Oom Piet knipt en lijmt honderden Molukse vlaggen en iedereen wil ze hebben

De wandklok in Piets huis aan de Schiermonnikoogstraat houdt nog steeds de tijd bij op de Molukken, het geboorteland van zijn ouders. “Zie je, het zit nog diep in ons hart”, aldus de goedlachse Bredanaar. Plak de Molukse vlag met stroken blauw, wit, groen en rood papier voorzichtig op stukjes karton.

Zijn huis staat vol tassen met honderden kunstwerken van hem. Sommige hebben de tekst ‘Maluku’ (Molukken) en andere zijn versierd met een traditionele tombak (speer) of parang salawaku (zwaard en schild). Veel Nederlanders van Molukse afkomst hebben inmiddels een kartonnen kunstwerkje in huis. Zij hebben het gekregen of gekocht van de fabrikant in Breda.

“Mensen willen ze hebben omdat ze trots zijn op hun afkomst”, zegt Piet. Begin jaren vijftig verhuisde hij met zijn ouders naar Nederland. Het gezin woonde eerst in Zeeland en Winterswijk voordat het in 1967 naar de wijk Driesprong in Breda verhuisde.

“Mijn ouders waren hele aardige mensen. Het is een schande wat ze hem hebben aangedaan. Na onder de Nederlandse vlag te hebben gevochten, werd hen alles beloofd. Daar kwam niets van terecht. Ik heb het niet meegemaakt, maar dat verdriet voelde je altijd.”

Hoewel Piet altijd bewust vrijgezel is gebleven, kent iedereen in de buurt hem als een echte ‘oom’. Zijn naam wordt met respect uitgesproken in de buurt. ‘Ik zou een lintje moeten halen,’ zei een oudere buurman. Hij prijst Piet om zijn behulpzame karakter. “Hij helpt iedereen en houdt de boel in de buurt en in de kerk ordelijk. “Hij knipt ook het haar van veel mensen en geeft zelfs danslessen.”

Is het allemaal niet een beetje overdreven? Piet vindt het de normaalste zaak van de wereld: “Ik kan er niet tegen dat er papier of afval rondslingert. Bovendien kan ik niet stilzitten. Zolang ik kan, zal ik ermee doorgaan.”

KUNT U DIT OOK INTERESSANT VINDEN:

De Molukse wijk is niet langer een vrijstaat, maar een hechte gemeenschap van Breda. De jongeren van de Molukken vechten voor een eigen staat, maar niet om daar te wonen.