Honderd jaar voor Gonny Dohle: “Het is nog een jaar”

Shirley Brandeis

Ja, misschien is het ouderwets, zegt hij. ‘De burgemeester moet een man zijn. Ik maak altijd ruzie met vrouwen. ‘Geef mij maar mannen.’ Bovendien past Gonny Dohle zich aan de tijd aan. Hij volgt de politiek op de voet, juicht nog steeds voor Ajax en vindt dat Kamala Harris moet winnen. “Een vrouw”, zegt regisseur Türkkol. “Oh, dat is Amerika”, antwoordt de honderdjarige geestig.

‘De burgemeester moet een man zijn’

Officieel is zijn “verjaardag” de dag na het bezoek. Alle documenten zeggen 10-10. Maar dat is een vergissing van haar vader, die niet erg duidelijk was over de datum in 1924. Ze kan er niet tegen. Ook zij is niet onder de indruk van zijn honderd jaar. “Het is nog maar een jaar. “Niets bijzonders.”

Alle zes kinderen, elf kleinkinderen, elf achterkleinkinderen, overige familieleden en vrienden vinden het bijzonder. Op de tafel vertegenwoordigen witte en rode rozen de bereikte leeftijd. De kast staat vol met kaarten die haar aanmoedigen. En tijdens het gesprek met de redacteur van de krant en de krant stromen de boeketten binnen. “Ik kan een bloemenwinkel openen!” Trots is ze op de erkenning die ze jaren geleden kreeg van de districtsvoorzitter van Osdorp voor alles wat ze vrijwillig voor de wijk heeft gedaan, inclusief het wijkcomité. Hij draagt ​​herkenning om zijn nek; Het is het eerste wat je ziet als je aankomt.

Van het veld

Bovendien wordt alles op een praktische manier verteld en uitgevoerd. Na het tragische ongeval in Duitsland in 1970 waarbij haar man overleed en zij drie weken in het ziekenhuis lag, werd ze een alleenstaande moeder. “Moeilijk? Ja. Maar er zijn meer mensen die het hebben gedaan. Het verdriet is er niet meer, maar de herinnering wel.”

Hij moest verder en hij ging verder. Ze bleef met haar kinderen staan ​​juichen aan de kant van het voetbalveld. Durf als coach niet ‘die rode’ tegen een van de kinderen te roepen. Toen overschreed hij de grens… Kinderen kunnen er nog steeds om lachen. “Toen werd moeder van het veld getrapt. Maar kort daarna was hij er weer.”

Geen puberteit

Ze beschouwt de tijd dat de kinderen klein waren als de beste van haar leven. Zoals het hoort gingen ze met zijn zessen vliegen. Ze had wel schoonzonen. “Voor mij zijn ze als kinderen.” Hij praat liever over het heden dan over het verleden, ook al ontgaat hem iets. De oorlog kwam tijdens zijn adolescentie. “Dus dat had ik niet.” Na de bruiloft in 1947 hadden wij geen eigen huis meer. “Wij moesten erin wonen, aan de Ferdinand Huyckstraat, in Bos en Lommer.” Het gezin woonde enkele jaren in Brabant. “Dat was niets voor mij.” Ze werkte tien jaar als stenograaf. Hij woont sinds 1960 in Osdorp. “Osdorp is erger geworden”, vertelt hij aan de dagelijkse chauffeur.

F-kant

Hij wil blijven meedoen, maar zijn lichaam laat het afweten. Facebook op de tablet, waar ze een kijkje kon nemen in het leven van haar kleinkinderen en haar goedkeuring kon delen, werkt niet meer. Het is niet meer mogelijk om naar Ajax te gaan.

‘Je kunt me verspreiden over het Arena-veld.’ Toen hij een wedstrijd bijwoonde, gooide hij de vliegende tomaten gewoon in de doos aan de F-kant. “Ik heb net een nieuwe jas aangetrokken. Maar ja, je moet daar niet zomaar blijven zitten.” Het doet mij pijn dat het momenteel niet zo goed gaat met Ajax. Maar zij kent de oplossing. “Ze zouden er niet zoveel moeten verkopen.” Dat een schoonzoon van Feyenoord komt, kan hij wel accepteren.

Zijn grootmoeder werd 102 jaar oud, maar ze heeft geen illusies die leeftijd te overschrijden. Ze heeft geen verlangens. ‘Je wilt niets. Ik ben een dagmens en wacht maar af. Zolang ik gezond blijf. En het zou ook leuk zijn als iemand van Ajax bij mij op bezoek komt.”