Diarree is mijn favoriete kleur is een hilarische ode aan het niet volgen van regels

“Bij de deur geven ze je een nummer, onthoud dat”, zegt mevrouw De Krakeling voordat de kamer opengaat. Bij de ingang stond al ‘Welkom bij de auditie voor de voorstelling. Diarree is mijn favoriete kleur.‘. En toch verrast het feit dat het daadwerkelijk een auditie wordt, iedereen. “Volg de regels en laat je talent het werk doen.”

Kinderen en volwassenen komen behoorlijk zenuwachtig binnen, sommigen opgewonden om mee te mogen doen aan een auditie, anderen mompelen: “Als ik iets moet doen, ga ik niet, echt niet.” Grote witte papieren met cijfers kunnen om de nek worden gehangen.

Er is een aparte achterwand op het podium. Aan de ene kant een brandblusser en bovenop een enorme megafoon. Opeens klinkt er een stem. De liedjes heten, ze moeten het podium op. “Wij zoeken artiesten die elke dag naar perfectie streven.”

We zijn hier met een zeer dwingende, om niet te zeggen dictatoriale – en onzichtbare – casting director.

Alsof criminelen volgden

Kinderen en volwassenen worden in groepen geplaatst. Ze staan ​​in een rij, met een nummer om hun nek, net als onlangs gearresteerde criminelen. Ze moeten huiswerk maken: “Ik tel tot drie en dan draai jij je om en huil je.” Een kleine jongen slaat zijn armen over elkaar, niet zeker of hij mee wil doen. Andere kinderen geven zich hartstochtelijk over aan een sterfscène nadat ze een giftige perzik hebben gegeten.

Natuurlijk zijn er ook acteurs onder hen. De dame van De Krakeling blijkt later Willemijn Zevenhuijzen te zijn, lid van het artistieke team van Theater Artemis. En ook acteurs Louis van der Waal en Tim van Dongen zijn geen vaste bezoekers. Maar ook zij moeten zich onderwerpen aan de sadistische castingdirecteur.

De auditie is nog maar het begin. Iedereen die zich aan de regels houdt, wordt van school gestuurd of mag blijven. De criteria om ‘achter de schermen’ te mogen gaan, zijn niet helemaal duidelijk. Net als bij kunst: wie bepaalt eigenlijk wat goed is? En heb je gefaald als je niet mag blijven? Of is dat falen juist kunst?

Stukje bij beetje ontsporen de zaken volledig. Alleen de drie acteurs blijven over en zij willen die strikte instructies niet langer opvolgen. Ze gaan in opstand komen. Shit, plas, totale anarchie. Bereid je voor of laat je bemoedigen: de titel van de voorstelling is geen loze belofte.

Over de auteur: Lorianne van Gelder schrijft al ruim tien jaar voor Het Parool, voornamelijk over theater, cultuur en media. Daarnaast is ze presentatrice van de wekelijkse metropoolpodcast Parool Amsterdam.