Laat u betoveren door de natuur en vergeet de drang om uzelf te identificeren!

Veel mensen lijden aan zogenaamde obsessief-compulsieve stoornissen, handelingen die je doet of nalaat omdat je ze gewoon moet doen. Van niemand anders dan jezelf. Laten we eens denken aan de angst voor besmetting, de noodzaak om schoon te maken en de onverbiddelijke behoefte om altijd eerst de linker schoenveter te strikken en nooit de rechter schoenveter.

Het is dringend om te bepalen

Vorige maand ontdekte ik een obsessief-compulsieve stoornis bij mezelf waarvan ik vermoed dat deze de meeste biologen en natuurliefhebbers treft. Het gaat om de noodzaak om te bepalen. Wanneer we een vogel horen of een plant zien, is het absoluut noodzakelijk om de naam van het dier of kruid te kennen, bij voorkeur de Nederlandse en wetenschappelijke naam. Daar bestaan ​​handleidingen voor en tegenwoordig ook applicaties voor de telefoon. Als ik door de stad loop, in mijn geval Utrecht, zie ik dat alles groeit en wil ik meteen weten hoe het heet.

Met een beetje ervaring kun je ook varens, stinkende gouwe, mariadistels, gewone weilanden, zuring, enz. zien. zonder handleidingen of applicaties. En je schrijft die namen onwillekeurig in je hoofd terwijl je loopt; Ze blijven niet, maar komen wel even binnen, als een insect dat door openstaande schuifdeuren naar binnen vliegt en even later definitief verdwijnt.

Vorige maand was ik in Noorwegen. Er groeien daar andere planten en je ziet bloemen die hier niet voorkomen. Toendra-flora. Een aantal kende ik wel, zoals moerasspirea, fluitenkruid en roodborstje, maar de meeste bloemen waren mij totaal onbekend. Ja, dankzij een beetje ervaring waren ze soms nog te herkennen als een verbinding of een peulvrucht, maar het geslacht en de soort bleven een mysterie.

Charmant mooie bloem in organische Latijnse pot

De behoefte om te bepalen is een obsessief-compulsieve stoornis. En dat zou op zichzelf geen ramp zijn als tegelijkertijd de transcendente charme die de natuur kan oproepen bij het aanschouwen ervan niet zou verdwijnen. En dat stoorde mij. Vanaf dat moment liet ik het los en begon ik te genieten van de aanblik van al het moois dat voor mijn ogen kwam. Want laten we eerlijk zijn, wat maakt het uit hoe een charmant mooie bloem in het organisch Latijn wordt genoemd? Of zoals wij het in het Nederlands noemen, een naam die in Noorwegen geen steun biedt aan iemand die obsessief gestoord is en een Noorse plantengids zou hebben gekocht.

Ik weet dat het mij niet gaat helpen. Ik weet dat ik lijd aan deze vreemde en ongeneeslijke obsessie om alles een naam te willen geven. Het is geen aandoening die koorts of krampen veroorzaakt, het is ook geen aandoening die je leven zal bekorten, maar het is soms wel vervelend, vooral als je het merkt.

Oh ja, ik heb daar ook een paar keer walvissen gezien. Boven de golven ademden fonteinen van damp uit, soms een langzaam terugwijkende rugvin. Verbazingwekkend. Maar vraag me niet wat voor soort walvis het was. Eigenlijk is dat volkomen irrelevant. Het ging over het moment, de waarneming van een bijzonder fenomeen, de charme van de aanblik van die adempluim en de rugvin van een krachtig dier in die oneindige zee.

‘Geniet van wat je ziet’

Alles willen weten en benoemen, ontneemt de betekenis ervan. In die zin zijn natuurliefhebbers een beetje benadeeld. Dus als u mij een advies mag geven: neem geen ANWB-vogelgids of Heukelsflora mee in uw rugzak en vergeet de obsidentify-applicatie. En geniet gewoon van wat je ziet. Gewoon omdat het mag.

Heb een fijne zondag.