Op festival Grauzone in Den Haag klinken de grote namen erg gedateerd uit de jaren tachtig.

Toen op vrijdag 9 februari bij binnenkomst in het Haagse Paard, dit weekend het middelpunt van het Grauzone Festival, rond kwart voor 7 in de lobby een DJ de culthit van ruim veertig jaar draaide. Eisbar design zie je dat sommige bezoekers beginnen te lachen. Het festival, vernoemd naar de Oostenrijkse band achter dat nummer in 2013, is al begonnen, maar iedereen hier weet dat dit specifieke nummer niet representatief is voor het festival, dat dit jaar wederom artiesten programmeert uit de donkere hoeken van de rock en dance. muziek die veertig jaar geleden opkwam als new wave, oftewel Neue Welle, en die nog steeds leeft als niche.

Liefhebbers van donkere elektronica, donkere ritmes en op mineurakkoorden gestemde gitaren verzamelen zich dit weekend ook in Den Haag, waar de namen op de line-up net zo internationaal zijn als het publiek. Grauzone 2024 opent bijvoorbeeld vrijdag om 7 uur in de ochtend in een Great Horse Hall vol met de Chileense Föllakzoid.

Striptease met gitaar

De band van gitarist en componist Domingae García-Huidrobo is de afgelopen jaren muzikaal opgeschoven van krautrock naar techno, maar García-Huidrobo blijft de aandacht trekken. Meer als danskunstenaar dan als muzikant, dat moet gezegd worden. Terwijl de beat bijna een uur aanhoudt en de toetsenist en drummer spannende accenten aanbrengen, voert ze een soort striptease-act uit met de gitaar als danspartner. De muzikale betovering van Föllakzoid op recent plaatwerk ontbreekt hier een beetje.

Bij voorkeur de theatrale gothic zang van Britse nieuwkomer Nuha Ruby Ra in de kleine kamer, of ga weg van de elektronica en ijzige gitaren die dit weekend domineren. In de nabijgelegen Barth Chapel speelt de Iraanse gitarist Khorshid Dadbeh een prachtige akoestische set die kerkbezoekers moeiteloos in een dromerige trance wiegt. Met zijn sitar en andere Perzische snaarinstrumenten zorgt hij voor het soort extase dat bijvoorbeeld ontbreekt bij de zeer formalistische The Underground Youth of Nuovo Testament, die zaterdag ook optraden.

Heel jaren tachtig

Het zijn de iets grotere namen die in Grauzone een beetje teleurstellen. In ouderwetse zin klinkt het allemaal erg jaren tachtig. Het Italiaans-Amerikaanse Nuovo Testament heeft zelfs die verdomde drums uit de jaren 80 teruggebracht om hun energieke geluid, geleend van Dead Or Alive, te ondersteunen. Het is een beetje een zwak einde van het bandprogramma van zaterdag in de Main Room.

Meeslepender is de Amerikaanse Drab Majesty, vrijdag op dezelfde locatie. Net als de andere headliner van Cold Cave op zaterdag stond dit Amerikaanse duo, met witte peroxide kapsels en zonnebrillen, ook al eerder in Grauzone. Vorig jaar moesten ze op het laatste moment afzeggen, maar vrijdag vult het duo de zaal met melodieuze darkwave. Met name de kristalheldere klank van de gitaar, halverwege die van Robin Guthrie van de Cocteau Twins en die van Robert Smith van The Cure, heeft iets charmants.

Jonge bands op kleine zalen

Maar in een tijd waarin The Cure en een band als Depeche Mode vollere zalen trekken dan ooit, waar zijn de echte nieuwkomers dit jaar? Er is duidelijk veel naar gezocht. De organisatie is dit jaar minder eentonig en schuwt niet eens de programmering op zondag van jazzsaxofonist Benjamin Herman, wiens nieuwste album Nostalgische bombardementen wordt sterk beïnvloed door de niet-New Yorkse golf van begin jaren tachtig.

En misschien wel het leukst zijn de jonge bands uit de kleinere zalen, zoals de melancholische popsongs van Dorpsstraat 3, die eerder dit jaar hoogtepunten waren op Eurosonic, of de Belgian Meltheads. Boven in het Paardcafé presenteert het kwartet hun debuutalbum, dat vrijdag uitkomt fatsoenlijke seks. Gespannen en opwindende punkrock, fris en aanstekelijk voorbij elke verdenking van nostalgische verwennerij, die dit jaar in Grauzone de boventoon voert.