Surfen in de gracht: het kan in Rotterdam

Nee, ik heb niet gehuild. Nee, ik ben niet dronken. En nee, ik gebruik geen drugs.

Het is altijd zo. Zodra mensen naar mij kijken, zie ik ze verrast door mijn gloeiende rode ogen. Ten eerste stel ik u gerust met mijn standaarddisclaimer. Er gebeurt niets, alles is in orde. Ik kom net uit de zee, mijn ogen houden niet van zout water. Meteen daarna komt de bekentenis: ik ben een surfer, chronisch verslaafd aan de golven.

Die verslaving is tegelijkertijd ook tragisch. Want surfers in Nederland zijn natuurlijk hopeloos verdwaald. Bijna alle goede oceaangolven die onze kant op komen botsen tegen de kust van Groot-Brittannië, die als een Atlantische muur in de weg staat en alle droomgolven blokkeert.

Maar omdat junks altijd zoeken naar wat ze niet kunnen krijgen, blijken poldersurfers ook meteorologen die de nodige stormen proberen te voorspellen. Want wie weet: dat lagedrukgebied bij IJsland zou wel eens wat golven richting de Noordzee kunnen sturen die door de smalle trechter tussen Schotland en Noorwegen weten te dringen. Hij zou doen in staat zijn om.

Die dagelijkse dopamine-zoektocht is altijd identiek: direct na de wekker volgt een kijkje op Windguru (de website met golfhoogtes, getijden, windkracht en richting) gevolgd door een rondleiding langs alle webcams tussen Cadzand en Castricum. En dan… als dagen of soms weken naar het scherm staren, weerman spelen, afspraken verzetten, je baan verliezen, vrienden en familie teleurstellen en uiteindelijk een goede surfsessie krijgen, is de beloning nog groter.

Frustratie

Maak van surfen in Nederland een masterclass in nederigheid en dankbaarheid: je neemt genoegen met de kleinste rimpel.

Tenminste, voor onderdanige verliezers zoals ik.

Want het kan ook op een andere manier. Er zijn ook mensen die weigeren de belachelijke wetten van de natuur, geografie en gezond verstand te accepteren.

Dan komen Edwin van Viegen (55) en Erik van Ettinger (44), twee geobsedeerde surfers en Rotterdammers die simpelweg hun eigen golven creëren. Op een kanaal. Hun eigenwijsheid heeft zich inmiddels verankerd in hartje Rotterdam, waar vlak voor de Markthal met één druk op de knop bijna perfecte golven ontstaan ​​op de Steigersgracht, die sinds afgelopen zaterdag officieel omgedoopt is tot RiF010.

“In 2013 zat ik op de kade een broodje te eten”, merkt Van Viegen over het terras van zijn nieuwe houten SurfBar op. Hij verliet zijn vastgoedcarrière (“dat was alleen maar voor het geld”) en begon als filmmaker (“en ik kon mijn creativiteit uiten”) van advertenties, muziekvideo’s en korte films (zoals Hartslagmet Monique Hendriks en Joost Prinsen.

Maar er ontbrak nog iets: ik surfte heel weinig.

“Elke surfer kent die frustratie: je woont op de verkeerde plek en je moet altijd dingen uitzoeken om te kunnen gaan. Ik wilde in Biarritz wonen, maar mijn familie kon niet met me mee. Ik dacht: hoe moet ik dat nu oplossen? Terwijl hij somber in zijn broodje beet, kreeg hij een visioen. “Wat je hier nu ziet, is precies wat ik op dat moment in mijn hoofd zag.”

Natuurlijk dacht iedereen dat ik gek was. “Maar vanaf het eerste moment was ik ervan overtuigd dat het zou werken.” De noodzakelijke ‘mega-uitdagingen’ bleven bestaan, zoals het verkrijgen van vergunningen en financiering (10 miljoen euro, waarvan 3 miljoen subsidie ​​op voorwaarde dat Rotterdamse scholieren surfles krijgen). Naast het uitstel vanwege corona waren er rechtszaken van buurtbewoners die vreesden voor geluidsoverlast (“en ze gingen tegenwerken in de hoop geld te krijgen, zo werkt dat in de vastgoedsector”), en de kerk in de tegenoverliggende stad Het Steiger en het Dominicanenklooster, dat “de aanblik van meisjes in bikini verbood, vond hij niet leuk.”

Maar na elf jaar breken eindelijk de golven door de Steigersgracht. Op de 21 meter brede pier naast de Markthal stuwen acht aangrenzende ‘golfkamers’ het water omhoog met gigantische luchtdrukpompen. De truc is dan om de bodem van het kanaal zo te kantelen dat de golf gelijkmatig breekt (en dus niet in één keer sluit). Dat is het werk van Erik van Ettinger, die zich verdiepte in een onontgonnen terrein: de wetenschap van golf.

“Voor mij kwam het ook voort uit frustratie”, legt hij zijn verlangen naar innovatie uit. “Er zijn hier heel weinig golven. Toen ben ik ze zelf gaan maken.”

Hij woont nu op Barbados en ontwierp met zijn bedrijf SurfReefs ook het golfslagbad in Palm Springs (beroemd onder surfers). “Ik heb er ook een gebouwd in de achtertuin van een miljonair in New York.”

Deze week heeft hij voor het eerst de Rotterdamse golf getest en goedgekeurd.

“Het was magisch”, zegt Van Viegen, die voor de vijfde keer surfte. “Toen we de veertig jaar waren gepasseerd, werden we allemaal kleine kinderen die in een speelgoedwinkel sprongen. “Het is ontzettend besmettelijk en zorgt voor positieve ionen in de stad.”

Hooggespannen

Het is tijd om het te proberen. En eerlijk gezegd ben ik erg zenuwachtig. Het varen door de grachten is om meerdere redenen intimiderend: de intimiteit van de Noordzee ontbreekt volledig, waar hooguit enkele meeuwen of een zeehond je aanstaren. De uitverkorenen met wie ik drie dagen voor de officiële opening in het water lig, worden aan alle kanten omringd door nieuwsgierige, lachende en verbaasde toeschouwers en voorbijgangers, die vrijwel allemaal met hun telefoon filmen.

Zeer weinig snelheid.
De golf rolt onder mij door.
Ik ben een idioot

Wat mij ook niet geruststelt, is dat ik onder mijn teamgenoten meerdere topsurfers herken, waaronder twee Nederlands kampioenen. Alsof hij per ongeluk in een Oranje-training terechtkwam.

Tot overmaat van ramp mis ik mijn eerste golf. De imposante waterberg die uit het niets opduikt, lijkt mij zo hoog dat ik nauwelijks hoef te peddelen om me te laten meeslepen. Verkeerd denken. Als ik spring, heb ik niet genoeg snelheid. De golf rolt onder mij door. Ik ben een idioot. Eenmaal gestrand op het cementstrand begint de lange wandeling terug. schaamte paletvoorbij het lachende publiek.

Muur van beton

Vanaf hier kunnen de zaken alleen maar beter worden, en gelukkig zal dat ook gebeuren. Peddelen werkt harder en even later zweef ik over het water. De sleutel is nu om voldoende snelheid te behouden, terug te keren naar het krachtigste deel van de golf en er onderweg nog steeds acceptabel uit te zien. Dit is het messiascomplex waar alle surfers last van hebben: we willen graag in het water zijn, maar dat werkt alleen als je voortdurend op het juiste moment op de juiste plek bent.

Natuurlijk voel ik me daarna overmoedig. Normaal gesproken is uw laatste beurt het moment om uw reis met vreugde te beëindigen. Hoe sneller je draait en hoe meer water je spuit, hoe beter. Alleen hier eindigt de golf in een betonnen muur. Toch kan ik na een paar ritten de verleiding niet weerstaan ​​en begin ik te geloven dat ik ver genoeg kan terugdraaien om de keiharde kade te ontwijken. Het is een kwestie van toewijding (‘committeren’, zoals dat in surfersjargon heet).

Had ik trouwens al gezegd dat ik net een nieuw board heb gekocht en dat dit de eerste keer is dat ik het probeer? Het lukt mij om een ​​perfecte laatste bocht te maken. Tevreden zak ik weg in het schuim. Maar als ik de top bereik, zie ik hoe de neus van mijn board verpulverd is. Een van de andere surfers keek lachend naar het tafereel: “Ik dacht: dit gaat toch niet meer rond?”

Ik heb materiaal oorlogswonden, maar dit keer zonder rode ogen. Of in ieder geval nog niet. Want we zijn vandaag misschien aan het kanaalsurfen, maar iedereen heeft natuurlijk ook Windguru bekeken. Dan, als onze sessie na een uur afgelopen is, durft een van ons te zeggen wat iedereen toch al dacht: “Ik ga zo naar het strand.”

Een paar uur later neem ik ook een duik in de golven in Katwijk aan Zee. Ik wil nog steeds wat zout van mijn netvlies spoelen. En nee, ik heb niet gehuild.

Delen





E-mail de redacteur