Na een wankele start start het autonome theater De Liefde op volle snelheid aan zijn tweede seizoen

De twee bordelen heten ‘t Steegje en ‘t Poortje, en hier en daar zit een vrouw alleen achter een paarsroze verlicht raam. Dit zijn de kleine freelancers. Er is een seksshop. Maar in dit deel van de oude binnenstad van Haarlem overheerst de grote Waalse kerk.

Welkom op het Begijnhof, de rosse buurt in het hart van Haarlem, maar niets vergelijkbaars met de Wallen in Amsterdam. Er zijn hier geen massa’s dronken toeristen; Aan het begin van de middag lopen hier en daar een paar mannen door de smalle straatjes en sluipen snel ergens heen.

Naast betaalde seks is er in deze Anton Pieckachtige buurt nu ook aandacht voor kunst en cultuur. Direct tegenover de kerk ligt Theater De Liefde, met grote letters op de gevel van een oud pand geschreven. Midden in de coronacrisis besloot een groep vrouwen, waaronder cabaretier Mylou Frencken, een leegstaand pand te huren en om te bouwen tot theater.

‘Nee, het is niet zo prettig om naar buiten te kijken. ‘s Nachts lopen er donkere mannen rond, overdag vooral arbeiders. De mannen die naar de hoeren gaan zijn vooral te herkennen aan hun schoenen: bordeeljagers. Mylou Frencken (57) relativeert de romantische sfeer van deze buurt, die vooral draait om de sekshandel. Maar Theater De Liefde ademt de sfeer van een prachtig oud vaudevilletheater: foto’s, tekeningen en schilderijen van kunstenaars uit alle windstreken, een gezellige en overvolle bar, toneelgordijnen.

Vorige maand stond Mylou Frencken zelf op het podium met haar nieuwe voorstelling Minnaar. Verdubbel de uitverkochte zaal, 120 personen per nacht. Kaarten zijn vaak uitverkocht, blijkbaar is er naast Stadsschouwburg, Philharmonie en De Schuur ook in Haarlem behoefte aan zo’n podium. De programmering bestaat vooral uit jonge cabaretiers en opkomende cabaretiers, maar ook gevestigde namen als Martijn Koning, Brigitte Kaandorp en Freek de Jonge.

“Een eigen theater hebben, zoals Paul van Vliet, Paul Haenen en Heddy Lester dat deden, is altijd mijn droom geweest”, zegt Frencken. ‘Als je een eigenzinnige voorstelling maakt, moet je misschien vechten voor een lange playlist en dan is het hebben van een eigen theater een zegen. Ik voel me hier veilig en op mijn gemak en kan mijn eigen producties ontwikkelen. Dat is belangrijk voor een artiest die geen schreeuwer meer is, want er zijn veel jonge talenten die ook hun plek zoeken.’

Frencken runt Theater De Liefde samen met drie andere vrouwen. Ze hopen het gebouw, eigendom van een projectpromotor, permanent te kunnen exploiteren als cabaretlocatie. Het gebouw werd in 1915 gebouwd als theaterzaal in opdracht van de Sint Jozef Gezellenvereniging (destijds een technische tekenopleiding voor jongeren). Vanaf 1938 werd het gebruikt als kamer in de hervormde kerk: de Begijnhofkapel. In 1953 namen de baptisten de macht over en onder het podium bevindt zich nog steeds een badkamer waarin gelovigen werden gedoopt.

‘Ik vind het mooi dat het gebouw na alle kerkelijke avonturen zijn oorspronkelijke functie heeft teruggevonden. We keken al een tijdje naar dit pand en toen we het eindelijk konden huren, hebben we op Facebook een oproep geplaatst voor podiumgordijnen, stoelen en tafels. Gelukkig leverde dit veel reacties op: de gordijnen die daar hangen zijn bijvoorbeeld afkomstig uit het Betty Asfalt Complex van Paul Haenen. En we boden mensen de kans om voor 100 euro een stoel met hun naam erop te adopteren.’

Na een wankele start tijdens de coronaperiode draait Theater De Liefde alweer op volle toeren voor het tweede seizoen. Het theater is bewust niet afhankelijk van gemeentelijke subsidies (“we willen autonoom zijn”) en werkt uitsluitend met vrijwilligers. De kamer wordt incidenteel verhuurd voor commerciële doeleinden.

Bij de ingang van het theater hangt een foto van Bert Klunder, de in 2006 overleden cabaretier en theatermaker. Hij was de echtgenoot van Frencken en de vader van haar dochter. In Minnaar Het verbergt zijn persoonlijke worstelingen niet, maar gaat ook in op onder meer Monica Lewinsky, Marilyn Monroe en de minnaar van Picasso.

Ze spreekt spottend over de tijd dat ze zelf de minnaar was van een getrouwde man; de rode draad is een verhaal over hoe een vrouw van buitenaf dreigde het gezin over te nemen. Aan het begin van zijn show vraagt ​​hij aan de mannen in het publiek wie nog nooit een minnares heeft gehad. ‘Je bent het geheime plezier van iemand anders’, zegt hij aan het einde.

Na afloop wordt er volop nagepraat in Theater De Liefde. Buiten heerst de rust in het Begijnhof. Er komt snel een man ‘t Poortje binnen, en in ‘t Steegje wordt een groepje jongeren wat luidruchtig. De vrouw achter het raam lijkt niet onder de indruk, ze beweegt in ieder geval geen spier. Later is er al een klein bordeel gesloten. Op de deur staat een handgeschreven briefje: “Helaas zijn er geen dames meer.” Morgen om negen uur open.