Einde van een tijdperk op de Zandvoortselaan

Zo voelt het, zeggen vader en dochter, die al jaren de winkel runnen. Geer, inmiddels 90 jaar oud, loopt immers sinds hij zich kan herinneren rond in de winkel en het loodgietersbedrijf dat tot bijna een kwart eeuw geleden van hem was.

Het gezin woonde schuin tegenover de winkel. “Toen mijn moeder me beu werd, stuurde ze me de straat over. Ga naar je vader, zei hij tegen mij. Hetzelfde geldt voor zijn 56-jarige dochter Marjon. Als kind liep ze al door de winkel en de werkplaats, waar destijds twintig mensen werkten. ‘Dat waren mijn niet-biologische ooms. De ene persoon leerde me de tijd zien, de ander de zes-urentafel en een derde iets anders.’

Omdat het zijn droom was om een ​​eigen winkel te hebben, verruilde hij op 16-jarige leeftijd het Stedelijk Gymnasium voor de vakschool en op 19-jarige leeftijd ging hij werken in de winkel aan de Zandvoortselaan, terwijl hij hoopte een eigen winkel te hebben. “En dat was bijna veertig jaar geleden”, zegt hij glimlachend.

lust en leven

De winkel blijft zijn passie en zijn leven. Maar de gezondheid van Geers 86-jarige vrouw Frederiek gaat flink achteruit en de ziekte van Marjon maakt de toekomst onzeker. “Ik ben een turnkey-persoon”, zegt hij. Geer runt nu bijna een jaar alleen de winkel. “Het gaat nog steeds goed met de winkel, maar Marjon regelt alles wat met de computer te maken heeft. En in je eentje is het ook niet zo leuk. Je kunt niet zomaar samen lachen als je iets grappigs meemaakt.”

Bovendien is de winkel te druk voor één man. Tijdens het gesprek is het een komen en gaan van cliënten en moeten vader en dochter vaak even werken. Veel klanten komen al tientallen jaren naar de Zandvoortselaan; anders zouden het zijn kinderen zijn. Ze nemen altijd de tijd. “Soms zijn we een halfuur bezig met een klant en uiteindelijk gaat hij weg met een lampje van drie euro. Dat is precies wat we doen, zo zijn we opgegroeid”, zegt Marjon. Dat schept een band. Voormalige opdrachtgevers die in het buitenland wonen, komen vaak bij ons langs als ze in Nederland zijn. “Om hier iets te halen of gewoon om even bij ons te kijken”, zegt Geer.

staaf batterij

Een blik in de winkel onthult de tweede reden waarom de Rekoerts zo lang hebben weten te overleven in de wereld van de Mediamarkt en andere megastores: veel van de spullen die ze nog hebben, zoals een elektrische koffiemolen, staan ​​praktisch niet in Nergens. gevonden worden. Of neem die staafbatterij, die nog in hele oude zaklampen past, zoals veel trouwe klanten nog hebben.

Een klant belt vanaf zijn vakantieadres in Türkiye. Die warmhoudplaat in het raam, wil je die even aan de kant leggen? Deze zijn nergens anders meer verkrijgbaar. Geen probleem. Een andere klant merkt aan de balie dat hij niet weet waar hij heen moet. “Dat gaan we nog vaak horen”, weet Marjon zeker.

De enorme verzameling gloeilampen vormt de kurk waarop de winkel drijft. De verkoop ervan is al enkele jaren niet meer toegestaan, maar indirect zijn ze nog steeds mogelijk. Op de Zandvoortselaan zijn ze in alle soorten, maten en vermogens verkrijgbaar. Er staan ​​er honderden, zo niet duizenden, op stapel. En ze komen ook zonder recept in dozen tegelijk uit. Eén exemplaar is niet te koop: Geer pronkt trots met een Philips-lamp waarvan het glas nog met de hand wordt geblazen.

Authentiek

De hele winkel straalt authenticiteit uit. Eigenlijk is er sinds de inhuldiging in 1922 heel weinig veranderd. Het bord ‘Philips, de triomf van de technologie’ hangt nog steeds aan de gevel. Betaling vindt plaats aan een mechanische kassa. De moeder van Geer heeft de hoek ingericht waar de stofzuigers staan. Dit trok ook Michèle Dinger uit Aerdenhout toen zij eerder dit jaar binnenkwam en aankondigde de winkel te willen kopen. “Ik zei tegen haar: mevrouw, u bent al de honderdste die dat wil. Maar een paar dagen later kwam ze terug met haar man en alles kwam in een stroomversnelling”, merkt Geer op.

Ze sluiten niet ongemerkt. Op vrijdag 12 december kan iedereen tussen 14.30 uur vader en dochter de hand schudden. En op 24 december trekken ze de deur echt achter zich dicht. En dan? Marion weet het nog niet. “Ik heb het nog te druk om alles op te merken. Ook houd ik emoties bewust op afstand. Maar ik ben heel benieuwd hoe ik me later zal voelen.”