Wat doen we met degenen die schreeuwen?

Ik kijk nooit films in een vliegtuig, maar deze keer wel. Een film over oorlog. Ik heb het niet over de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Ik heb het ook niet over de oorlog in Gaza of over een van de vele andere oorlogen die nu vaak op brute wijze worden uitgevochten maar voor de (sociale) media niet interessant zijn. Nee, ik heb het alleen over de oorlog van de jaren 1940-1945, die we bijna vergeten zijn. De film ging over Nicholas Winton, die 669 kinderen, vrijwel allemaal Joods, uit Praag redde en met toestemming van hun ouders naar Engeland bracht. Zij overleefden, hun ouders niet. Halverwege moest ik stoppen met kijken omdat het mij te veel werd. Maar net voordat ik stopte met kijken hoorde ik hoe moeilijk het is om adoptieouders te vinden in Groot-Brittannië, dat je voor elk kind £50 moet betalen, en dat ons goede Nederland aanvankelijk de toestemming weigerde om kinderen via Nederland naar Engeland te laten reizen. …en toen besloot ik niet verder te zoeken.

Tijdens mijn verblijf aan de andere kant van de oceaan had ik een paar dagen geleden een ontmoeting met de gevangenisrabbijn. We hebben het over de jonge Jood die sinds 2016 in handen is van de Houthi’s in Jemen, terwijl zijn moeder al jaren wacht op de vrijlating van haar zoon in Egypte. De hoop is nu dat zijn naam zal verschijnen op de lijst van een andere gevangenenruil tussen Saoedi-Arabië en de Houthi’s, maar tot nu toe is de naam van de klootzak, of wat er nog van over is, niet opgedoken. En ik heb een fijne vakantie! En vooral de vreselijke beelden niet willen zien. Want zo is het in dit aardse bestaan: tel uw zegeningen En kijk zoveel mogelijk weg van onrecht!

Ik ben net geland en rende richting Nijkerk. Het Israel Products Center (IPC) werd ernstig beklad en de Israëlische ambassadeur richtte zich solidair tot de medewerkers (uiteraard niet met de beklagers!). Ze vroegen mij ook enkele woorden tot de aanwezigen te richten.

’s Avonds zou ik, breed aangekondigd, meedoen aan de wekelijkse solidariteitsmars van het gemeentehuis van Amersfoort naar de synagoge, die in 2027 het 300-jarig jubileum viert. Het is fantastisch om te zien hoe week na week mede-niet-joodse burgers de ons demonstratief, maar niet. Ze noemen hun stille mars een demonstratie omdat ze het te luidruchtig vinden.

Korach wilde chaos creëren door middel van een machtsstrijd, en dat willen de klimaatgekken ook.

Omdat zowel de niet-demonstrerende solidariteitslopers als de IPC-medewerkers tot het steeds zeldzamer wordende religieus gemotiveerde deel van onze samenleving behoren, heb ik niet geaarzeld om een ​​link te leggen tussen de schilders en de parsha, de bijbellezing van de week. De spion Korah komt in opstand. Hun doel was om chaos te creëren door middel van een machtsstrijd. Weernoten doen hetzelfde. Want of het nu gaat om de opwarming van de aarde of de oorlog in Gaza, of om het negeren van vreselijke brandhaarden op zoveel plaatsen in onze beschaafde wereld, het zijn altijd dezelfde schreeuwende schurken die voorop lopen bij het verdedigen van abortusrechten en degenen die zich er ook tegen verzetten. Ik uitte hun wrokkige bezorgdheid over het bekende ‘man-vrouw’-fenomeen. Volgens hen is dit duo achterhaald. Mannetjes en vrouwtjes moeten wel genderneutraal zeg het maar, want dan zal volgens deze deskundige verdedigers van de anarchie niemand meer beledigd zijn. Alhoewel: wat moeten we met het bekende liedje? Een Jiddische moeder. Mag het nog en kan ik het nog doen, met tranen in mijn ogen, voor mijn lieve overbezorgde? Jiddische moeder zingen?

En deze week lezen we in alle synagogen van de wereld over de as van de rode vaars, over het reine en het onreine. Deze wet, die zelfs koning Salomo niet kon uitleggen, heeft alles te maken met het accepteren dat we niet alles kunnen begrijpen omdat alles uiteindelijk van boven komt. Daarom: strijd tegen het antisemitisme en tegen alle vormen van onrecht, maar weet tegelijkertijd dat we moeten accepteren dat veel dingen onaanvaardbaar zijn.

Ondertussen zijn de voorbereidingen voor het Chabad zomerkamp in volle gang en ben ik hard bezig om ook voor dit jaar het financiële plaatje op orde te krijgen. Alles is duurder geworden, ouders hebben minder geld, de zekerheid moet niet langer negentig procent zijn, maar minimaal honderd. En die honderd zijn tien procent duurder geprijsd dan die negentig. Maar net zoals anti-Israël demonstranten ondanks alles en vooral nu niet gestopt kunnen worden, gaan wij door met het onderwijs aan zoveel mogelijk Joodse kinderen!