in de kunstenaarsgemeenschap. Ondertussen belde hij zijn buurvrouw, maar zij antwoordde niet. “Ze wist al wat er was gebeurd en durfde niet te reageren.”

Een buurvrouw zei tegen Eline dat ze thuis moest blijven. De politie wilde met haar praten. ‘Dus ik wist al hoe laat het was. Ik trok mijn jas aan en rende erheen.’ Eenmaal op het spoor werd duidelijk wat er was gebeurd: Milo was aangereden door een trein en overleed. De vriend waarmee Milo buiten was, bleef ongedeerd.

Controlemodus

In de dagen die volgden was Eline volledig in controlemodus. De nacht dat de politie bevestigde dat het inderdaad Milo was die was overleden, hebben ze het uitvaartcentrum al gemaild om zijn begrafenis te regelen.

Terwijl Eline daarmee bezig was, kwam de kunstenaarsgemeenschap bijeen om haar te steunen. “We wonen met zo’n vijftig mensen en de gemeenschap heeft mij de hele week gedragen”, zegt hij. Milo lag in een van de openbare ruimtes en was daar nooit alleen. “We kookten elke dag, kochten bloemen en verfraaiden de ruimte.”

Uiteindelijk woonden zo’n 200 mensen de uitvaart bij, ondanks de maatregelen tegen het coronavirus. “Als ik dat had geweten, had ik nooit gezegd dat ik weinig vrienden had”, zegt Eline. “Na de dood kom je erachter hoe geliefd iemand werkelijk is en wat voor gat er achterblijft.”

ontgrendelde telefoon

Na het ongeval ontving Eline de kapotte telefoon van Milo. De trein had het apparaat grotendeels vernield, maar de chip bleek nog intact. Eline wilde heel graag de laatste foto’s van haar zoon zien, maar de politie, verschillende winkels en een duur gespecialiseerd bedrijf konden niet helpen of konden de chip simpelweg niet ontcijferen.

Uiteindelijk kwam hij terecht bij een zelfstandig zakenman die zijn nabestaanden helpt data online te ontsluiten. Het was een ingewikkeld verhaal: Milo’s telefoon moest worden vervalst om de chip te kunnen gebruiken. Maar het werkte. En hun oude telefoons en Instagram-account waren ook ontgrendeld. “Er ging een hele nieuwe wereld van digitale erfenis voor mij open”, zegt hij. “Bij elke foto die ik nog niet eerder van hem kende, leek het alsof hij weer bij mij was. Dat was voor mij een hele geruststelling.”

Hij was een beetje verrast toen hij Milo’s laatste foto zag: een foto op de treinrails.

Het taboe doorbreken

Het hele beeldmateriaal leek Eline zo bijzonder dat ze besloot er een film over te maken. De film ‘Touch Life’ werd uiteindelijk niet alleen een film over Milo, maar ook een film over zijn eigen rouwproces. De rituelen die zijn gemeenschap rond de dood van Milo uitvoerde, komen ook terug in de film.

Eline denkt dat Milo een beroemde influencer had willen worden vanwege de manier waarop hij zijn leven deelde op sociale media. Dat geeft je ook het idee dat hij achter de beslissing staat om de film te maken. “Als hij nog had geleefd, had hij uiteraard niet gewild dat ik naar zijn telefoon keek. Maar ik denk dat hij er trots op zou zijn geweest als zijn foto’s op film vertoond waren.”

Naast het herdenken van Milo hoopt Eline dat de film het taboe rond de dood zal doorbreken en het makkelijker zal maken om over te praten. “Hij was zo geliefd.”