Duizenden kinderen sterven onschuldig omdat ze worden overstemd door de stemmen van discussie en twijfel. kolom

Ik wilde kijken hoeveel veel was en zondagmiddag ging ik naar de Grote Markt, waar Stichting Plant an Olive Tree, Breed Platform Palestine Haarlem en Doctors for Gaza schoenen hadden neergezet voor alle kinderen die waren overleden als gevolg van de Israëlische oorlog. invasie. Er waren er 15.000. De kinderschoenen stonden achter elkaar opgesteld, wat mij meteen deed denken aan de chaos van de oorlog. Ik zag sneakers, rode lakleren hakken met stippen, en Woezel-regenlaarzen, en Pip met een gerbera.

Een jonge vrouw liep met haar vriend van de Barteljorisstraat naar de Grote Houtstraat. Het was warm en ze droeg een losse rok. De vrouw keek scheef naar de zee van schoenen die de voeten van de kinderen hadden moeten ondersteunen en zei: ‘Het is jammer dat al die mensen dood zijn.’

Lees ook: Grote Markt in Haarlem vol met kinderschoenen vestigt aandacht op Gaza. ‘Er valt niets negatiefs te zeggen over deze actie’

Wauw, dacht ik, wat een moordenaar was dit. De toon van de opmerking verraadde een gebrek aan interesse in het conflict. Maar ik werd ook boos omdat ze mij spiegelde, net zoals je boos wordt op familieleden die op jou lijken en iets stoms doen. Het was lang geleden dat ik iets zei en mezelf in eenvoudige bewoordingen uitdrukte. Wat moet ik eigenlijk over dit conflict zeggen? Wat als niets genoeg is en alles teveel?

Ik denk dat ik 7 jaar oud was toen ik met mijn ouders naar Eight Hour News keek en een artikel zag over Palestina en Israël. Toen een man gekleed in Arabische kleding (ik denk nu Yasser Arafat) uit het vliegtuig stapte, vroeg ik aan mijn vader: is hij goed? Zo’n simpele vraag, zo’n moeilijk antwoord. Dat kwam ook niet, maar er klonk een verzuchting dat er soms geen goed of fout is.

Het ‘nee’-vak

Ik geloof echter dat deze vraag de kern vormt van onze laffe reactie op het geweld in Gaza. Wij beantwoorden de vraag nog steeds. Is Oekraïne goed? Ja, oké, dan helpen we je. Maar in het verleden werden de Palestijnen in onze televisie-uitzendingen vaak in één adem genoemd met terroristen. Het is niet zo eenvoudig om uit de ‘nee’-box te komen.

Ik had hier de laatste tijd meer over gelezen en er begon iets te veranderen in mijn opvattingen en gedrag. Tijdens het Eurovisie Songfestival schreeuwde ik tegen de Israëlische zangeres en als ik over het conflict sprak, gebruikte ik slechte woorden tegen Israël. Maar dat verbaasde mij ook. Mijn intolerantie jegens het land nam toe en dat wilde ik niet. Ik besloot dat ik moest zwijgen. Er was hier niets goed of slecht, dat moest ik onthouden.

Meteen die andere stem. Goed idee, maar willen begrijpen kan ook gevaarlijk zijn als het omslaat in condoleance. Op een bepaald moment in de afgelopen maanden zijn we in Nederland van het begrijpen van woede overgegaan naar het tolereren van oorlogsmisdaden.

Lees ook: Duizenden kinderschoenen op de Grote Markt van Haarlem tijdens Moederdag, ter nagedachtenis aan vermoorde Palestijnse kinderen

Er is een luidspreker gewisseld. Toen de roodharige vrouw wegliep, besefte ik dat ik de namen van al die Palestijnse kinderen niet had gehoord. Haar stem was op de achtergrond geweest en mijn brein had het overstemd, zoals het betekenisloze prikkels eruit filtert.

Dat was natuurlijk de essentie. Duizenden kinderen sterven onschuldig omdat ze worden overstemd door de stemmen van discussie en twijfel.