Mirjam verloor haar zoontje van 3 weken aan kinkhoest: ‘Oneerlijk’

Woensdag zou hij vier jaar zijn geworden: kleine Tom uit Breda. “Alles gaat goed”, zegt zijn moeder Mirjam Keetels. “Elk jaar denk ik dat het een beetje beter gaat. Maar we missen hem zo erg. Er zitten veel facetten aan dat verlies.”

Tom was door veel pech nog maar drie weken oud. En het begon tijdens de zwangerschap van Mirjam. “De twintig weken durende echo liet iets in zijn hart zien”, zegt hij. “Daarom moest ik snel omschakelen en ging ik van verloskundige naar gynaecoloog. Het zat precies in de transitiefase toen het kinkhoestvaccin werd geïntroduceerd, een injectie van 22 weken.”

En bovendien overleed Mirjams moeder ook, waardoor de focus niet meer op de zwangerschap lag. “Het was pech, pech, pech. In het hectische tempo ontbrak de communicatie, waardoor ik de kinkhoestprik te laat kreeg.”

Uiteindelijk kreeg hij het vaccin vlak voordat Tom werd geboren. Het had genoeg tijd moeten zijn om hem te beschermen, maar Tom arriveerde twee weken te vroeg. Thuis leek alles goed te gaan, totdat Tom minder goed begon te drinken. Hij weigerde zelfs een hele fles.

“De volgende dag moest ik naar de kliniek. Ze stuurden mij naar de dokter. En de dokter stuurde mij naar het ziekenhuis. Opeens lag Tom in het ziekenhuis in Breda met 10 witte jassen om zich heen.”

Ondertussen had Mirjams man ‘een heel specifiek soort hoest’. Maar niemand merkte dat echt op. Het was het voorjaar van 2020 en de wereld maakte zich vooral zorgen over het coronavirus. Later bleek het kinkhoest te zijn.

Baby Tom is vanuit Breda overgeplaatst naar het Radboud Universitair Medisch Centrum in Nijmegen. “Een kleine baby kan nog niet hoesten, dus je weet niet of hij niet genoeg lucht krijgt.” Binnen een week ging het mannetje snel achteruit, totdat hij op 9 maart stierf.

“Ik heb vaak gedacht ‘wat als?’ Wat als mijn moeder niet was overleden? Wat als mijn man niet ziek was geweest? Wat als Tom niet te vroeg geboren was?”, vat Mirjam samen. Ze ziet het als een grote puzzel, waarbij slechts één stukje anders geplaatst had kunnen worden om een ​​heel ander resultaat te krijgen. “Je gaat het niet met woede oplossen, maar het voelt ontzettend oneerlijk. Je wilt je zoon beschermen.”

Daarom denkt Mirjam nu aan al die zwangere vrouwen wier aandacht op het risico wordt gevestigd. Ze praat met andere ouders die hun kinderen ook missen en maakt engelenkaarsen voor hen.

“Ik hoop dat mensen alerter zullen zijn op vaccinaties en voorzichtiger zullen zijn met kraamvisites.” Ze heeft het immers zelf meegemaakt. “Het liefst zou ik van de daken schreeuwen dat iedereen zich moet laten vaccineren.”