Zelfoogsttuin Wortelen in Breda moeten wijken

Een stichting bestaande uit dertien vermogende inwoners kocht de grond en schonk deze later aan Staatsbosbeheer. Daar zien ze geen plek meer voor de zelfoogsttuin. Daarom voelt Bruning zich afgewezen door deze rijke buren. “Deze zelfoogsttuin is natuur bij uitstek. De biodiversiteit is hier veel groter dan in de ‘natuurweide’ die de initiatiefnemers nu willen aanleggen.”

Deelnemers oogsten

In de tuin van twee hectare konden ‘oogstdeelnemers’ een groot deel van het jaar groenten en bloemen komen oogsten. “Een geweldige ervaring”, zegt een van hen, Ingrid Brulez, uit Breda. “Wat is er mooier dan hier hand in hand met je kleinzoon groenten te oogsten. Dit is de toekomst van de voedselvoorziening: natuurvriendelijk en lokaal. Moeten we echt weer Keniaanse bonen in de supermarkt kopen? Als deelnemers aan de oogst ,,Wij zijn niet alleen verdrietig, maar ook heel boos dat dit zo is gelopen.”

Alternatief terrein

De strijd rond Wortels in Breda lijkt voorbij. Bruning en zijn vrijwilligers ruimen de laatste materialen op en trekken de laatste spruiten, boerenkool en peterseliewortels uit de grond. “De gemeente Breda zoekt naar alternatieve grond, maar dat valt niet mee. Er is al zoveel druk op de schaarse grond dat de prijzen heel hoog zijn.”

De mensen achter de stichting van de dertien bewoners die de grond kochten om deze te schenken aan Staatsbosbeheer wilden niet reageren op onze microfoon. Wel gaven zij aan dat de overheid hen bij de aankoop van hun huizen destijds had beloofd dat het gebied dat zij overwogen natuur zou worden. Volgens hun definitie behoort een zelf te kiezen tuin daar niet toe.

Ondersteund door de gemeenschap

Volgens Bruning is meer dan de vraag waar je je tuin nu moet inrichten de vraag of we dit soort werkzaamheden kunnen doen.”Ondersteund door de gemeenschap landbouw, of CSA-tuinen, moeten eigenlijk niet als natuur worden gezien. “De natuur als zodanig: een gebied waar niets aan wordt gedaan, dat op termijn een bos zal worden. Maar als we de natuur beschouwen als biodiversiteit, dan verdient deze vorm van duurzame land- en tuinbouw daarin een plaats”, zegt Bruning. “De CSA verdient echt een plaats in de noodzakelijke voedsel- en landbouwtransitie die we moeten doormaken. Ook daarvoor Gemeenschap. “De meeste buurtbewoners vonden het een mooi initiatief.”