‘Ouders, stop met twitteren en voorkom dat uw kinderen later in therapie moeten’

Sarah Sluimer (1986) is schrijfster, theatermaker en columniste. Volgende week verschijnt zijn nieuwste boek: Overgave, een verzameling verhalen over het leven van vandaag. Een trefwoordeninterview over Curaçao, Indiase roots en Snottebel Signature.

nederlandse frank17 februari 202403:01

Hardinxveld-Giessendam

“De geboorteplaats van mijn vader, op het puntje van de Bible Belt. Gereformeerd, dertien kerken, maar wij waren geen christenen. Ik ging naar de openbare school en groeide als enig kind op in een huis met twee bruggen en een sloot ervoor, aan een groot veld met schapen. Een leuke omgeving voor een kind, maar wij waren anders dan de meeste gezinnen in de stad.”

“Dat kwam vooral door mijn moeder, een echte stadsvrouw, uit Rotterdam. Hij stond vaak op het schoolplein met een blik van: wat doe ik hier? Ze werkte als directeur bij de Hogeschool in Den Haag. Mijn vader had een opleidingsinstituut in Den Haag. Na de verkoop werd hij PvdA-raadslid en zelfs een tijdlang burgemeester. Ze hadden een hartstochtelijk huwelijk, mijn ouders konden goed ruzie maken. Maar ze bleven tot het einde bij elkaar; mijn vader is al overleden. En op mijn zeventiende ging ik naar Amsterdam.”

Theaterwetenschappen

“Ik heb dit bereikt door mezelf op te hangen en te wurgen. Ik wilde vooral dingen doen, maar de wetenschap van theater is gewoon niet zo, het is erg frustrerend. Maar ik was goed genoeg om het af te maken en heb toen gekozen voor mijn master dramaturgie in Utrecht, waarna ik naar het ITA kon. Ik ben nog steeds blij dat ik naar de universiteit ben geweest. Nu moet alles snel en efficiënt gebeuren, maar tussen de 18 en 24 jaar moet je de vrijheid hebben om te spelen en te ontdekken wat je wilt. Achteraf ben ik blij dat ik niet naar de toneelschool ben gegaan. Actrice voor het leven zijn is al moeilijk genoeg; Helaas zijn er niet veel interessante vrouwenrollen.”

Curacao

“Na mijn studie heb ik daar gewerkt met jongeren van Shakespeare Island. Romeo en Julia gemaakt, half Papiaments, half Nederlands. Het was geweldig om te doen en ik voelde me echt onderdeel van de groep, maar tijdens de repetities ontdekte ik ook dat ik voor hen altijd die witte vrouw was.”

“Uiteindelijk ben ik zes maanden gebleven, heb ik wat gedronken met Barry Hay en zijn vrouw, en ben daarna nog een paar keer teruggekomen, omdat het een prachtig eiland is. Tegelijkertijd zijn er nog steeds mensen met een ouderwetse koloniale mentaliteit, die van dat kleine graantje leven zonder zelfs maar met een zwarte te praten. En ook de corruptie viert hoogtij. Maar goed, ik kom altijd bij hem terug. “Ik ben nu weer enthousiast.”

Balie

“Het is een prachtige plek: ik heb er van 2011 tot 2016 gewerkt en het was de grootste leerervaring van mijn leven. De Balie is een markt waar je in contact komt met mensen uit alle lagen van de bevolking. We hadden de kans om het allemaal te proberen. Ik heb daar presentaties gegeven en onder grote druk leren presenteren en interviewen. Op een gegeven moment dacht ik: ik kan net zo goed mijn tent op de bovenste verdieping opzetten, hier blijf ik toch altijd. Het was heel intens, maar na een paar jaar begon ik het schrijven steeds leuker te vinden en besloot ik de stap te zetten.”

gedegenereerde ouders

“Mijn eerste boek, een verzameling columns die ik samen met mijn man Willem Bosch schreef zij. De verhalen gaan over de geboorte van onze eerste zoon, Ezra, en wat dat betekent in je leven. Eigenlijk is het heel vreemd dat we het gezinsleven in die beginjaren meestal aan de hand van fragmenten beschrijven, terwijl het de mooiste periode van je leven is. “Ik probeer van een afstand naar mezelf te kijken en na te denken over de rol van mannen en vrouwen door de generaties heen.”

‘Ezra is trouwens niet vernoemd naar de jongen in het lied van Acda en Munnik. Pas later kwamen we erachter dat het bestond, maar sindsdien hoorden we het altijd als we de streamers ophingen voor zijn verjaardag. Ezra is nu 8 jaar oud, terwijl de Ezra in het lied 5 jaar oud is. “Ik moet er nog steeds veel van huilen.”

Ivo van Hove

“Mijn eerste roman verscheen in 2018, Keizer, over een beroemde theaterregisseur wiens koninkrijk instort als een jonge toneelschrijver zich bij zijn gezelschap voegt. Deze strenge en autoritaire man, genaamd Leo, kan zijn levensvreugde totaal niet verdragen en raakt in een soort psychose. Het boek werd in de media gepresenteerd als een coderoman over ITA en een aanklacht tegen Ivo van Hove, maar dat was ik helemaal niet van plan. “Bijna alle grote kunstinstellingen van die tijd werden geleid door autoritaire mannen.”

“Keizer Het is vooral een onderzoek naar een systeem en naar de Leeuw in mij, want ergens heb ik altijd een groot verlangen gehad om die leider te zijn. Als vrouw kun je dat niet zo doen. Dat bericht werd niet opgepikt. De Volkskrantjournalist die mij interviewde gedroeg zich als een vertegenwoordiger van de ITA, alsof hij de omertá had gebroken: hoe durf je dat? Op deze dag en leeftijd Keizer is nog steeds relevant en zou ook heel anders lezen. In die zin zijn we iets verder gevorderd in onze kritiek op het systeem.”

De monologen van Indië

“Dat was een project van mijn goede vriend Bo Tarenskeen, die mensen met Indiase roots had uitgenodigd om in het theater iets met hun geschiedenis te doen. Ik zat in de kleedkamer met Willem Nijholt, dat Sluit mij niet op van The Andrews Sisters zong; net zoals mijn grootmoeder dat deed. Een zeer intense periode, met Indiërs als Adriaan van Dis, Theodor Holman en Yvonne Keuls. We deelden de dingen die soms pijn kunnen doen in een migrantengezin, en tegelijkertijd voelde ik me geliefd, al was ik soms die eeuwige rijsttafel vóór de voorstelling beu. Die Indiase roots hebben mij gevormd, ja. “Soms maak ik me veel zorgen, maar andere keren niet.”

De stilte

“Een experiment, geschreven in de hete zomer van 2020, toen we op slot zaten. Mijn redacteur, Mizzi van der Pluijm, had mij gevraagd een korte roman te schrijven over de wereld na het coronavirus. Dystopische romans schetsen vaak een beeld van een toekomst waarin mensen worden gedomineerd door computers en we uiteindelijk allemaal in een Tesla zitten met een Apple-bril op en geen contact meer met elkaar hebben, maar dat is een vergissing. Mensen zullen altijd behoefte hebben aan intimiteit en samenleven, gewoon puur samenleven. “Ik denk niet dat we robots zullen worden in een concrete wereld.”

Carita Salomé

“’Deze samentrekking komt nooit meer terug!’ Fantastische vrouw, die ervoor heeft gezorgd dat ik drie prachtige bevallingen heb gehad. Met zo’n naam verwacht je wel een soort goeroe, maar ze is nuchter en legt zwangere vrouwen heel duidelijk uit wat ze kunnen verwachten, dat je lichaam de pijn zelf veroorzaakt en dat je niet overweldigd wordt door die weeën van buitenaf. Ik heb er veel profijt van.”

Opera

“Ik heb samen met een aantal andere schrijvers teksten geschreven Ik heb je voor altijd gemist van de Nationale Opera. Een zeer ambitieus, grandioos project vol goede bedoelingen, zeer experimenteel en avant-garde. Toen de hele cast Covid had, was het snel afgelopen. Maar het liet mij verlangen naar meer. Zodra ik een theater binnenloop en de kleedkamers zie, voel ik me zo gelukkig als een kind.”

“Ik heb onlangs samengewerkt met Nina Kersten en Meral Polat voor Orkater En ze maakte een kind gemaakt. “Welkom thuis”, vertelden ze me toen ik op kantoor verscheen en ik bijna huilde, het theater lijkt me zo hemels. Mijn man is filmregisseur en ik begrijp dat hij van zijn vak houdt, maar ik begrijp er helemaal niets van. Al die mensen, al die technologie die je nodig hebt op zo’n set. Het is juist de vergankelijkheid die theater zo magisch maakt. “Ik zou dolgraag weer een voorstelling willen regisseren.”

Paniek in de stad

“Op een gegeven moment stond ik op een verkeerseiland midden in de Jordaan. Ik was zwanger en probeerde mijn oudste zoon, die een driftbui had gehad in de tram, ervan te weerhouden de straat over te steken. We woonden in de Willemsstraat, op de bovenste verdieping van een superleuk huis, maar ik had er ineens genoeg van. Na een jaar zoeken zijn wij verliefd geworden op een jaren dertig woning in Haarlem en zijn nu verhuisd naar de binnenstad. Ik ben echt van die stad gaan houden. De patio’s, de Phil, het theater, de graanschuur, de Board of Trustees, die indrukwekkende Basiliek van Bavon: prachtig.”

Sociale media

“Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee, al begint het steeds meer haat te worden. Ik denk echt dat dit desastreuze gevolgen kan hebben. Op een gegeven moment zag ik een filmpje van mij op de bank, kijkend naar mijn telefoon, terwijl de kinderen tevergeefs om aandacht vroegen. Echt zombiegedrag. Nu hebben Willem en ik dus afgesproken dat we bij thuiskomst onze telefoons in een mandje doen. Ze mogen pas naar buiten als de kinderen slapen.”

“Zijn schermtijd is nu ook aanzienlijk verminderd. Vroeger lieten we ze voor schooltijd een film kijken, maar sinds we dat niet meer doen, zijn ze veel vrolijker en alerter. Dus ouders: stop met twitteren en voorkom dat je kinderen later in therapie moeten omdat je er nooit tijd voor hebt gehad.”

een modern leven

“De ondertitel van mijn nieuwste boek: Overgave. Daarin staan ​​artikelen die ik de afgelopen acht jaar heb geschreven over de ontwikkeling die je als twintiger en dertiger doormaakt. Van wonen in de Jordaan, veel uitgaan, boosheid over dingen die van vrouwen worden gevraagd en niet van mannen, naar het leven dat ik nu leid als moeder, met nog steeds boosheid, maar vooral rust en vreugde in het moederschap. We hebben de neiging om te denken dat we uniek zijn, maar we redden het allemaal.”

“Ik ben tot het besef gekomen dat het produceren van de volgende generatie ook betekent dat je zelf achter de schermen verdwijnt. Modern ouderschap wordt vaak gepresenteerd als een enorme last, maar het is een grote schoonheid om niet altijd de hoofdpersoon in je eigen leven te willen zijn. Wacht niet tot de kinderen het huis uit zijn om te genieten, maar geef jezelf over.”

Snottebel bedrijf

“Zo noem ik onze familie. Drie kinderen is het maximum, meer zullen er niet meer zijn. Ik weet niet wat ik nog meer zou willen, zo mooi is het nu. Als ik Ezra tegen zijn broertje Kazimir hoor zeggen dat hij zijn beste vriend is, begin ik te gloeien van vreugde. Als enig kind weet ik het niet. Ik ben een gelukkig mens.”

Over de auteur: nederlandse frank Sinds 1990 werkt hij bij Het Parool. Hij was verslaggever bij de redacties Amsterdam, Buitenlandse Zaken en Sport, maar ook hoofdredacteur en hoofdredacteur. Tussen 2004 en 2011 had hij een dagelijkse column als chroniqueur van de stad. Nu schrijft hij vooral achtergrondreportages en interviews.