Pynarello’s Tsjaikovski-programma met gesproken tekst is een doelwit

Mystery gaat over de beste marketing die je ooit in de muziek zou kunnen wensen. Taylor Swift weet dit beter dan wie dan ook. De geheime boodschappen die hij achterlaat in zijn muziekvideo’s en songteksten zijn onweerstaanbaar voor zijn fans en zorgen ervoor dat zijn liedjes het gesprek van de dag zijn.

Geheimhouding omringt ook Tsjaikovski Zesde symfonie. Zijn dood, negen dagen na de première in 1893, was mysterieus en gaf aanleiding tot speculatie: zijn symfonie moet bedoeld zijn geweest als afscheid van het leven. De mythe gemaakt Zesde naar Tsjaikovski’s meest uitgevoerde symfonie. Maar een afscheid? Integendeel, zo luidt de boodschap van ensemble Pynarello woensdagavond in Amersfoort bij de première van hun nieuwe tournee.

Zoals altijd speelt het zelfbenoemde ‘rebellencollectief’ uit het hoofd, staand en zonder dirigent. In de klassieke muziek is dat een uitzondering, maar voor Pynarello is het de normaalste zaak van de wereld. Fijn, want zo kun je de aandacht richten waar die thuishoort: de muziek. Het zal nog enige tijd duren tot de première. Tijdens het eerste deel hebben de strijkers soms een iets andere afwisseling in de snelle passages, en het tweede deel, de “wals die je niet kunt dansen”, zou dansbaarder kunnen zijn. Maar met elk deel wordt de sfeer beter, met een echt kippenvelmoment op het hoogtepunt van de finale.

Lees ook
Vrede van confrontatie in het Pynarello-ensemble: ‘Is oorlog altijd verborgen geweest in de kunst?’

meeslepend verhaal

Tussen de delen door neemt actrice Maartje van de Wetering ons mee naar Tsjaikovski in de laatste dagen van zijn leven. Een meeslepend verhaal geschreven door pianist en schrijver Thomas Beijer.

Voor nieuwkomers in de klassieke muziek zijn concertformules gebaseerd op storytelling essentieel om zich vertrouwd te maken met het genre, zei hij deze maand op de klassieke muziekconferentie Classical:NEXT in Berlijn. Geen presentator die het programma aan wat weetjes koppelt, maar een verhaal rond een hoofdpersoon waar het publiek mee kan sympathiseren en een plot met een flinke dosis spanning. Vanuit dat perspectief is dit Tsjaikovski-programma een doelwit.

De eerste noten vanavond zijn niet van Tsjaikovski, maar van pianist en componist Julian Schneemann (1992). Wat klinkt alsof het orkest gaat stemmen, blijkt het begin van hun stuk te zijn. De bewegende trap, een grap die de Amerikaanse componist John Corigliano ooit uitvoerde in zijn hoboconcert. Schneemann schreef een pittige inleiding, waarin stijlen als minimalistische muziek en Ierse volksmuziek met elkaar verweven waren.

Met een voor Pynarello’s begrippen enorme line-up (ze hadden nog nooit eerder met ruim zestig muzikanten op het podium gestaan) was het jammer dat er in Amersfoort geen volle zaal was. Deze maand in Arnhem, Groningen, Eindhoven, Rotterdam, Utrecht, Enschede en Amsterdam – deze voorstelling verdient meer dan een plekje in je agenda.

Delen





E-mail de redacteur