De spannende beuk van Michael Boogerd

Sinds Gio Lippens de Tour niet meer live op de radio verslaat, is mijn interesse in La Grande Boucle volledig verdwenen. Gio kon je, vooral vanaf de achterkant van de motor, met zoveel enthousiasme vertellen wat er gebeurde dat het voelde alsof je op reis was. Theo Koomen, maar zonder te fantaseren over allerlei onzin. Bij Radio 1 kijken we drie weken lang elke dag uit naar Gio’s Flashes Tour. Je stopte met waar je mee bezig was en gaf je aan hem over. Er was geen betere radio. Zelfs als hij zich de afgelopen jaren vanaf de finish meldde, was het een romantische opluchting om te horen wat hij te zeggen had.

Gio ging eerder dit jaar met pensioen en gaf het stokje door aan zijn jongere radiocollega’s. Maar hoe hard ze ook proberen, ze kunnen mij niet houden. Nog geen tien seconden nadat ze met hun rapport zijn begonnen, begin ik erover na te denken of ik mijn olie moet laten controleren voor de volgende weekendtrip. Wanneer heb ik voor het laatst mijn e-mail en apps gecontroleerd? Is die tandartsafspraak morgen of overmorgen? Heeft ADO Den Haag die talentvolle middenvelder uit dat verre land al geaccepteerd? Kan Feyenoord zijn beste spelers behouden of moeten ze bezwijken voor het grote geld? Laten we de regenradar eens bekijken om te zien of regen mijn wandelvoetbalwedstrijd deze week in gevaar kan brengen. Of… enzovoort. Omdat ik me op alles concentreer. Maar hij komt niet meer voor in het radioverslag van de Tour.

Toch wil ik de game blijven volgen. Dan gaat de televisie aan. Niet om naar te kijken, maar als behang. Ik heb er geen zin in om als een idioot naar de toeristische camerabeelden te kijken van pittoreske dorpjes waar massa’s vreemde mannen gekleed in kleurrijke pyjama’s doorheen circuleren. Daarom geef ik altijd de voorkeur aan de radio. Alleen al met geluid wordt je eigen verbeelding krachtiger. Pas als het echt spannend wordt (bergopwaarts of de laatste kilometers voor een sprint) is het de moeite waard om tv te kijken. Tot die tijd doet het apparaat, in ieder geval bij mij thuis, dienst als radio.

De reden waarom het mij nog steeds raakt komt uit Den Haag, hij is 52 jaar oud, heeft vele malen de Tour gereden en zelfs enkele etappes gewonnen. Zijn naam: Michael Boogerd. En waarom is het zo leuk om naar te luisteren? Want in elke zin die hij zegt laat hij op prachtige wijze zijn achtergrond in Den Haag zien. De inwoners van Den Haag, de echte inwoners van Den Haag, kennen de letter R niet en vervangen deze door een G. Biljart wordt biljart, ze krijgen kijgen en een bord wordt een bord.

Zo kon Michael drie weken lang een gratis Haagse cursus in Nederland geven. De kopgroep met de goede tgui, goede timing in een prima ronde, giswerk bij de start, een indrukwekkende voorsprong en een goede finish. Het klonk allemaal als muziek in mijn oren. Naar de anderen, die ook af en toe iets mochten zeggen, luisterde ik nauwelijks, ik luisterde alleen heel aandachtig naar mijn superstadgenoot. Ik heb dus niet gevolgd wie dit jaar de Tour won. Ik begrijp dat de winnaar misschien dezelfde apotheek heeft als Lance Armstrong, maar dat weten we pas over tien jaar. Blijft de NOS de Tour de France met Michael Boogerd uitzenden? Het nieuwe kabinet wil niet langer dat alles met ons belastinggeld wordt betaald, dus net als Michael maak ik me daar zorgen over.