Iedere lift is anders, vertelt kraanmachinist Kees de Bruin

‘De Cooltoren in Rotterdam is 154 meter, ik heb er twee jaar aan mogen werken. En zeven maanden in Rotterdam, op de Wilhelminapier. Het is 145 meter en mijn hut stond op 165 meter hoogte. Ik moet ervoor zorgen dat zo’n gebouw verrijst.

“Toen ik net begon als torenkraanmachinist, was er een oudere collega die tegen me zei: ‘Ik moet je dingen leren, maar ik kan je niet precies vertellen hoe ik ze doe.’ Pas nu, achttien jaar later, begrijp ik wat hij bedoelde.

“Elke lift is anders. Een kubus met betonmortel moet op een heel andere manier worden gedraaid dan de elementen van een gevel die in een smalle holte tussen twee gebouwen worden neergelaten. Dat kan alleen als je de vrede bewaart, de last kalm houdt. Houd rekening met de wind. En door samen met u te werken rigger onder de kraan. Raap spullen op en geef instructies via portofoon. Soms heb je een succes waarvan je, als je het van bovenaf bekijkt, denkt: dat kan niet. Maar dan werkt het en dat is spannend.

“Meestal maak ik mijn foto’s aan het begin van de dag, als er nauwelijks licht is, het blauwe uur, of als ik iets mooiers zie, een zonsopgang, een regenboog boven de zee als ik in Scheveningen draai, mist, de Erasmus Brug. , gebouwen boven de wolken. Gewoon klik-klak. Bovenaan de foto zie je altijd de kraanarm, ik probeer zo min mogelijk in te zoomen. Dit is wat ik ook vanuit de cockpit zie. Vroeger postte ik op Facebook en nu op Instagram, maar ik plaats niet alles. En ik bewerk niets.

Foto’s: Kees de Bruin

“Momenteel zit ik op een kleine bouwplaats in Sassenheim, op een kraan van dertig meter, maar de giek is zestig meter lang en dit wordt nooit routine, want elke hijs is anders. Ook heb ik hier weinig tijd om foto’s te maken omdat er direct boven een lading staat.

“Boven breng je veel tijd alleen door, daar moet je mee om kunnen gaan. Als je naar beneden moet om te eten is de maaltijd al bijna voorbij, dus loop ik liever even naar het tegengewicht. Ik heb geen hoogtevrees. Ja, eenmaal op de kabelbaan van Plopsaland werd ik verrast. Want dan heb je geen controle.

“Deze baan is echt een soort verslaving. Op mijn vakantiefoto’s verschijnen ook veel torenkranen. En ik was onlangs met mijn zoon in Dortmund en hij zei: “Ik weet hoe ik via bouwwerkzaamheden en steigers bij het hotel kan komen.” Dat klopte.

“Ik zou heel graag weer meer dan 200 meter willen rennen. Dat is allemaal een droom. Het maakt niet uit waar, maar het beste is Rotterdam. Als ik er niet meer ben, zullen die gebouwen er nog steeds zijn. En in de kraan ben ik onderdeel van de horizon.”