Van de spirituele odyssee van de jazz tot de emotionele knock-out: zes momenten die North Sea Jazz kleurden

Ze kan niet geloven wat ze ziet. De Britse zangeres Raye betreedt met haar handen voor haar mond het podium van de grootste zaal aan de Nijl, tijdens de eerste avond van North Sea Jazz. Ja, er zijn veel mensen, ze lijkt een beetje versuft. Raye’s carrière verloopt al een tijdje op een raket, wie zou er nou aan gewend moeten zijn? Maar het is die vertederende en meedogenloze houding die haar de hele show begeleidt en die ongetwijfeld van invloed is op het resultaat: een absolute knock-out. Raye wordt geen ster, dat is zij.

Dit jaar was er op North Sea Jazz ruimte voor zo’n uitmuntende artiest. Omdat er een echte A-donderaar ontbrak, iemand die generaties overstijgt buiten de grenzen van pop, soul en jazz. Met uitzondering van Sting (die het afgelopen half jaar al twee keer in Nederland was) werd zondagavond niet echt gesproken over die uitzonderlijke sterren. Zaterdag Afsluiting Joss Stone: Vorig jaar drie keer in ons land. En André 3000, rapper van Outkast in een vorig leven, zou een geweldige aanwinst zijn geweest als hij niet met zijn enigmatische fluitmuziek op de proppen was gekomen. Vooral op zaterdag heb je iets belangrijks gemist in het blokschema.

Maar als het wateroppervlak van de North Sea Jazz een beetje bewolkt is, kun je gelukkig altijd dieper duiken op zoek naar parels. Zondag waren er veel belangrijke namen uit de jazz aanwezig. Er was een grote compositieopdracht van de getalenteerde componist Tijn Wybenga, Arooj Aftab, die zijn diepe, donkere nachtelijke muziek ten gehore bracht, en de sombere trompettist Ambrose Akinmusire stond vaker op het podium dan wie dan ook. Zes momenten die North Sea Jazz 2024 markeerden:

vibrafonist Joël Ros en snaarfluisteraars David Holland En John Scofield.

Foto’s Andreas Terlaak

Jazzveteranen gaan de confrontatie aan

Het is altijd mooi hoe het publiek (30.000 mensen per dag) lange solo’s en improvisaties enthousiast omarmt en zelfs door de kleinste zalen dwaalt. Om te zien hoe vibrafoons aan populariteit wonnen dankzij aantrekkelijke jonge mensen als Joel Ross en Sasha Berliner. Hoe nieuwe namen als kosmische multi-instrumentalist Isaiah Collier doorbraken. En hoe Nederjazz een veerkrachtige toekomst liet zien.

De grote legendes uit de jazz vervagen misschien, maar vanaf de eerste noten van gitarist John Scofield voel je je thuis. In een duet met bassist Dave Holland (de twee jazzveteranen stonden zaterdag tegenover elkaar op het podium) verliep de communicatie intuïtief. Een genot, die blikken op de superfijne bassolo’s en vervolgens naar Sco’s hartstochtelijke en speelse jabs. Rust in de kleine, maar authentieke jazz-elegantie.

Een dag later nog een duo: Christian McBride en Joshua Redman die, terwijl ze smakelijke anekdotes vertelden over hoe ze samen de wereld ontdekten, elkaar muzikaal volgden, elkaar aanvulden en uitdaagden in hun spel; Eigenlijk hoefden ze niet te vertellen hoe ze samen zijn opgegroeid in de muziek, dat was heel duidelijk te horen.

En dan hij kunstenaar in residentie: bassist en zanger Meshell Ndegeocello. Op papier was de Amerikaanse artiest de verleidelijke droomkandidaat die het publiek mee zou nemen op een sonische reis langs statement, soul, funk, jazz en poëzie. Na twee shows die eigenlijk veel overlapten viel dit tegen, mede omdat ze duidelijk uit vorm was (en laat dat maar weten). De wil was er. Maar het effect was vooral rommelig.

Concerto voor strijkstok en fluit in spanning

Het is even wennen: New Orleans jazzvernieuwer Chief Adjuah ​​bespeelde zijn zelf ontwikkelde harp, ‘Chief Adjuah’s Bow’, die lijkt op een Afrikaanse kora maar anders klinkt. Een beetje tussen gitaar en harp, helder en metaalachtig in repetitieve en licht wisselende patronen. Met haar intense stem, die hypnotiserende strijkstok en de donderende percussie van Weedie Braimah werd de ietwat lastig te beluisteren muziek van haar album live gebracht.

De fluitmuziek van André 3000 was minder ontroerend, althans voor de helft van het publiek. Sinds de voormalige Outkast-rapper zijn vrolijke, goedkope raps verruilde voor een spirituele odyssee door een arsenaal aan fluiten, verdeelt hij zijn fans. De talrijke fluitjes, belletjes, gefluister en geluiden van de beekjes in de schemering en een enkele laserstraal verrasten duidelijk veel bezoekers: zal dit zo blijven? Terwijl een ander deel van het publiek de ogen gesloten had en de esoterische geluiden duidelijk intrigerend waren.

Hoofd Adjuah en chauffeur Tijn Wybenga.

Foto’s Andreas Terlaak

De hoed van Tijn Wybenga

Wat zit er onder de roze hoed van Tijn Wybenga? De componist, die zich opwerpt als de toekomstige jazzdirecteur van dit moment, maakte vrijdagmiddag een prachtig optreden voor het Metropole Orkest, in korte broek en korte mouwen, en met zijn dikke koptelefoon over zijn hoed. Je zou hem ook in een skatepark kunnen voorstellen, maar hier stond hij naast de Amerikaanse sterzangeres Lizz Wright in een prachtige hemelsblauwe gospeljurk.

Dirigeren van het machtige Metropole: Wybenga bleek er rijp voor en met Wright (en zijn ongelooflijke stem) en trompettist Ambrose Akinmusire verfijnden ze de jaarlijkse opdracht voor vrije compositie, afwisselend jazz, klassieke muziek en elementen van dans en hip- hop. springen. Eigenwijs en uitdagend.

Jazzfluit in het hier en nu

De heropleving van de jazzfluit mag dan een feit zijn en dit festival is op veel plekken te horen, voor de Amerikaan Charles Lloyd is het nooit de vraag óf hij erop gaat spelen, maar eerder welke informatie hij ‘ontvangt’ van de oppergoden. Bijzonder geïnspireerd klonk de oudste geluidskrijger van het festival, inmiddels 86 jaar oud en momenteel weer terug op het toneel met zijn onverwacht krachtige kwartetalbum vol gepassioneerde kosmische jazz. Hij werd steeds actiever: een heerlijk soulvol, boterachtig tenorgeluid, zijn fluit in pittoreske frasen en enkele minidansjes rond de piano van Jason Moran. North Sea Jazz was getuige van een topconcert van een onvermoeibare jazzgigant die bewees dat de jazzgeschiedenis indrukwekkend kan zijn, maar het hier en nu met dit gepassioneerde kwartet minstens zo vitaal en juichend is.

Olivia Dean komt er wel

De Britse zangeres Olivia Dean was erbij toen Laufey van school ging, en hoe. Vrijdag wist hij moeiteloos de leegte op te vullen in de grote Maaszaal, die zelfs na enkele nummers gesloten moest worden omdat deze te vol was. Met veel charisma maakte Dean duidelijk dat hij op weg is om een ​​ster te worden. “Mensen denken vaak dat er een diepere betekenis achter het volgende nummer zit”, zei hij in “I Could be a Florist.” “Die heb ik niet. Ik zou heel graag bloemist willen worden.” Aanstekelijk gelach, mooi lied, dat gaat gebeuren.

Dat geldt ook voor mede-Londenaar Sampha. In Rotterdam stond hij voor een prachtig verlicht podium op een perron, toen hij met zijn hele band op het juiste moment een hoek van het podium bereikte en samen onweerstaanbare ritmes speelden, die naadloos doorliepen in het nummer ‘Without You’. ‘. Een onweerstaanbare groove met een lekker losse Sampha, nu voor haar publiek. Een sterke en eigenzinnige prestatie.

Amaro Freitas En Olivia Dean.

Foto Andreas Terlaak

geluid van de Amazone

De Yenisei is de kleinste zaal op North Sea Jazz en als daar iemand is die iedereen wil zien, is het er bloedheet. Onder het lage plafond, waar perfect een contrabas onder past, zijn rollende zweetdruppels en fladderende ventilatoren een kwaliteitszegel. En dat paste perfect bij de Braziliaanse pianist Amaro Freitas, die zich na een seizoen in het Amazonegebied zijn muziek liet leiden door het ritme van de jungle. Ook op vrijdag verspreidde zijn grillige spel zich door de kamer, soms stijgend in een dreigende rivier en dan weer afdalend als een waterval.

Zijn landgenote Marisa Monte leek een beetje teleurstellend. Het is dan wel 24 jaar geleden dat de Rio-zangeres in Nederland speelde, maar de zangeres maakte vooral gebruik van de meer volwassen kant van haar repertoire.

De hand en stem van de stralende. Raye.

Foto’s Andreas Terlaak

Dramakoningin Raye

Hoewel ze zo vaak mogelijk in Nederland had kunnen spelen (dit was haar negende show in anderhalf jaar), arriveerde de Britse zangeres Raye op North Sea Jazz als de ster van de eerste dag, en inderdaad van het hele festival. Hij kwam bijna een kwartier te laat, kreeg meteen kippenvel en begon nonchalant te klappen. “Ik ben een vreselijke dramakoningin, ik hoop dat je het enigszins dramatische einde van een nummer niet erg vindt.” Welnee. Hoe verrassend kan het met die stem buigen, hoog, diep, weer stijgen.

Ik praat te veel? Nee, die artiesten waren er ook. kijken naar jou, Anoek. Raye heeft de charme en de vertederende puurheid om de balans tussen gesprekken en beelden te bewaren. En hoewel hij de meest tragische teksten zong, was zijn leven niet gemakkelijk. De drugs in ‘Mary Jane’, het misbruik in ‘Ice Cream Man’, de drugs in ‘Black Mascara’, de zelfdestructieve neigingen in de nieuwe ‘Genesis’

Het bracht ons in een veelzijdige, energieke en emotionele achtbaan. Zij was een van de weinigen die dat langverwachte vleugje sterrenstof strooide tijdens het spannende driedaagse muziekevenement in Ahoy.

Enkele van de 90.000 bezoekers die dit weekend naar het uitverkochte festival kwamen en de trompettist Milena Casado.

Foto’s: Andreas Terlaak

Delen





E-mail de redacteur