Natascha van Weezel zoekt tijdens de Arondéus-conferentie een radicale middenweg. ‘Ik ben zowel pro-Israël als pro-Palestina. schud de hand van de ander

Met ruim 500 toehoorders was de kerk nog nooit zo vol geweest, nog nooit had de conferentie zo lang geduurd (vijftig minuten), en nog nooit eerder had de spreker zich tot iemand gericht die bij aanvang niet aanwezig was in plaats van tot de commissaris van de koning. Haarlem, de leden van de werkgroep Arondéus conferentie en het publiek.

“Ik hoop dat iedereen mij deze keer vergeeft”, zei Natascha van Weezel, nadat ze haar eerste passage had uitgesproken en zich daarna pas tot de aanwezigen had gericht. Zijn openingswoorden waren gericht tot zijn vader, de vijf jaar geleden overleden journalist Max van Weezel. Ze denkt elke dag aan hem. “De afgelopen maanden zelfs meer dan ooit.” Vanwege de oorlog in Gaza.

Mezouzah

Zijn 37-jarige dochter heeft sinds het begin van de oorlog tussen Israël en Hamas een genuanceerd standpunt ingenomen. Daarom wordt het niet gewaardeerd door de kampen die tijdens de oorlog in ons land zijn ontstaan. Ze toont haar vader begrip voor de demonstranten die bijvoorbeeld bij de opening van het Nationaal Holocaust Museum de aandacht vestigden op de verschrikkelijke situatie in Gaza. “Helaas zaten daar ook minder nieuwe cijfers tussen. Een overlevende van de Holocaust en haar driejarige achterkleindochter die een mezouza in de deurpost van het museum plaatsten, werden bestempeld als kankerzionisten.”

Zie ook: De conferentie is te zien op het YouTube-kanaal van de provincie Noord-Holland

In de zomer van 2014 gebeurde iets soortgelijks. Zijn vader, Max van Weezel, bracht slapeloze nachten door na een pro-Palestijnse demonstratie in de Haagse Schilderswijk. ‘Daar zongen ze ‘dood aan de Joden.’ U vroeg zich af of het niet beter voor ons zou zijn om naar Israël te emigreren. Waren joden nog veilig in Nederland? Tot mijn opluchting kwam je er snel weer mee verder. Wat gingen linkse joden doen in het Israël van Netanyahu?

Boos

Het is nu veel intenser dan tien jaar geleden. “Soms ben ik blij dat je dit niet meer hoeft mee te maken”, zei zijn dochter ‘Tascha’ tegen haar overleden vader. “Op andere momenten word ik boos omdat je er niet bent.” Net toen ze zijn advies echt kon gebruiken.

Natascha van Weezel sprak met het publiek over haar familiegeschiedenis. Bedrog en toevalligheden beïnvloedden het voortbestaan ​​van de oorlog door de ouders van zijn moeder, de journaliste Annet Bleich. “Na de oorlog kwamen mijn grootouders erachter dat hun ouders, broers en zussen waren vermoord in Auschwitz, Belzec, Bergen-Belsen en Mauthausen. Later werd mijn grootvader een beroemd journalist. Hij richtte het perscentrum Nieuwspoort op. Het gaf mij ook een belangrijke les: ‘Zie iedere persoon als individu en niet als lid van een groep.’ Een boodschap die naar mijn mening relevanter is dan ooit. Hoewel er 79 jaar zijn verstreken sinds de Tweede Wereldoorlog en mijn grootouders al jaren dood zijn, heb ik het gevoel dat ze nog steeds een beetje in mij leven. Het is dankzij zijn moed en de goede daad van een volslagen vreemde dat ik leef.”

Schaal

Daar trok hij een parallel met Willem Arondéus. “Hij redde ook de levens van Joden. Toen de nazi’s Nederland binnenvielen, kon deze beeldend kunstenaar en schrijver niet hulpeloos toekijken.” In één groep vervalste hij identiteitsdocumenten. De Duitsers ontdekten dit door het te vergelijken met gegevens uit het bevolkingsregister. Zijn groep besloot het bevolkingsregister, gelegen naast Artis in Amsterdam, aan te vallen. De explosie vernietigde 800.000 identiteitsdocumenten, ongeveer vijftien procent van het totaal. “Een paar dagen na deze aanval werd Arondéus gearresteerd. Op 1 juli 1943 werd hij vlakbij, in de duinen, geëxecuteerd. Voor zijn heldenmoed, ik kan geen ander woord bedenken, hij heeft de hoogste prijs betaald: zijn leven.”

Lees ook: Natascha van Weezel herstelt de nuance, van stilte tot het radicale medium

Hij leerde Natascha ‘naar het goede in mensen te zoeken’, hoewel ‘7 oktober’ die houding op de proef stelde. “Jarenlang geloofde ik in de dialoog en bezocht ik Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever. Van pro-Isaëlische kant kreeg ik de meest pijnlijke opmerking: ‘Max draait zich om in zijn graf vanwege de stommiteit van zijn dochter. Als Hamas de kans krijgt, zullen zij de eersten zijn die u betrappen op uw naïeve onzin over vrede. Twee partijen schreeuwen in mijn oor dat ik een beslissing moet nemen. Maar ik weiger, want waarom zou ik moeten kiezen?”

Paradox

“Ik ben zowel pro-Israël als pro-Palestijns. Sommigen zeggen dat dat niet kan, maar ik zie niet wat daar gek aan is. Ik ben voor vrede. Vaak wordt mij verteld dat ik de laffe middenweg kies. Die nuance is lui, omdat het niet nodig is om enige kleur te tonen; Paradoxaal genoeg komt deze kritiek ook van beide kanten. Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Het meest radicale wat je kunt doen is de ‘ander’ de hand schudden.”

Na zijn verdediging van het ‘radicale milieu’ paste hij de stelregel van zijn grootvader toe om elke persoon als individu te zien en niet als onderdeel van een groep, en niet alleen op joden, ‘hoewel zijn commentaar natuurlijk voortkwam uit zijn ervaringen als jood tijdens de oorlog.’ de Tweede Wereldoorlog.’ ‘Hij had het hoogstwaarschijnlijk over vluchtelingen, moslims of welke minderheidsgroep dan ook. Later voegde mijn vader er een even belangrijke les aan toe. Elke keer dat ik betrokken raakte bij verhitte sociale debatten en niet wist hoe ik moest reageren, deed hij dat fluisteren. “Tascha, houd je hart zacht.” En dat is precies wat ik doe en altijd zal blijven doen. Zelfs als mensen mij het zwijgen opleggen. Je reageert niet met haat.

Lees ook: Van der Ham, in de tijdmachine naar een vooroorlogse homokroeg, ‘verbijsterd’ over hoe de samenleving tegen homoseksualiteit aankijkt